Γιάννης Βένος στο «ΦΩΣ»: «Φαβορί ο Άρης, αλλά θα το πάρει ο Ολυμπιακός!»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Είναι «σημαία» για τον Άρη όχι μόνο επειδή είναι πρόεδρος των βετεράνων επί 17 χρόνια αλλά και γιατί είναι τρίτος σε συμμετοχές στην Α’ Εθνική στην Ιστορία του. Είχε κάνει ένα μεγάλο δίδυμο στην άμυνα με τον Φοιρό και έπαιξε 11 χρόνια στην καλύτερη ομάδα που είχε ο Άρης τα τελευταία 50 χρόνια. Μιλά ωραία για τον Ολυμπιακό. Ο Άρης είναι πρώτος στη βαθμολογία, αλλά ο άνθρωπος είναι σοβαρός. Και είναι από τους λίγους παλιούς ποδοσφαιριστές που έγινε πολυσχιδής επιχειρηματίας.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 23/10/2020

Αγωνιστήκατε στον Άρη από το 1973 έως το 1984. Μεγάλη ομάδα τότε ο Άρης. Η καλύτερη που είχε ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία του;

Ναι, έτσι φαίνεται, μαζί με την προηγούμενη φουρνιά που είχε πάρει το Κύπελλο το 1970. Όμως η δική μας ομάδα ήταν για μερικά χρόνια διεκδικήτρια του πρωταθλήματος, όλοι μας υπολόγιζαν μέσα στους διεκδικητές του τίτλου, τερματίσαμε πρώτοι μάλιστα μία χρονιά. Θα παίρναμε το πρωτάθλημα αν δεν είχε αλλάξει λίγο καιρό πριν ο κανονισμός που έλεγε ότι τον τίτλο τον παίρνει σε περίπτωση ισοβαθμίας η ομάδα με την καλύτερη διαφορά τερμάτων. Επειδή τερματίσαμε ισόβαθμοι με τον Ολυμπιακό, παίξαμε το μπαράζ στον Βόλο, ήμασταν καλύτεροι στο α’ ημίχρονο, αλλά χάσαμε.

Θυμάστε παίκτες του Άρη να κλαίνε στο μπαράζ;

Πολλούς. Κι εγώ έκλαιγα. Ξέραμε ότι δύσκολα θα βρούμε άλλη τέτοια ευκαιρία. Ο Άρης ήταν πίσω στα οικονομικά από τις μεγάλες ομάδες της πρωτεύουσας. Για τον Άρη και για εμάς προσωπικά θα ήταν μια τεράστια επιτυχία που θα έμενε στην Ιστορία.

Ο Άρης αδικείται από τους τίτλους, ούτε Κύπελλα έχει όσα του άξιζαν. Ενώ έχουν πάρει μικρότερες ομάδες Κύπελλα, ο Άρης δεν παίρνει ούτε Κύπελλο εδώ και δεκαετίες.

Πράγματι, αδικείται ο κόσμος του Άρη από τους τίτλους. Η δική μας ομάδα έπρεπε να έχει πάρει και το πρωτάθλημα, έπρεπε να έχουμε πάρει και Κύπελλο. Ήμασταν δουλεμένη ομάδα, χρόνια μαζί από νέα παιδιά, προσωπικότητες, παίκτες με ποιότητα. Υπήρχε σεζόν που κάναμε 17 νίκες σε 17 ματς στο Χαριλάου, κάτι το οποίο ήταν ρεκόρ για πολλά χρόνια στην Ευρώπη! Υπήρξε χρονιά που κάναμε μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία αποκλείοντας την Μπενφίκα, η οποία τότε είχε μεγαλύτερη αίγλη από την Μπενφίκα του σήμερα, είχε λίγο καιρό πριν αποχωρήσει ο μεγάλος Εουσέμπιο, ήταν ομάδα που είχε πάρει Κύπελλο Πρωταθλητριών και είχε πάει σε τελικούς.

Επίσης ο άθλος με την Περούτζια την ίδια σεζόν. Πείτε μου κάτι τρελό που θυμάστε με τον κόσμο.

Το 1979 η Μπενφίκα ήταν μύθος για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Τη νικήσαμε 3-1 στο Χαριλάου και παρ’ όλα αυτά όλοι έλεγαν ότι η Μπενφίκα ήταν φαβορί για να περάσει. Πήγαμε στην έδρα της και περάσαμε, χάσαμε 2-1, αλλά περάσαμε. Κι ενώ χάναμε 1-0 στο ημίχρονο, κι ενώ χάναμε 2-0 στο β’ ημίχρονο, βάλαμε γκολ στο τέλος και περάσαμε. Στο αεροδρόμιο μάς περίμενε 10.000 κόσμος! Με τη δε Περούτζια, δεν μπορούσε να προσγειωθεί το αεροπλάνο! Ήταν η ομάδα του Πάολο Ρόσι. Ήρθαμε 1-1 στο Χαριλάου, αλλά πήγαμε στην Ιταλία και νικήσαμε 0-3! Όταν γυρίσαμε οι εφημερίδες έγραφαν «ο νέος Άγιαξ της Ευρώπης»! Αυτό που έγινε στο αεροδρόμιο δεν είχε ξαναγίνει ποτέ.

Εσείς είχατε κάνει σπουδαίο δίδυμο με τον Φοιρό.

Το καλύτερο δίδυμο της Ελλάδας τότε. Τη στάμπα του είχε αφήσει πάνω μας ο Γερμανός προπονητής Κράμερ, ένας από τους μεγαλύτερους προπονητές στο γερμανικό ποδόσφαιρο, που είχε έρθει στον Άρη και μας δίδαξε σύγχρονο ποδόσφαιρο. Παίζαμε από τότε ο ένας στην ευθεία με τον άλλον, όπως σήμερα. Και όχι ο ένας πιο πίσω από τον άλλον. Είχαμε καλή τεχνική κατάρτιση και οι δύο, κατεβάζαμε την μπάλα όπως κάνουν τώρα οι στόπερ. Εγώ ήξερα να κατεβάζω μπάλα γιατί ξεκίνησα ως χαφ την καριέρα μου, όχι μόνο στη Β’ Εθνική νέο παιδί με την Αναγέννηση Γιαννιτσών αλλά και τα δύο μου πρώτα χρόνια στον Άρη έπαιζα χαφ!

Ποιον θαυμάζατε τότε πιο πολύ από τους συμπαίκτες σας;

Είχε μεγάλες προσωπικότητες η ομάδα. Ο Κούης, ο Φοιρός, ο Ζήνδρος, ο Σεμερτζίδης, ο Πάλλας.

Πείτε μου για τον Πάλλα, έχει εξαφανιστεί, τον ψάχνω αλλά δεν σηκώνει το τηλέφωνο.

Στην Αθήνα ζει. Δεν ασχολείται με τα του Άρη. Ο Πάλλας δεν είναι μόνο ότι έπαιξε πάρα πολλά χρόνια στον Άρη και είναι ο δεύτερος σε συμμετοχές στην Ιστορία. Ήταν και μεγάλος παίκτης. Αν έπαιζε τώρα, θα τον έπαιρνε μεγάλη ομάδα της Ευρώπης. Ήταν μπακ αριστερό, όπως τα σημερινά, από τότε. Ανέβαινε και κατέβαινε, πάνω κάτω, φοβερή τεχνική και ακρίβεια σέντρας.

Πείτε τη σειρά των τριών πρώτων σε συμμετοχές του Άρη στην Α’ Εθνική.

Κούης, Πάλλας, εγώ. Αυτή είναι η τριάδα. Και ακολουθεί ο Φοιρός.

Πάμε στον σημερινό Άρη. Πρώτος στη βαθμολογία, αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξει, δεν παίζει πολύ καλή μπάλα.

Η ομάδα δείχνει να βαδίζει στον σωστό δρόμο. Έχει καλά διαστήματα, το ρόστερ του Άρη είναι πλήρες σε όλες τις γραμμές, παρότι τα μπάτζετ του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ είναι πολλαπλάσια από το δικό μας. Πιστεύω πολύ στον Μάντζιο που ήρθε προπονητής στον Άρη, θα βοηθήσει την ομάδα μας, είναι εκλεκτό μέλος του Άρη αφού είχε υπάρξει και ποδοσφαιριστής μας. Είναι η πρώτη φορά βέβαια που αναλαμβάνει ως προπονητής μία ομάδα με τον κόσμο και τις απαιτήσεις του Άρη, αλλά πρέπει να του δώσουμε πίστωση χρόνου, να μάθει καλύτερα την ομάδα, να δουλέψει. Όλοι στην οικογένεια του Άρη είμαστε κοντά του και θέλουμε να τον βοηθήσουμε να πετύχει τα όνειρά του, που είναι και όνειρά μας.

Ποιος παίκτης σάς αρέσει πιο πολύ τώρα από τον Άρη;

Έχει τέσσερις-πέντε καλούς παίκτες, αλλά αυτός που ξεχωρίζει περισσότερο είναι ο Μπρούνο Γκάμα. Σταθερή απόδοση και τα γκολ του δίνουν βαθμούς και αισιοδοξία στον Άρη.

Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που είχατε από τον Ολυμπιακό;

Ο Ολυμπιακός διαχρονικά είχε μεγάλους παίκτες. Ο Γαλάκος ήταν πολύ μεγάλος παίκτης στον Ολυμπιακό. Ο Νίκος Αναστόπουλος επίσης. Ο Τάσος Μητρόπουλος.

Ο Γαλάκος στον Ολυμπιακό ήταν το κάτι άλλο, καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό. Αυτό μου έχουν πει οι παλιοί.

Επίσης, από τον Παναθηναϊκό δύσκολος αντίπαλος ήταν ο Αντωνιάδης. Με τον οποίο πάντα είχα καλή σχέση, ακόμα και σήμερα. Ήταν πολύ ψηλός και δεινός σκόρερ. Από την ΑΕΚ ο Θωμάς Μαύρος και ο Μίμης Παπαϊωάννου. Γίνονταν ομηρικές μονομαχίες.

Φαβορί ποιον βλέπετε για να πάρει το πρωτάθλημα φέτος;

Φαβορί βλέπω τον Άρη, αλλά το πρωτάθλημα θα το πάρει ο Ολυμπιακός! (γελάει). Σοβαρά τώρα, ο Ολυμπιακός πιστεύω ότι θα πάρει πάλι το πρωτάθλημα διότι, αν και έχασε παίκτες, τελικά ενισχύθηκε! Και έχει δείξει ο Μαρτίνς ότι είναι ένας σοβαρότατος και ικανότατος προπονητής, ο οποίος παίρνει τις προσωπικότητες που χρειάζεται σε κάθε γραμμή και φτιάχνει ομάδα. Ελπίζω ο Άρης να είναι κοντά και να καραδοκεί όσο περισσότερο καιρό γίνεται. Ο ρεαλιστικός στόχος του Άρη είναι η τέταρτη θέση φέτος και ίσως λίγο πιο ψηλά. Βήμα βήμα έρχονται οι επιτυχίες και χτίζονται οι ομάδες.

Πείτε μου για τον κορονοϊό που «θέρισε» τον Άρη και φουντώνει στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει φόβος εκεί;

Υπάρχει μεγάλος φόβος, το είδαμε με τον Άρη τι έγινε, είναι τρανό παράδειγμα. Και είναι κρίμα για την ομάδα που πήγαινε τόσο καλά, πρώτη στη βαθμολογία, να στερηθεί πολλούς παίκτες που θα είναι σε καραντίνα. Ο κορονοϊός χτυπάει παντού, χτυπάει τυφλά. Πρέπει να φανούμε υπεύθυνοι, να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας μέχρι να βγει εμβόλιο.

Έχω μάθει ότι κάνατε πολλές επιχειρήσεις, πράγμα όχι συνηθισμένο για ποδοσφαιριστές της εποχής σας. Πείτε μου τι κάνατε επαγγελματικά.

Ήμουν πτυχιούχος γυμναστής και ενώ έπαιζα ακόμα στον Άρη άνοιξα ένα από τα πρώτα γυμναστήρια στη Θεσσαλονίκη. Μετά αγόρασα μια σαπουνοποιία στη Θεσσαλονίκη, τη μοναδική στη Βόρεια Ελλάδα τότε. Μετά πήρα δύο φορτηγά συρόμενα. Έκανα και τα Ελληνικά Σιτηρά ΑΕ, συγκομιδή και διακίνηση δημητριακών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1992 έκανα τη Μαϊ-Τεξ ΑΕ, μια εταιρεία που ασχολείται με την επεξεργασία και παραγωγή υφασμάτων. Ενώ ήμασταν 85 στην Ελλάδα, έχουμε μείνει 5! Αυτή η εταιρεία έχει κοντά στα 100 άτομα προσωπικό τώρα! Και πριν από 10 χρόνια έκανα μια κατασκευαστική εταιρεία, λίγο πριν από την κρίση στην οικοδομή, φτιάξαμε οκτώ οικοδομές στη Θεσσαλονίκη.

Τι σας ενοχλεί περισσότερο στο σημερινό ελληνικό ποδόσφαιρο;

Είναι μελανό σημείο και πρέπει να το φτιάξουν οι ομάδες από μόνες τους και η ΕΠΟ, να θεσπίσουν έναν κανόνα, μια συμφωνία ώστε να παίζουν περισσότεροι Έλληνες, να υπάρχει υποχρεωτικός αριθμός, να προωθούνται νέα παιδιά από τις ακαδημίες. Βλέπετε τι εθνική ομάδα φτάσαμε να έχουμε πλέον... Δεν γίνεται να βλέπουμε τις ομάδες μας με εννιά ξένους. Δεν γίνεται να πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο και να μην ξέρει τα ονόματα των παικτών της ομάδας του! Όχι μόνο επειδή είναι ξένοι αλλά και γιατί είναι άρτι αφιχθέντες.

Ο θάνατος του ποδοσφαίρου είναι αυτός.

Κόβεται ο δεσμός του οπαδού με τους παίκτες αλλά και το δέσιμο των παικτών με την ομάδα, με τον κόσμο, με την πόλη. Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι μας εμείς όταν χάναμε. Δεν μπορούσαμε να κοιτάξουμε τους συμπολίτες μας στα μάτια. Ο κόσμος ήξερε τους παίκτες του Άρη, τους αγαπούσε και εμείς αγαπούσαμε τον Άρη και τον κόσμο.