Κόουτς, εμπιστέψου (όλους) τους παίκτες σου!

«Ο Ολυμπιακός έχασε δικό του ματς στη Μαδρίτη» έγραψε ολόσωστα το «ΦΩΣ» της Τετάρτης στο πρωτοσέλιδό του, αναφορικά με την τρίτη μάχη των «ερυθρόλευκων» κόντρα στη Ρεάλ, αυτή τη φορά στη Μαδρίτη. Παρότι έπαιξε χωρίς τον Εβάν Φουρνιέ και παρότι έκανε κάκιστο δεύτερο ημίχρονο, η ομάδα του Πειραιά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε ήδη περάσει στο φάιναλ φορ χωρίς να χάσει ούτε ένα ματς απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ.

Πριν γράψουμε οτιδήποτε άλλο σχετικά με αυτά που πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός στο τέταρτο παιχνίδι στην ισπανική πρωτεύουσα, ούτως ώστε να μη χρειαστεί να δώσει και πέμπτο στο ΣΕΦ, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Προπονητές δεν είμαστε και προφανώς ο Γιώργος Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τι κάνει και τι πρέπει να κάνει καλύτερα, σε ό,τι αφορά στη διαχείριση του ρόστερ σε μια σειρά όπως αυτή κόντρα στους Μαδριλένους.

Παρ’ όλα αυτά, κάποια πράγματα που είδαμε στο Game 3 στη Μαδρίτη είναι προφανές ότι μπορούν να γίνουν καλύτερα ή/και διαφορετικά. Το πιο προφανές απ’ όλα είναι πως στη συγκεκριμένη σειρά φαίνεται πως ο Μόουζες Ράιτ ταιριάζει πολύ καλύτερα σε σχέση με τον Μουστάφα Φαλ. Με τον Ράιτ στο παρκέ ο Ολυμπιακός έφτασε στο +8 στο δεύτερο δεκάλεπτο, με τον Ράιτ στο παρκέ μείωσε στο -2 (από το -10) στο τέταρτο.

Ο δε Φαλ πέρα από μια-δυο καλές άμυνες, δεν προσέφερε τίποτα παραπάνω, γράφοντας ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό επιθετικά, όπου με τον Ταβάρες στο παρκέ πολύ απλά είναι παντελώς άτολμος, άρα και ακίνδυνος. Όσο για τον Νίκολα Μιλουτίνοφ, ενώ ήταν θετικός στο πρώτο μισό, στο δεύτερο παρουσιάστηκε αγνώριστος, χάνοντας αμαρκάριστα σουτ και όντας συχνά «τρύπα» στην άμυνα.

Πάμε στο δίδυμο των Κώστα Παπανικολάου και Σακίλ Μακ Κίσικ. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αμφότεροι διανύουν περίοδο έντονου ντεφορμαρίσματος, το οποίο στην περίπτωση του Αμερικανού είναι μάλιστα και παρατεταμένο. Ο «Σακ» ξεκίνησε φουριόζος τη σεζόν όντας ασταμάτητος (και από την περιφέρεια) και από ένα σημείο και έπειτα αποτελεί σκιά του εαυτού του. Με τρίποντα που βρίσκουν... ταμπλό και επιπόλαια και βεβιασμένα μπασίματα, το επίσης δικό του μηδενικό στην επίθεση ήταν φυσιολογικό και παράλληλα πολύ ζημιογόνο για την ομάδα.

Όσο και αν οι συγκεκριμένοι παίκτες βρίσκονται (και θα συνεχίσουν να βρίσκονται) στην καρδιά μας, όσο και αν τους… γουστάρει ο κόουτς, κάποιες φορές οφείλεις να λειτουργείς βάσει του αγώνα στον οποίο συμμετέχεις και όχι όντας άκαμπτα πιστός στις αρχές σου. Με άλλα, πολύ απλά λόγια: Δεν είναι δυνατόν με τους δύο συγκεκριμένους αθλητές σε τέτοια κατάσταση, ο Άλεκ Πίτερς να παίζει λιγότερο από τον «Παπ» και ο ξεχασμένος Γιαννούλης Λαρεντζάκης να μην παίζει καθόλου.

Όσο μέτριος και αν ήταν το βράδυ της Τρίτης ο Πίτερς, δεν είναι δυνατόν να μην τον έχεις στο παρκέ όταν το πρόβλημά σου είναι ξεκάθαρα επιθετικό και χρειάζεσαι σκορ. Με τον Φουρνιέ εκτός μάχης, ο Ολυμπιακός χάνει πολύ περισσότερο στην επίθεσή του παρά στην άμυνά του, όπως φάνηκε ξεκάθαρα και στο Game 3 της Μαδρίτης. Με αυτό ως δεδομένο, δεν γίνεται να αφήνεις τον -μακράν- καλύτερο σουτέρ της ομάδας στον πάγκο, έχοντας τον (συγκινητικό στη Μαδρίτη) Σάσα Βεζένκοφ να παλεύει μόνος του μπροστά στα κρίσιμα τελευταία λεπτά.

Στα θετικά του Ολυμπιακού είναι ότι μετά τις επιστροφές των Τόμας Ουόκαπ και Λούκα Βιλντόζα (ο οποίος ναι μεν παλεύει, αλλά παρασύρεται σε μπάσκετ «αλάνας» σε κρίσιμες στιγμές που η μπάλα «καίει», και αυτό κοστίζει), ο Μπαρτζώκας ανοίγει το ρόστερ δίνοντας χρόνο συμμετοχής σε περισσότερους παίκτες. Με κάποιους εξ αυτών, ωστόσο, να μην είναι σε καλή κατάσταση, θεωρούμε πως ο κόουτς θα έπρεπε να εμπιστευθεί και τον «στρατιώτη Λάρι», ιδίως με δεδομένο πως πολλές φορές τον χρησιμοποιεί στο «3» όπου συχνά παίζει και ο Μακ Κίσικ.

Φυσικά, με την ήττα της Τρίτης δεν χάθηκε κάτι, αφού ο Ολυμπιακός θα έχει μία ακόμα ευκαιρία να αλώσει το «σπίτι» της Ρεάλ την Πέμπτη. Σε αυτό το παιχνίδι, πολλά θα εξαρτηθούν από τη διαθεσιμότητα ή μη του Φουρνιέ, η παρουσία του οποίου αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στην επίθεση των «ερυθρόλευκων». Ακόμα, βέβαια, και αν το πράγμα στραβώσει και την Πέμπτη, ο Ολυμπιακός θα έχει στο δικό του «σπίτι» το Game 5. Όμως το ευκταίο θα ήταν η επιστροφή από τη Μαδρίτη να συνοδευτεί από πρόκριση και όχι από έξτρα άγχος. Στο χέρι των Πειραιωτών είναι να το πετύχουν…

ΥΓ: Πέρα από τον Βεζένκοφ, συγκινητικός (για ένα ακόμη ματς) ήταν και ο Νάιτζελ Ουίλιαμς-Γκος, ο οποίος στο δεύτερο μισό εκνευρίστηκε από τα πολλά φάουλ με τα οποία χρεώθηκε και δεν ήταν ο ίδιος. Ιδιαίτερης μνείας χρήζει και η περίπτωση του Σέιμπεν Λι, ο οποίος ήταν θετικότατος και δεν φάνηκε να «μασάει» από την κρισιμότητα της στιγμής ή από το όνομα και την έδρα του αντιπάλου.