Διαφορά ποιότητας, διαφορετικό DNA και οι «συμπολεμιστές» του Ελ Αραμπί

Αρκετή... σκόνη σηκώθηκε στο ΟΑΚΑ αμέσως μετά τη νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, σχετικά με την επιλογή του Αργύρη Γιαννίκη να μην ξεκινήσει τον Άμραμπατ και να δώσει φανέλα βασικού στον Λιβάι Γκαρσία.

Πράγματι, ο Άμραμπατ ήταν η... μέρα με τη νύχτα σε σύγκριση με τον Λιβάι, ο οποίος ώρες-ώρες έδειχνε να είναι μία απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Όσες φορές πήρε την μπάλα στα πόδια του ήταν καταστροφικός για την ομάδα του και όντως ο Άμραμπατ έδειχνε να πατάει πολύ καλύτερα στο χορτάρι. Υπάρχει όμως ένα «αλλά»... Υπάρχει ο παράγοντας που λέγεται «Ολυμπιακός». Ο Άμραμπατ δεν θα μπορούσε μόνος του να πάρει κανένα ντέρμπι.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν πήγε μεθοδικά στο ΟΑΚΑ με σκοπό να πάρει τη νίκη. Δεν επιθυμούσε να περιοριστεί στην ισοπαλία και να διατηρήσει τη διαφορά των τριών βαθμών. Τη νίκη ήθελε... Ακόμη και το γκολ του Αγκιμπού να μην ερχόταν με το «καλημέρα», η τακτική προσέγγιση του Μαρτίνς ήταν να πάει με επιθετική άμυνα στην πίεση που ήθελε να ασκήσει ο Αργύρης Γιαννίκης στο ξεκίνημα του αγώνα.

Τί άλλο είχε ο Ολυμπιακός, ξέχωρα φυσικά από την εμφανέστατη ηγετική παρουσία του Γιουσέφ Ελ Αραμπί που δεν πετάει στα σκουπίδια τα... δώρα της άμυνας της ΑΕΚ και πλέον το ελληνικό λεξιλόγιο αποδεικνύεται φτωχό για να περιγράψει τα κατορθώματα του Μαροκινού; Είχε και το DNA του πρωταθλητισμού. Έχει έναν προπονητή στον πάγκο και ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που είναι μπολιασμένοι, κυλάει στις φλέβες τους ο πρωταθλητισμός. Η «Ένωση» επιχείρησε το καλοκαίρι να μαζέψει τα κομμάτια της από την περσινή απογοητευτική χρονιά, αλλά οι προσωπικότητες στα αποδυτήριά της δεν είναι πολλές. Ή τουλάχιστον απέχουν παρασάγγας από τον αριθμό των προσωπικοτήτων των κόκκινων αποδυτηρίων.

Ο Αραούχο είναι το βαρόμετρό της και αποδείχθηκε και απέναντι στον Ολυμπιακό ότι είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει η ΑΕΚ και ό,τι πιο αξιόπιστο. Μαζί του φυσικά και ο Τσούμπερ, μολονότι δεν προκάλεσε σοβαρούς κινδύνους κόντρα στους Πειραιώτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να κάνει τη διαφορά στους «κιτρινόμαυρους». Από εκεί και πέρα, οι παίκτες - προσωπικότητες είναι περιορισμένες και δεν χωράει σύγκριση με τους πρωταθλητές Ελλάδας.

Αντιθέτως, ο Ολυμπιακός παρουσίασε εκτός από τον Ελ Αραμπί, έναν Αγκιμπού που για ακόμη μία φορά ήταν παντού, έναν εντυπωσιακό Λαλά, έναν έξοχο Σισέ που κέρδισε σχεδόν όλες τις εναέριες μονομαχίες και έναν Εμβιλά που αρχίζει σιγά-σιγά να ξαναβρίσκει τον εαυτό του, δίχως στο ΟΑΚΑ να είναι ο περσινός Εμβιλά. Ακόμη και ο φετινός Εμβιλά όμως, φτάνει και περισσεύει για να πάρει... παραμάζωμα τα χαφ της ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός πήρε τα λιγότερα ρίσκα από τους δύο «μονομάχους», ήταν εκείνος που εκμεταλλεύτηκε τις στιγμές που του παρουσιάστηκαν και έφυγε θριαμβευτής από το ΟΑΚΑ. Μάλιστα, λίγο έλειψε να πετύχει και τέταρτο γκολ με το δοκάρι του Μαντί Καμαρά που δεν γοήτευσε με την εμφάνισή του, αλλά και με τον Μασούρα. Αν δεν μας άρεσε κάτι από τον Ολυμπιακό, σίγουρα ήταν η αντίδραση του Βατσλίκ στο πρώτο γκολ του Αραούχο. Αδιανόητη αντίδραση...

Η ΑΕΚ από την πλευρά της δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει μία σειρά προβλήματα να λύσει. Από το ξεκίνημα της σεζόν κάνει ένα σωρό λάθη παιδικά στην άμυνα. Κοντεύει να φύγει ο Νοέμβριος και ακόμα δεν έχουν λυθεί. Μπορεί ο Γιαννίκης να γυρίσει την κατάσταση; Ο χρόνος θα το δείξει... Ο Ολυμπιακός πάντως έχει ξεφύγει και μπορεί ο Μαρτίνς να λέει ότι έχει πολύ δρόμο μπροστά του το πρωτάθλημα, αλλά στην πραγματικότητα έχει φτιάξει ένα τέτοιο σύνολο, το οποίο παρόλο τα όποια προβλήματα έχει, βρίσκει τον τρόπο να παίρνει τέτοια ματς. Κι αυτό το ατού δεν το έχουν οι άλλοι διεκδικητές του τίτλου.