Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Απίστευτοι άνθρωποι οι Αγγελόπουλοι! Ταλαντούχοι και πολύ κύριοι!»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Γεννημένος στην Αγγλία, μισή οικογένεια Έλληνες, μισή οικογένεια Άγγλοι, με πατέρα φανατικό Ολυμπιακό και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο ίδιος ο γιος ένθερμος Ολυμπιακός και Γιουνάιτεντ, αλλά η μισή οικογένεια στην Αγγλία οπαδοί της Σίτι! Εκρηκτικό το μίγμα. Ο γνωστός ηθοποιός Πυγμαλίων Δαδακαρίδης μιλά στο «ΦΩΣ» για την επανέναρξη της Πρέμιερ Λιγκ και όχι μόνο.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 13/6/2020

Ξέρω ότι είσαι ένθερμος Ολυμπιακός, αλλά θα το πάω χαλαρά για να μην προκαλούνται αντίπαλοι, αφού έχει να κάνει με όλο τον κόσμο η δουλειά σου. Πού γεννήθηκες;

Στο Μπόλτον. Η μαμά μου είναι από το Μάντσεστερ. Ο μπαμπάς μου είναι Έλληνας.

Πώς γνωρίστηκαν;

Ο πατέρας μου σπούδαζε στο Μάντσεστερ. Μετά ήρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν μικρός και δούλευε στα καράβια του Καραγιώργη.

Το μικρόβιο της Γιουνάιτεντ από πού το κόλλησες;　

Από τον πατέρα μου. Ήταν άρρωστος με τον Μπεστ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είχαμε παντού αντικείμενα της Μάντσεστερ. Μου μετέφερε την αγάπη του για αυτήν την ομάδα.

Πήγαινες και στο γήπεδο;

Ναι, με έπαιρνε μαζί. Μέχρι και σε προπονήσεις της Μάντσεστερ είχαμε πάει! Και είδα από κοντά τον Καντονά. Τον μεγαλύτερο σέντερ φορ που έχει περάσει.

Του είχες αδυναμία;

Ναι. Και του έχω. Για αυτά που κάνει. Ο άνθρωπος, ενώ ήταν τόσο δυναμικός μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, έχει μια καλλιτεχνική φύση έξω από αυτούς, μία ευαισθησία, είναι ξεχωριστή μορφή.

Ο πατέρας σου ήταν και Ολυμπιακός;

Εντελώς!

Εσύ;

Είναι ξεκάθαρο ότι είμαι Ολυμπιακός.

Πιο πολύ είσαι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή Ολυμπιακός;

Ολυμπιακός. Είμαστε ποδοσφαιρική οικογένεια. Ο πατέρας μου έπαιζε και ποδόσφαιρο στον Εθνικό και στον Ιωνικό.

Καταγωγή; Εκτός από Αγγλία.

Νίκαια, Πειραιάς. Εννοείται Ολυμπιακός λοιπόν.

Διατηρείς επαφή με τη Μάντσεστερ;

Πολύ. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Με ξεκουράζει. Να φανταστείς η μητέρα μου κάθε χρόνο μού στέλνει τη νέα εμφάνιση της Γιουνάιτεντ, αλλά με το Νο 7 στην πλάτη και το όνομα του Καντονά! Κι ας έχει σταματήσει ο Καντονά τόσα χρόνια. Κάθε φορά που αλλάζει φανέλα η Μάντσεστερ, μου τη στέλνει η μάνα μου, αλλά με το όνομα του Καντονά προσαρμοσμένο. Και το 7. Όχι μόνο γιατί ήταν του Καντονά, αλλά και για ευνόητους λόγους, επειδή είμαι Ολυμπιακός.

Θα μου στείλεις φωτογραφία;

Θα προσπαθήσω, τρέχω τρελά έως το βράδυ.

Να σου στείλω φωτογράφο μας θέλω.

Δεν προλαβαίνω!

Στείλε μου τότε τη φωτό με τη φανέλα του Καντονά. Και μία από Καραϊσκάκη.

Θα σου στείλω μία που είμαι με τον αδελφό μου στο Καραϊσκάκη.

Γιατί η Μάντσεστερ δεν σηκώνει κεφάλι τα τελευταία χρόνια;

Είχε σχεδόν 25 χρόνια προπονητή τον Φέργκιουσον, ο οποίος δεν ήταν απλώς προπονητής, ήταν αυτός που οργάνωνε τα πάντα. Ένας από τους πιο σπουδαίους προπονητές στην Ιστορία του ποδοσφαίρου. Αυτός είχε και το μυαλό και τη γνώση αλλά και την αγάπη για τον σύλλογο. Μετά δεν βρέθηκαν άνθρωποι στον πάγκο να συνδυάζουν αυτά τα στοιχεία. Επίσης, το έμψυχο υλικό και η διοίκηση... Όταν γίνεται μια επένδυση σε ένα κλαμπ, για εμένα πρέπει να γίνεται επένδυση σε νέους ποδοσφαιριστές, φιλόδοξους, να δέσουν χρόνια ως ομάδα και να πονάνε και την ομάδα, να χτίζουν τη νοοτροπία. Μου άρεσε πολύ ο Καντονά, αλλά η Γιουνάιτεντ είχε τους Γκιγκς, Σκόουλς, Μπέκαμ που οργίαζαν! Έπαιζαν για χρόνια με κλειστά μάτια μεταξύ τους. Το ίδιο μοντέλο έχτισε και η Μπαρτσελόνα.

Ξέρεις μπάλα βλέπω.

Μου αρέσει, μου αρέσει το ποδόσφαιρο. Και να πηγαίνω στο γήπεδο.

Και στο Καραϊσκάκη;

Ε, βέβαια.

Με τον φίλο μου τον Σπύρο Παπαδόπουλο βλέπεις ματς του Ολυμπιακού; Ξέρω ότι είστε φίλοι.

Με τον Σπύρο τι να πας στο Καραϊσκάκη, ο άνθρωπος αγχώνεται τόσο πολύ για τον Ολυμπιακό που είναι με το κεφάλι σκυμμένο και δεν βλέπει το ματς! (γελάει). Και στην τηλεόραση που έχουμε δει Ολυμπιακό, πάλι δεν βλέπει το ματς, το ακούει από το ραδιόφωνο! Είναι σαν παιδί ο Σπύρος για τον Ολυμπιακό. Άκακος, ποτέ με μίσος, ποτέ με βία, αλλά με πολλή αγάπη για τον Ολυμπιακό.

Αγαπημένος σου παίκτης όλων των εποχών στον Ολυμπιακό;

Πώς να ξεχωρίσεις. Τόσους μεγάλους έχουν δει τα μάτια μας. Νομίζω ότι είναι ο Τζιοβάνι. Αλλά και Έλληνες. Ο Τάσος Μητρόπουλος, ο Νίκος Αναστόπουλος. Ο Τζόρτζεβιτς. Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος. Ο Σίνισα Γκόγκιτς. Ο Κώστας Φορτούνης. Κάθε εποχή έχει τους υπέροχους ήρωές της.

Από την τωρινή Μάντσεστερ, σου κάνει κλικ κάποιος;

Τα τελευταία χρόνια όχι, για να είμαι ειλικρινής. Σπουδαίοι παίκτες και οι τωρινοί, αλλά όχι συγκρίσιμοι με τους προηγούμενους.

Η Λίβερπουλ ή η Μάντσεστερ Σίτι είναι για εσένα ο μεγαλύτερος «εχθρός»;

Η Σίτι. Διότι είναι το τοπικό ντέρμπι. Η κόντρα της πόλης. Η μισή μου οικογένεια, δηλαδή ο θείος μου και τα ξαδέρφια μου, είναι Σίτι! Η άλλη μισή είναι Γιουνάιτεντ. Πάντα είχαμε αυτήν την κόντρα μεταξύ μας, βέβαια με ευγένεια.

Δεν θα ήταν άδικο για τη Λίβερπουλ να γινόταν διακοπή και να μην έπαιρνε τον τίτλο; Όπως στη Γαλλία.

Αν δεν μπορούσαν να συνεχίσουν, το δίκαιο 100% θα ήταν να απονεμηθεί ο τίτλος στη Λίβερπουλ. Ήταν εμφανώς η καλύτερη ομάδα φέτος. Τόσοι αγώνες παίχτηκαν, θα έπρεπε να το πάρει αυτός που ήταν μακράν πρώτος στη βαθμολογία. Και ας είναι αντίπαλος. Θα ήταν παράλογο αν έχανε τον τίτλο που άξιζε, λόγω κορονοϊού.

Με μπάσκετ ασχολείσαι καθόλου;

Πολύ! Το λατρεύω και το μπάσκετ. Είχα αφίσα του Τζόρνταν στο δωμάτιό μου για χρόνια. Και την περίφημη φωτό του Τόμιτς με τον Τζόρνταν είχα αφίσα. Τι παικτάρα και ο Τόμιτς, «βρομόχερο».

Συμφωνούσες με το «μέχρι τέλους» των Αγγελόπουλων;

Κοίταξε, δεν έχει να πει κανείς κακή κουβέντα για αυτούς τους ανθρώπους ως ύφος, ως ήθος και για την αγάπη που έχουν δείξει στον Ολυμπιακό. Ακόμα και επιχειρηματικά να το δει κανείς, δεν μπορείς να τους θεωρήσεις κουτούς να ρίξουν τον Ολυμπιακό κατηγορία, την ίδια τους την ομάδα, στην οποία έχουν βάλει πάρα πολλά εκατομμύρια τόσα χρόνια. Εγώ τους θεωρώ απίστευτους ανθρώπους και ταλαντούχους, για να φτάσουν σε αυτήν την απόφαση αυτοί οι κύριοι -γιατί είναι κύριοι και οι δύο- θα ήξεραν περισσότερα από εμάς. Δεν ήταν ένα ματς, δεν ήταν δύο ματς, ήταν κάτι πιο βαθύ.

Με την Μπόλτον, αφού έχεις γεννηθεί στο Μπόλτον, έχεις επαφή;

Σαφώς, ζουν η μητέρα μου και ο αδελφός μου εκεί. Και η αδελφή μου. Τα δύο μου ανίψια επίσης. Έχω ολόκληρο σόι εκεί. Πάω και τους βλέπω όποτε μπορώ, αλλά πιο πολύ έρχονται εκείνοι, αφού είναι καλύτερο να βρίσκεσαι για διακοπές στην Ελλάδα παρά να πηγαίνεις στο Μπόλτον... (γελάει).

Την τοπική ομάδα την παρακολουθείς;

Παλιά περισσότερο. Τώρα τιμής ένεκεν. Και συνήθως «τρώμε ξύλο».

Τότε που έπαιζε ο Στέλιος;

Πάρα πολύ την έβλεπα την ομάδα τότε! Ένα βράδυ ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είχε έρθει και στους Άγαμους Θύτες! Μου είπε ότι είχε και δικό του σπίτι στην περιοχή. Ο Στέλιος έκανε σπουδαία πράγματα στην Μπόλτον.

Το όνομα Πυγμαλίων γιατί σου το έδωσαν;

Είναι το όνομα του παππού μου, ο οποίος είχε ιατρείο στη Νίκαια, κοντά στην πλατεία Μέμου.

Με το θέατρο και τον κορονοϊό τι γίνεται; Τι μαθαίνετε;

Τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το τι θα συμβεί τον χειμώνα, που είναι και η κύρια περίοδος της εργασίας μας. Ακόμα και αν όλα πάνε καλά, ο κόσμος θα φοβάται. Είναι φυσιολογικό αυτό και τους καταλαβαίνω. Το θέατρο βασίζεται στον συνωστισμό, είναι η ψυχή του θεάτρου ο κόσμος, η επαφή με τον κόσμο.

Και μάλιστα σε κλειστό χώρο.

Πράγματι. Δυστυχώς, η εργασία μας πλήττεται. Δεν θα ήθελα ποτέ να επιστρέψουμε σε αυτό που ζήσαμε με την καραντίνα, όχι μόνο για το θέατρο αλλά για τη χώρα.

Κινείται η αγορά για τη νέα σεζόν;

Όχι. Όλοι είναι πολύ επιφυλακτικοί για νέες παραγωγές. Γίνονται πολύ μικρές προσπάθειες για το καλοκαίρι μόνο. Και κυρίως από τον κρατικό τομέα, διότι ο ιδιώτης φυσικό είναι να φοβάται να ανοιχτεί. Όλοι είναι σε μία αναζήτηση, δεν μπορεί κανείς να δώσει μία απάντηση για το τι θα γίνει - και είναι κατανοητό αυτό.

Θέλω να κλείσεις με τη φιλοσοφία σου, ως λάτρης του ποδοσφαίρου.

Ανεξάρτητα από την οικονομική διαπλοκή που υπάρχει, θα ήθελα το ποδόσφαιρο να μείνει μακριά από το μίσος, τον φόβο, τον ρατσισμό, τη βία. Να αναγνωρίζουμε και τον αντίπαλο, να δεχόμαστε και τις χαρές και τις λύπες. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα, ούτε στον αθλητισμό ούτε στη ζωή. Δεν φταίνε όμως μόνον οι παράγοντες, φταίμε κι εμείς με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Είναι τραγικό ότι μεγαλώνουν παιδάκια με το μίσος και τον φανατισμό και την κακία για τον αντίπαλο. Μίσος για ποιον, για τον φίλο σου, για τον γείτονά σου, για το παιδί του φίλου σου, του συγγενή σου, είναι και αυτός άνθρωπος όπως εσύ. Έλεος πια, είναι κουτό, έχει γίνει και μπανάλ, δεν πάει άλλο. Το ποδόσφαιρο είναι κοινωνικό φαινόμενο, που το αδικούμε εμείς οι ίδιοι.

Τον αστυνόμο Μπέκα γιατί τον έλεγες Μπέκαμ;

Το αστείο ήταν της σεναριογράφου Βασιλαντωνάκη, γιατί ήταν κάτι που ταίριαζε ως χιούμορ λόγω ηλικίας του ρόλου μου, αλλά και γιατί τότε ο Μπέκαμ ήταν από τους καλύτερους παίκτες και έβρισκε λύσεις σε δύσκολα ζητήματα!