Άλλο η Τούμπα και άλλο η Ντιναμό

Το πιο απλό πράγμα στον Ολυμπιακό είναι από την αποθέωση να πάει στην καταστροφή και το αντίστροφο. Από το βράδυ της Πέμπτης στο μεγάλο λιμάνι υπάρχει η τάση της καστροφολογίας και του μηδενισμού. Είναι αγαπημένο σπορ του Έλληνα και πολύ περισσότερο του οπαδού του Ολυμπιακού να διαλύει τα πάντα.

Από το βράδυ της Πέμπτης έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά για τον Ολυμπιακό και πολύ περισσότερο τον Πέδρο Μαρτίνς. Ειδικά αυτόν ήταν σαν να τον περίμεναν στη γωνία αρκετοί για να ξεσαλώσουν εναντίον. Τέλος πάντως το θέμα μας δεν είναι ο Μαρτίνς αυτή τη στιγμή.

Το θέμα είναι πως το μεγαλύτερο λάθος είναι να εξισώνεται το παιχνίδι κόντρα στη Ντιναμό με αυτό της Τούμπας. Είναι δύο διαφορετικά παιχνίδια με έναν Ολυμπιακό που δεν είχε σχέση. Με τον ΠΑΟΚ οι Πειραιώτες δεν μπήκαν καν στο γήπεδο. Αν εξαιρέσουμε εκείνο το σουτ του Λάζαρου στο 2’ η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν έχει νιώσει τον Ολυμπιακό.

Εκείνο το ματς ήταν άθλιο για τους «ερυθρόλευκους», αφού πολύ απλά δεν υπήρχαν στο γήπεδο. Με τη Ντιναμό όμως δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο και ειδικά ένα πολύ καλό πρώτο 25λεπτο. Είναι «έγκλημα» των παικτών του που σε αυτό το διάστημα δεν έχουν βάλει και δεύτερο και τρίτο γκολ για να τελειώσουν και το ματς και την πρόκριση. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο «έγκλημα» που δέχεται και την ισοφάριση.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έχει χάσει τη μεγάλη ευκαιρία με τον Ποντένσε και στη συνέχεια αδικαιολόγητα έχει καθίσει πίσω και περιμένει. Κακώς το έχει κάνει, αλλά δεν είχε σχέση με ότι βλέπαμε στην Τούμπα. Το θέμα για τον Ολυμπιακό είναι πως και στην καλή του βραδιά και στην τραγική του δεν μπορεί να πάρει κάτι καλό από ένα παιχνίδι.