Το ελληνικό βόλεϊ μετά τον κορονοϊό και ο αφανισμός ομάδων!

Το πρωτάθλημα βόλεϊ γυναικών είναι πιο ανταγωνιστικό από το αντίστοιχο των ανδρών και περιλαμβάνει περισσότερες υγιείς οικονομικά ομάδες, με τη σημείωση βέβαια ότι τα ποσά είναι μικρότερα, όχι όμως δραματικά.

Το μεγαλύτερο συμβόλαιο στο πρωτάθλημα γυναικών ξένης αθλήτριας φτάνει τις 55.000 ευρώ, αλλά είναι και μοναδικό, αφού οι περισσότερες παίρνουν κάτω από 40.000, ενώ των Ελληνίδων το υψηλότερο φτάνει τις 35.000 (μοναδική εξαίρεση), ενώ τα υπόλοιπα δεν ξεπερνούν τις 30.000 ευρώ. Ο πιο ακριβός και πιο επιτυχημένος ξένος προπονητής στις γυναίκες φτάνει στις 40.000, ενώ οι Έλληνες δεν ξεπερνούν τις 20.000 ευρώ. Στους άνδρες ο πιο ακριβοπληρωμένος προπονητής φτάνει τις 60.000 και υπάρχει ξένος παίκτης με 100.000 ευρώ.

Φυσικά αυτά τα νούμερα είναι για τις πρωτοκλασάτες και τους πρωτοκλασάτους, αφού η πλειονότητα των παικτριών παίρνει 300-500 ευρώ τον μήνα και όλα αυτά τα χρήματα προέρχονται από τις υποδομές. Και στους άνδρες πίσω από τις 4-5 ομάδες μιλάμε για 500-700 ευρώ και αν…

Το πρωτάθλημα ανδρών είχε μόλις 5-6 υγιείς ομάδες, ενώ υπήρχε και ομάδα που σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες καταγγελίες έβαζε τα χρήματα των αθλητών στην τράπεζα με συμφωνία να τα επιστρέφουν. Η Α1 γυναικών είχε 11 υγιείς ομάδες, αφού η Ηλιούπολη απλά συμμετείχε με 1 κερδισμένο σετ σε 19 αγώνες και είναι απορίας άξιο γιατί έκανε πέρσι τιτάνια προσπάθεια να σωθεί και να υποβιβαστούν οι φιλόδοξοι Μακεδόνες. Ας όψεται ο Άρης για αυτή την παραφωνία.

Τα πράγματα όμως θα είναι τελείως διαφορετικά του χρόνου, καθώς ομάδες που συντηρούνται από τον τουρισμό όπως ο ΑΟ Θήρας και ο Πανναξιακός θα αποδυναμωθούν, ενώ υπάρχει και ο κίνδυνος να μη δηλώσουν καν συμμετοχή. Όλες οι επαρχιακές ομάδες θα έχουν τεράστια προβλήματα. Εξαιρείται ο Φοίνικας Σύρου, που έχει μαξιλάρι τα ναυπηγεία, την ΟΝΕΧ. Οι μικροχορηγοί δεν θα διαθέσουν λεφτά από το περίσσευμά τους, γιατί δεν θα υπάρχει περίσσευμα, ενώ θα μειωθεί δραματικά και ο αριθμός των παιδιών στις υποδομές.

Δυστυχώς θα επιβιώσουν μόνο τα μεγάλα κλαμπ, με γενναίο ψαλίδι στους προϋπολογισμούς, που θα επανέλθουν στις εποχές του ερασιτεχνικού αθλητισμού, χωρίς να υπάρχει η διέξοδος του εξωτερικού για τους διεθνείς ή αν υπάρξει θα είναι με μειωμένα ποσά. Η κρίση θα είναι παγκόσμια.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν την επόμενη χρονιά; Πολλά και γρήγορα. Η ΕΟΠΕ πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία σε έναν-δύο μήνες και μετά από ειλικρινή κουβέντα με τα σωματεία να αλλάξει όλες τις προκηρύξεις όσον αφορά τον αριθμό των ομάδων στα πρωταθλήματα. Να υπάρξει Α1 με όσες ομάδες μπορούν από την υπάρχουσα κατηγορία, συν κάποιες της Pre League και από εκεί και πέρα να καταργηθούν οι «μαϊμού» Α2 κατηγορίες που εφεύρε η διοίκηση Μαυρομάτη και να παίζουν όλες οι άλλες ομάδες στις Ενώσεις τους.

Να αλλάξει και ο χάρτης των Ενώσεων, γιατί με την Εγνατία και την Ιόνια Οδό ένα ταξίδι που παλιά διαρκούσε και 10 ώρες τώρα γίνεται σε 3-4 ώρες και μια ομάδα από την Αλεξανδρούπολη μπορεί να παίξει και στα Γιάννινα με αυθημερόν ταξίδι. Και οι αποστάσεις από Αθήνα προς Πάτρα, Καλαμάτα, Αγρίνιο έχουν μικρύνει. Θέλει δουλειά, αρετή και τόλμη για να επιβιώσει το βόλεϊ.

Όσον αφορά την ΕΣΑΠ δύσκολα θα επιβιώσει, αν και το απευχόμαστε και όπως όλα δείχνουν το πρωτάθλημα θα επιστρέψει στην ΕΟΠΕ, άρα η ομοσπονδία πρέπει να πάρει κι εδώ τις μεγάλες αποφάσεις για να επιζήσει το άθλημα. Κι αυτό θα γίνει μόνο με υγιείς ομάδες.

Θέλει αρετή και τόλμη για να παραμείνουμε ζωντανοί, αλλά και ανθρώπους με όραμα, κάνοντας στην άκρη αυτούς που καπηλεύονται το άθλημα για ίδιον όφελος. Να καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι, γιατί χανόμαστε…