Ιταλία - Ελλάδα: Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα

Και ξαφνικά γίναμε όλοι Ιταλοί! Όντας αδειούχοι, παρακολουθήσαμε τον τελικό του Γιούρο σε καφετέρια των νοτίων προαστίων και η συντριπτική πλειονότητα των θαμώνων ήταν με το μέρος της Ιταλίας. Δεν ξέρουμε γιατί. Μπορούμε να βρούμε αρκετούς λόγους. Ότι διαχρονικά οι Έλληνες συμπαθούν την Εθνική Ιταλίας, ότι ήταν με το μέρος του αουτσάιντερ (στοιχηματικά κυρίως και λόγω έδρας, γιατί αν το πάρουμε βάσει φανέλας, της Ιταλίας είναι πιο βαριά), ότι παραδοσιακά δεν χωνεύουμε τους Άγγλους (αν κι εδώ έχουμε τις ενστάσεις μας), ότι δεν μας έκατσε ο -άδικος;- αποκλεισμός των Δανών στον ημιτελικό. Και πολλούς άλλους λόγους.

Μάλλον όμως έχουμε να κάνουμε με το… ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Μοιάζουμε με τους Ιταλούς σε πολλά (και κυρίως αυτούς του Νότου) και νιώθουμε ωραία με τη συγκεκριμένη έκφραση, αισθανόμαστε κολακευμένοι. Ασχέτως αν πολλοί Ιταλοί, ιδίως του Βορρά, αγνοούν το συγκεκριμένο γνωμικό. Και ορισμένοι μάλιστα το θεωρούν υποτιμητικό. Αρκεί που το λέμε εμείς και νιώθουμε Ιταλοί. Κι ας πήρε τα τελευταία χρόνια (με την οικονομική κρίση, τη διαχείριση της πανδημίας) μια αρνητική χροιά. Δεν μας νοιάζει. Εμείς το λέμε για καλό. Κι ας μην έχουμε ουσιαστικά μια γενετική συγγένεια με τους Ιταλούς. Είμαστε όμως γείτονες, μεσογειακοί λαοί, ανοιχτοί άνθρωποι, παρορμητικοί, γλεντζέδες, έξω καρδιές.

Οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί στο τέλος των πέναλτι έτσι ήταν αναμενόμενοι. Σαν να το πήραμε εμείς οι Έλληνες. Και προσωπικά, εμείς μπορεί να ήμασταν με τους Άγγλους, να στενοχωρηθήκαμε (αν και συνηθισμένοι στα… χιόνια), αλλά δεν θυμώσαμε και με τον θρίαμβο των Ιταλών. Είπαμε… ούνα φάτσα, ούνα ράτσα.

Το ποδόσφαιρο πάντως, ό,τι κι αν λέμε, είναι συνυφασμένο με τη Μεγάλη Βρετανία, γεννήθηκε εκεί, έχει το καλύτερο πρωτάθλημα και για αυτό οι περισσότεροι… παρακαλάνε να παίξουν στην Πρέμιερ Λιγκ. Και μπορεί για άλλη μια φορά το τρόπαιο να μην επέστρεψε στο σπίτι του, αλλά όπως εύστοχα σημείωσαν και οι Άγγλοι, μήπως είναι πάντα εκεί;

ΥΓ. 1: Τελικά έπρεπε να πεθάνει ο Μαραντόνα για να πάρει ένα μεγάλο τρόπαιο με την Εθνική Αργεντινής ο Μέσι. Ήταν… υποχρεωμένος να το κάνει και το έκανε. Και το πανηγύρισε νοητά μαζί του.

ΥΓ. 2: Γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων ακραίων περιστατικών το τελευταίο διάστημα. Με τα εμβόλια, όπως λένε, σωζόμαστε, αλλά με την ψυχική υγεία τι; Θα θεραπευτεί; Δύσκολο το κόβουμε… Κι αν μας στρίψει, όσα εμβόλια και να κάνουμε…