Τα τραγούδια έχουν Ιστορία: «Απελπίστηκα» - Όταν ένα τζουκ μποξ νίκησε τον Μάρκο Βαμβακάρη (vid)

Για μια ολόκληρη δεκαετία ο Μάρκος θα μείνει περιθωριοποιημένος παλεύοντας με την οικτρή ανέχεια και με την παραμορφωτική αρθρίτιδα που επηρεάζει σοβαρά την εκτελεστική του δεινότητα.

Ξεχασμένος από όλους στο καμαράκι του στη Κοκκινιά πασχίζει μάταια να ανασυνταχθεί. Στα πέτρινα χρόνια αναγκάζεται να αναζητήσει το μεροκάματο βγάζοντας «πιατάκι» στις ταβέρνες.

Σαν να ξεκινούσε πάλι από την αρχή. Η ειρωνεία του πράγματος τον αναγκάζει να ανταγωνίζεται καθημερινά ένα τζουκ μποξ. Κι όταν το τζουκ μποξ ένα βράδυ τον κερδίζει, ο Μάρκος, που επικουρείται από το μικρό του γιο τον Στέλιο, οργίζεται, παίρνει το μπουζούκι του και εγκαταλείπει αυτή την εξευτελιστική διαδικασία.

Στο δρόμο προς το σπίτι του εμπνέεται ένα καινούργιο τραγούδι: «Τι πάθος ατελείωτο, που είναι το δικό μου… απελπίστηκα μανούλα μου να υποφέρω…»

Το 1959 ο Βασίλης Τσιτσάνης ως καλλιτεχνικός διευθυντής στην Κολούμπια προτείνει στον Λαμπρόπουλο να βγάλουν από την αφάνεια τον "Πατριάρχη" του ρεμπέτικου δίνοντας έτσι μια βαθιά ανάσα στον Μάρκο.

Το 1960 ο Μπιθικώτσης θα αρχίσει να ηχογραφεί τα τραγούδια του που είχαν ξεχαστεί. Ανάμεσα σ' αυτά θα λανσάρει με μεγάλη επιτυχία σε πρώτη εκτέλεση το τραγούδι εκείνο που γράφτηκε μέσα σε μαύρη απελπισία με τον χαρακτηριστικό τίτλο: "Απελπίστηκα".

Η ζωή κύκλους κάνει...

Απελπίστηκα

Τι πάθος ατελείωτο
που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή
κι εγώ το θάνατό μου

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή
έτσι `ναι κι η καρδιά μου
και σαν τη σιγανή βροχή
τρέχουν τα δάκρυά μου

Απελπίστηκα, μανούλα μου,
να υποφέρω,
κουράστηκα μες στη ζωή
τον Χάρο να γυρεύω

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά
με πέτρες και με χώμα,
εκεί θ’ αφήσω κόκαλα,
ζωή, ψυχή και σώμα