«Από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο. Δικό μας αίμα»
«Όλοι οι άντρες από 14 μέχρι 60 χρονών, να συγκεντρωθούν στην πλατεία της Οσίας Ξένης με τις αστυνομικές τους ταυτότητες στα χέρια μέσα σε πέντε λεπτά. Μετά τη λήξη της προθεσμίας, όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα εκτελούνται επί τόπου».
Hταν σαν σήμερα, ακριβώς πριν από 75 χρόνια (17/8/1944), όταν από τα χωνιά των ταγματασφαλιτών, ακούστηκε το ανατριχιαστικό αυτό μήνυμα. Την ίδια ώρα που δεκάδες γερμανικά οχήματα, καμιόνια και μοτοσυκλέτες, είχαν μπλοκάρει όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στον Πειραιά, περικυκλώνοντας τις περιοχές γύρω από την Κοκκινιά, το Κερατσίνι, τα Μανιάτικα, τον Κορυδαλλό, το Ρέντη, το Αιγάλεω, το Φάληρο… Στην επιχείρηση των Ναζί, συμμετείχαν και Έλληνες συνεργάτες τους.
Ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που λίγες ώρες μετά, όταν χιλιάδες πια άντρες είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία, έδιναν «παραγγέλματα»: «Στα γόνατα, όλοι!» Ήταν οι άνθρωποι εκείνοι που είτε με κουκούλα, είτε χωρίς, περιφέρονταν ανάμεσα στο πλήθος και υψώνοντας το δάχτυλο υποδείκνυαν στους Γερμανούς, τους προς εκτέλεση συμπατριώτες τους:
Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος
«ΜΙΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΗΛΙΑΓΕΣ μέρες εκείνου του χειμώνα, ένα πρωί Σαββάτου, σωρός αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες εζώσανε το μικρό συνοικισμό του Λευτέρη, με τα τρύπια τενεκεδένια παράθυρα και τ’ αυλάκια των οχετών στο δρόμο. Και φωνές άγριες βγάνοντας, εκατεβήκανε άνθρωποι με χυμένη την όψη στο μολύβι και τα μαλλιά ολόισια ίδιο άχερο. Προστάζοντας να συναχτούν οι άντρες όλοι στο οικόπεδο με τις τσουκνίδες. Και ήταν αρματωμένοι από πάνου ως κάτου, με τις μπούκες χαμηλά στραμμένες κατά το μπουλούκι…
Τότε, από τ’ άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας νά ‘ρχεται Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάχτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων. Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον».
Το παραπάνω απόσπασμα (Το οικόπεδο με τις τσουκνίδες) από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, έρχεται συχνά στο νου.
Και έρχεται αυτό το απόσπασμα στο νου, γιατί σε όλες τις στιγμές της Ιστορίας, ο άνθρωπος με το σβησμένο πρόσωπο, δυστυχώς, είναι παρών. Μπορεί να αλλάζει ονόματα, αλλά δεν αλλάζει δράση. Είτε ως ταγματασφαλίτης, είτε ως δωσίλογος, είτε ως κουκουλοφόρος, είτε ως κρανοφόρος, σηκώνει το δάχτυλο και επιλέγει το επόμενο θύμα του.
Το μπλόκο της Κοκκινιάς, άφησε πίσω του εκατοντάδες νεκρούς και μια διαχρονικά τραυματισμένη συλλογική εθνική μνήμη. Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, αλλά εμείς, οφείλουμε να θυμόμαστε. Όπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολύ πονέσαμε σύντροφοι, πολύ ξαγρυπνήσαμε, πολύ μακριά κοιτάξαμε. Από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο. Δικό μας αίμα».
