Ο επίμονος Ολυμπιακός και οι... μαραθωνοδρόμοι

Παρότι το ποδόσφαιρο δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα δίκαιο άθλημα, υπό την έννοια ότι ο καλύτερος αρκετά συχνά δεν κερδίζει, εντούτοις το βράδυ της περασμένης Τετάρτης στο «Γ. Καραϊσκάκης» αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Έστω και αν για 68 λεπτά η Ομόνοια είχε καταφέρει να πάρει αυτό που ήθελε απέναντι στον Ολυμπιακό.

Όλοι παίζουν για τον Ολυμπιακό και τον προπονητή!

Όμως το ομαδικό πνεύμα των «ερυθρόλευκων», η νοοτροπία να κυνηγούν κάθε φάση μέχρι το τέλος, αλλά και το κοουτσάρισμα από τον πάγκο, έφεραν αυτό το πέρα ως πέρα δίκαιο 2-0. Διότι στην μπάλα δεν φτάνει να τρέχεις σαν… μαραθωνοδρόμος και να παίζεις «σκυλίσια» άμυνα για να κερδίσεις. Θέλει και τέχνη το φουτμπόλ, όπως απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας την Τετάρτη η ομάδα του Πειραιά.

Ολυμπιακός: Σε ένα μήνα πρέπει να είναι έτοιμος!

Κι όμως, στο α’ ημίχρονο το… στόρι εκτυλίχθηκε ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει η Ομόνοια. Η κυπριακή ομάδα ήταν στημένη στο δικό της τέταρτο του γηπέδου και σε ολόκληρο το 45λεπτο ασχολήθηκε… ευλαβικά με τα μετόπισθεν, την ώρα που οι «ερυθρόλευκοι» έψαχαν να βρουν τρόπο να ξεκλειδώσουν την αντίπαλη άμυνα.

EΛ ΑΡΑ-ΜΠΗΚΕ!

Ο Ολυμπιακός δεν πέταξε, ακριβώς, το α’ μέρος στον κάλαθο των αχρήστων. Δεν είναι, δηλαδή, ζήτημα προσπάθειας, διότι οι Πειραιώτες μόχθησαν (και) σε αυτό το διάστημα. Απλά εγκλωβίστηκαν στο πλάνο που εφάρμοσε στην εντέλεια η Ομόνοια και δεν κατάφεραν να βρουν διεξόδους.

Εξαίρεση αποτελεί το διάστημα 30’-45’, όπου μετά την προειδοποιητική βολή του Καμαρά (στο 25’), οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να φτιάξουν δύο πολύ επικίνδυνες φάσεις με τους Χασάν και Φορτούνη. Και θα είχαν δημιουργήσει και άλλη, αν ο Λούφτνερ δεν τον κρατούσε με… χέρια και με πόδια στην αντεπίθεση του 42’.

Κάπου εκεί, λίγο μετά το ημίχρονο, ανέλαβε δράση -ξανά, όπως και με τον Αστέρα Τρίπολης- ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Πορτογάλος εντόπισε τα επιθετικά κακώς κείμενα του α’ μέρους και λίγο μετά την έναρξη του β’ έκανε τις απαραίτητες αλλαγές, περνώντας νέα… κομμάτια στη σκακιέρα του αγώνα. Τους Ραντζέλοβιτς και Ελ Αραμπί.

Αμφότεροι φρόντισαν να τον δικαιώσουν σχεδόν αμέσως, με τον Σέρβο να μπαίνει… μπαρουτοκαπνισμένος στο ματς, να κερδίζει το πέναλτι, να βγάζει σέντρα-«λουκούμι» για τον Μαροκινό σε μια άλλη φάση και γενικά να είναι μόνιμη πηγή κινδύνων από δεξιά. Ο δε Ελ Αραμπί μπήκε κατευθείαν στο πνεύμα του ματς, έκανε τους Κύπριους να τον αισθανθούν στην περιοχή και αφού τρεις φορές έχασε το άχαστο, τελικά «εξιλεώθηκε» με ένα υπέροχο, προσωπικό γκολ. Γκολ γνήσιου σέντερ φορ.

Το τελικό 2-0 αποτελεί ένα ασφαλές «μαξιλαράκι» για τους Πειραιώτες ενόψει της ρεβάνς στην Κύπρο, όμως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι ακριβώς. Σαν ένα αβαντάζ και όχι σαν σίγουρη πρόκριση. Έχουν αποδείξει, άλλωστε, στο παρελθόν οι κυπριακές ομάδες που παίζουν στο Champions League ότι μπορούν να γίνουν εξαιρετικά επικίνδυνες και να κάνουν ζημιές.

Και με αυτήν τη νοοτροπία θα πρέπει να παραταχθεί ο Ολυμπιακός στο δεύτερο παιχνίδι. Άσχετα εάν η Ομόνοια, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα είδαμε στο Φάληρο, δεν δείχνει ικανή να παρουσιάσει και πολύ περισσότερα απ’ όσα έδειξε. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, ο Μαρτίνς και οι παίκτες του θα πρέπει να κοιτάξουν τη δουλειά τους, ώστε να πάρουν στο τέλος αυτό που αξίζουν: Την πολυπόθητη πρόκριση στους ομίλους…