Το έργο του Χρίστου Καρά στην αιωνιότητα

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 93 ετών ο ζωγράφος Χρίστος Καράς, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αποκαλούμενης «γενιάς του ‘60»

Ο Χρίστος Καρράς γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 9 Δεκεμβρίου 1930 και σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το 1951 γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών και όταν παίρνει το δίπλωμά του (1955) φεύγει με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1957) και σπουδάζει φρέσκο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού για τρία χρόνια ενώ θα μείνει στη γαλλική πρωτεύουσα μέχρι το 1963.

Συγχρόνως ταξιδεύει στο Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Αγγλία. Αργότερα πραγματοποιεί πολλά ταξίδια στη Βενετία, Βασιλεία, Κάσσελ, Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, παρακολουθώντας τις μεγάλες διεθνείς εκθέσεις.

Το 2001, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του έργου του ενώ το 2004 δημιούργησε τη μνημειακή σύνθεση «Διαστημική Ποίηση», για το Σταθμό Χαλανδρίου του Μετρό.

Ο ιστορικός τέχνης Μάνος Στεφανίδης έχει γράψει για τον Χρίστο Καρά: «Ονομάζουμε ζωγραφική εκείνη την διαδικασία που χρησιμοποιώντας ιδιοτελώς το φως, δημιουργεί εικόνες μίας ανιδιοτελούς αθανασίας. Και είναι τότε που η ζωγραφική μπορεί να λειτουργεί κατευναστικά - παρηγορητικά και να ταξιδεύει τον θεατή με την ψευδαισθητική της ικανότητα σε τόπους και χρόνους ονειρικούς. Σε τόπους και χρόνους ελευθερίας. Να υπερασπίζεται, δηλαδή, έναν άλλο κόσμο πιο γοητευτικό από τον ισχύοντα και άρα, έστω και sotto voce, να διαμορφώνει μια συνθήκη επαναστατική. Ήδη στη μία μόλις παράγραφο που διαβάσατε, για να μιλήσω για την τέχνη του Χρίστου Καρά χρησιμοποίησα τις μαγικές λέξεις «ελευθερία» και «επανάσταση». Άρα, αν προσθέσετε και τη λέξη «όνειρο», έχετε το τρίπτυχο διαμορφωμένο: Χωρίς τις αναγκαίες δύο, καμιά από τις υπόλοιπες δεν μπορεί να ισχύσει πραγματικά. Ενώ αντίθετα και οι τρεις μαγικά αλληλοσυμπληρώνονται. Πολύ απλά μπορούμε να υποστηρίξουμε πως η τέχνη (οφείλει να) ανανεώνει ή και να καταργεί παλιότερες μορφές έκφρασης που έχουν εξαντλήσει το περιεχόμενό τους, να εφευρίσκει καινούριες και να ονειρεύεται το μέλλον της. Αυτό κι αν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη».

Ο Χρίστος Καράς δημιουργούσε εικόνες που πηγάζουν από την αντικειμενική πραγματικότητα και μεταπλάθονταν σε ευαίσθητες μνήμες. Όπως ο ίδιος σημειώνει το τραγικό αποδίδεται και με αθώα πράγματα, νεκρές φύσεις με λουλούδια ή ακόμα και με ιπτάμενα αντικείμενα. Αναλόγως σε μία προσπάθεια να επικοινωνήσει με το κοινό αποτυπώνει τραγικές φιγούρες. Μία όμορφη ξαπλωμένη γυναίκα μπορεί να εκφράζει ό,τι το τραγικότερο μέσα από μία αβίαστη πραότητα. Είναι αυτή που μαγνητίζει τον θεατή όταν αντικρίζει σε κάθε έργο την πληρότητα του απλού, της ίδιας της ζωής.

Γι’ αυτό άλλωστε ο Στεφανίδης υπερασπίζεται με θέρμη αυτή την εκλέπτυνση στην ζωγραφική του Καρά : «Ειδικά για τον Καρά θα πρόσθετα οπωσδήποτε και τη λέξη «κομψότητα». Επειδή αυτή η κομψότητα δεν είναι μόνο βασικό χαρακτηριστικό της λυρικής όσο και μελαγχολικής ζωγραφικής του, του συγκαλυμμένου ή απροκάλυπτου ερωτισμού που διακρίνουν τα σώματα ή τα αντικείμενα των εικόνων του αλλά και η γενικότερη στάση της ζωής του. Αισθητική, πολιτική και κοινωνική - συμβιωτική...».