«Η συμμορία των Σικελών»
Μια αστυνομική περιπέτεια βγαλμένη από τη χρυσή εποχή του γαλλικού πολάρ αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της συνθήκης.
Ο κινηματογράφος κληρονόμησε το πλατύ κοινό του κλασικού μυθιστορήματος, χωρίς να έχει τις ανάλογες ηθικές και αισθητικές αντιστάσεις. Ως λαϊκή τέχνη φρόντιζε πάντοτε να ευθυγραμμίζεται με το περί δικαίου αίσθημα και τον κοινωνικό συντηρητισμό, όπερ σημαίνει ότι συνήθως ακολουθεί μια πεπατημένη που στην καλύτερη περίπτωση δίνει μια αξιοπρεπή και ισορροπημένη ταινία.
Η «συμμορία των Σικελών», αστυνομική περιπέτεια βγαλμένη από τη χρυσή εποχή του γαλλικού πολάρ αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της συνθήκης. Ακόμα κι αν το πειστικότατο σενάριο με τη σφιχτή πλοκή και τις μικρές ανατροπές εδώ κι εκεί, δίνει μια αίσθηση συμπαγούς αφήγησης, οι ρωγμές που απειλούν την αληθοφάνεια και την ελευθερία δράσης των χαρακτήρων εντοπίζεται στην τελική έκβαση, η οποία πρέπει σώνει και καλά να δικαιώσει τους «καλούς» και να κατακεραυνώσει τους «κακούς».
«Έγκλημα και τιμωρία» είναι μια ανυπέρβλητη λογική στην οποία υπάκουε ανέκαθεν ο πειθήνιος κινηματογράφος. Κατά τα άλλα η ψυχογραφική δεινότητα του Ανρί Βερνέιγ και η καλτ απεικόνιση της δεκαετίας του εξήντα συνεπικουρούμενη από τις δυνατές ερμηνείες του Ζαν Γκαμπέν και του Λίνο Βεντούρα, αλλά όχι και του Αλαίν Ντελόν, δημιουργεί ένα κλασικό πια κινηματογραφικό κείμενο, που θα το παρακολουθούμε πάντοτε ευχάριστα.
