Σταύρος Κισαμιτάκης: «Και Ολυμπιακός να μην υπήρχε, πάλι Ολυμπιακός θα ήμουν»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Τον παρακολουθούσα στα σόσιαλ μίντια τι αγώνα έκανε για την ενίσχυση των τμημάτων του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, ακόμα και με δημοπρασίες φανελών που του είχαν χαρίσει αθλητές του Ολυμπιακού - και τα λεφτά τα έστελνε κατευθείαν στον Ερασιτέχνη με αποδείξεις. Είδα και ένα μήνυμά του από γνωστό δημόσιο νοσοκομείο ότι «η πιο μεγάλη μάχη είναι τώρα, και είναι ίσως η τελευταία»...

Ήξερα ότι έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Τον ξέρουν όλοι οι Ολυμπιακοί που πάνε στα γήπεδα του βόλεϊ, του πόλο, του χάντμπολ και του μπάσκετ γυναικών. Είναι ο Σταύρος Κισαμιτάκης.

Η πιο δύσκολη χρονιά για τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, όχι μόνο έμειναν οι οπαδοί του εκτός γηπέδων αλλά έμειναν εκτός και οι ίδιοι οι αθλητές. Βλέπουμε τι γίνεται στην αγαπημένη ομάδα βόλεϊ των γυναικών που διαλύεται.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 31/12/2021

Ηλικία;

Το 1971 είμαι γεννηθείς.

Καταγωγή;

Πάτμο. Εκεί γεννήθηκα, εκεί πήγα σχολείο, εκεί έμενα μέχρι τα 15 μου. Η γιαγιά μου με μεγάλωσε... Εδώ τώρα μένω στη Νίκαια.

Δύσκολα τα παιδικά χρόνια στην Πάτμο; Ειδικά τους χειμώνες;

Πολύ. Δούλευα πιτσιρίκι σε καφενείο τα καλοκαίρια, ήμουν το παιδί για όλες τις δουλειές.

Πώς έγινες Ολυμπιακός;

Ο μπαμπάς μου ήταν Παναθηναϊκός. 9 χρόνων πήγα με τον πατέρα μου στους παππούδες μου, οι οποίοι ήταν Πανιώνιοι. Και μάλιστα δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Αλλά δεν τον συμπαθούσαν τον Παναθηναϊκό με τίποτα. Ο πατέρας μου λέει μια μέρα «θα πάμε στη Λεωφόρο», πρώτη φορά θα πήγαινα. Του λέω «τι θα δούμε;». Μου λέει «Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός».

Τι έγινε εκεί;

Μπαίνω μέσα στο γήπεδο και βλέπω στο πράσινο χορτάρι παίκτες με τα πράσινα και παίκτες με τα ερυθρόλευκα να κάνουν προθέρμανση. Μετά από λίγο λέω: «Μπαμπά, εμένα μου αρέσουν αυτοί με τα κόκκινα». Και έμεινε κάγκελο ο πατέρας μου.

Είχατε κόντρες μετά; Πες μου καμιά τρέλα που έκανες μικρός για τον Ολυμπιακό.

12 χρόνων έφυγα από το σπίτι για το σχολείο δήθεν και ότι θα γυρνούσα το μεσημέρι. Τότε ο Ολυμπιακός έπαιζε και στις 3 το μεσημέρι. Γύρισα σπίτι μόλις βράδιασε, είχα πάει στο γήπεδο με το λεωφορείο. Όταν γύρισα σπίτι έφαγα τόσο ξύλο, μα τόσο ξύλο, ειδικά από τον πατέρα μου. Μάλλον έβγαλε το άχτι του για το ότι είχα γίνει Ολυμπιακός...

Ζει ο πατέρας σου;

Όχι. Πέθανε πριν από δύο χρόνια από καρκίνο στον προστάτη. Η μητέρα μου ζει στην Ηλιούπολη και ο αδερφός μου στην Ηλιούπολη. Θα ήθελα σε παρακαλώ να το γράψεις, η Κυριακή Καρρά είναι η σύζυγός μου και η κολόνα μου. Αν δεν ήταν αυτή, πιθανώς τώρα δεν θα ζούσα.

Γιατί;

Εγώ δεν ήμουν των εξετάσεων με τίποτα. Εκείνη επέμενε και με έβαλε στο πρόγραμμα των εξετάσεων.

Τι πρόβλημα έχεις;

Το 2018 έκανα αφαίρεση στο αριστερό νεφρό για κακοήθεια... Όταν το είδε ο παθολόγος, που ήταν πολύ έξυπνος, με έστειλε στον ουρολόγο και μου λέει «κατευθείαν αφαίρεση». Πήγαν όλα καλά. Πριν από δύο μήνες όμως έκανα μία κήλη, η οποία ήταν στο σημείο της αφαίρεσης του όγκου. Κάνω πάλι εξετάσεις και μου λέει ο γιατρός «είσαι στο 3% που έχει τοπικό καρκίνο μετεγχειρητικό». Πήγα λοιπόν στο νοσοκομείο «Μεταξά» από τον δεύτερο στον τρίτο όροφο...

Δηλαδή;

Ο ουρολόγος κ. Παπαδόπουλος που με είχε σώσει είναι στον δεύτερο όροφο και ο ογκολόγος που με παρακολουθεί ο κ. Λιανός είναι στον τρίτο όροφο.

Δύσκολα με τη χημειοθεραπεία;

Η χημειοθεραπεία είναι χάπι πλέον. Όλα αυτά έχουν παρενέργειες, δεν είναι εύκολα... Και εξασθενεί το ανοσοποιητικό. Σου ανεβάζει και την πίεση. Μέχρι να πάρω το φάρμακο δεν είχα πίεση. Τώρα έχω και πίεση την οποία πρέπει να τη ρυθμίζω με άλλο χάπι. Παίρνω και ουρικό οξύ το οποίο άλλους τους χτυπάει στα άκρα τόσο πολύ που δεν μπορούν να περπατήσουν. Δημιουργεί και προβλήματα στην καρδιά. Εγώ τα περνάω πιο ελαφρά αυτά.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, λοιπόν, έκανες αγώνα για την ενίσχυση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού. Πες μου γιατί. Και πώς.

Εγώ καταστράφηκα ψυχολογικά από τη μέρα που έκλεισαν τα γήπεδα - και άλλοι σαν εμένα που δεν μπορούμε να βλέπουμε τον Ολυμπιακό. Όποτε μπορούσα πήγαινα όπου έπαιζε ο Ολυμπιακός, μέχρι και στο πινγκ πονγκ - και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είμαστε μια κατηγορία ανθρώπων που ζούμε για τον Ολυμπιακό και πηγαίναμε στο βόλεϊ, στο πόλο, στο χάντμπολ, στο μπάσκετ γυναικών. Σε άντρες και γυναίκες. Όπου έχει Ολυμπιακό. Να πω τα ονόματα ορισμένων ανθρώπων που έχουμε γίνει ένα μέσα από τον Ολυμπιακό;

Πες τα. Κάποιους τους έχω βγάλει συνέντευξη στο παρελθόν.

Ο ΑμεΑ Γιάννης Αλαμπασύνης ο οποίος είναι μορφή. Ο Βασίλης Κοκοβές, τι να του πω εγώ του Κοκοβέ που έχει δει στη ζωή του 3.500 αγώνες του Ολυμπιακού. Ο Νίκος Μπαλτάς. Ο Πετράκης με τον πατέρα του. Ο Βλάσσης που έρχεται από το Ξυλόκαστρο. Ο Χρήστος Χρυσάνθης. Ο Χρήστος Πουλιόπουλος. Ο Βαγγέλης ο Τιμημένος που καθόμαστε δίπλα δίπλα. Ο Ηλίας Βουλγαράκης. Ο Κώστας Ταγκαλάκης. Ο Γιώργος Μπαλτάς. Είναι γύρω στα 30 άτομα, πιστοί, μόνιμοι. Ξέρεις, στον Ερασιτέχνη υπάρχει μια διαφορά...

Πες την.

Στο ποδόσφαιρο θα βγάλεις μια φωτογραφία με τον Φορτούνη, τον Βαλμπουενά, θα σου υπογράψουν μια φανέλα, αλλά κάνεις... αίτηση για να τους δεις. Ενώ στα άλλα τμήματα όχι μόνο βλέπεις και μιλάς στους αθλητές και στις αθλήτριες του Ολυμπιακού αλλά γίνεσαι φίλος, ξέρεις τα προβλήματά τους. Και προσπαθούμε να βοηθάμε όπου μπορούμε. Πλούσιοι δεν είμαστε, αλλά η βοήθειά μας είναι με την παρουσία μας, πηγαίναμε ακόμα και στο εξωτερικό, βοήθεια είναι ο αγώνας μας για να γραφτούν όλο και περισσότερα μέλη στον Ερασιτέχνη καθώς και η υποστήριξή μας στα γήπεδα.

Πότε έκλαψες για τον Ολυμπιακό;

Το χειρότερό μου είναι όταν πήγαμε για το πόλο στη Βουδαπέστη, έφτασε ο Ολυμπιακός στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με το γκολ του Βλαχόπουλου στο τελευταίο δευτερόλεπτο του ημιτελικού, αλλά χάσαμε από τη Γιουγκ. Ήμουν εγώ, ο Γιάννης Αλαμπασύνης, ο Χρήστος Πουλιόπουλος, είχαμε πάει πολλοί. Στο ξενοδοχείο έκλαιγα όλο το βράδυ. Το θέλαμε πολύ αυτό το Ευρωπαϊκό. Είχαμε πάει οδικώς στη Βουδαπέστη.

Τον έχω φίλο στα σόσιαλ μίντια τον Βλαχόπουλο και μου βάζει like παρότι έχει φύγει έξω, παρακολουθεί στενά, πρέπει να είναι Ολυμπιακός αυτός.

Ναι, είναι Ολυμπιακός, τον γνωρίζω προσωπικά. Στενοχωρήθηκα όταν έφυγε, αλλά πώς να μείνει με τόσα λεφτά που του έδιναν οι Ιταλοί. Το μόνο που του είπα ήταν «δεν θέλω να σε δω ποτέ στον Παναθηναϊκό».

Φαντάζομαι τη στενοχώρια φέτος που διαλύεται το τμήμα βόλεϊ των γυναικών.

Μία από τις πιο αγαπημένες ομάδες. Σάρωνε τα νταμπλ και έφερε ευρωπαϊκούς τελικούς και κούπα. Δεν βοήθησε όμως ο κόσμος όσο έπρεπε. Δεν γράφτηκαν πολλά μέλη. Αν δεν υπάρχει Ερασιτέχνης, δεν υπάρχει Ολυμπιακός! Στα δύσκολα θα δεις τον άλλον... Στα εύκολα είναι όλοι μαζί. Στις φιέστες και στα πανηγύρια. Εγώ όταν φιλάω την κούπα το κάνω διότι θεωρώ ότι και εμείς βοηθήσαμε τον αθλητή ή την αθλήτρια να την πάρουν.

Δεν είπαμε τι έκανες με τις δημοπρασίες στα σόσιαλ μίντια. Πόσες φανέλες είχες φτάσει από αθλητές τόσα χρόνια;

Γύρω στις 200. Μου τις χάριζαν. Μου έλεγε η γυναίκα μου «τι θα τις κάνεις όλες αυτές;» και της έλεγα «θα δεις όταν θα έρθει η στιγμή»... Τις έδωσα λοιπόν, μέσω δημοπρασίας στα σόσιαλ, στη RED ACTION. Θυμάμαι ότι ξεκίνησα με μία φανέλα του Γεωργάτου που μου είχε δώσει, μία του Κοκκινάκη και μία της Κοσμά. Και είπαμε ότι όποιος τις πάρει τα έσοδα θα πάνε κατευθείαν στον Ερασιτέχνη με αποδείξεις. Ξεκίνησε από ένα ποσό κάθε φανέλα και ανέβαινε μετά τη ζήτηση του κόσμου που ήθελε να βοηθήσει τον Ερασιτέχνη. Μου έκανε εντύπωση ότι πολλές φανέλες πήγαν σε Ολυμπιακούς στο εξωτερικό!

Δεν σου λείπουν;

Για εμένα δεν αλλάζει κάτι. Πριν τις είχα εγώ, τώρα πήγαν πάλι σε Ολυμπιακούς. Ο Γιώργος Μασούρας, ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, μου είπε «θέλω να δώσεις μια φανέλα μου σε ένα κοριτσάκι ΑμεΑ», μου είπε και το όνομα, «αλλά δεν θέλω να πεις ότι εγώ το έκανα». Δεν μπορούσα να το κρύψω. Το είπα στον πατέρα της, ο οποίος από τη χαρά του το ανακοίνωσε ο ίδιος.

Πόσα λεφτά έφτασε στη δημοπρασία η φανέλα του Γεωργάτου;

Αν θυμάμαι καλά 350 ευρώ. Του Κοκκινάκη γύρω στα 160 και της Κοσμά 120. Αυτή ήταν η αρχή. Μετά ακολούθησαν κι άλλοι με φανέλες τους. Τα έσοδα έγιναν κατευθείαν δωρεά στον Ερασιτέχνη με αποδείξεις.

Τι δουλειά κάνεις;

Είμαι κούριερ σε μεγάλη εταιρεία εδώ και δεκαετίες.

«Μπουκώσατε» στην εταιρεία;

Πήραμε πακέτα και... για το σπίτι! Δεν υπήρχε χώρος πια να μπουν τα αντικείμενα, γέμισαν οι αποθήκες, γέμισαν τα γραφεία, έγινε χαμός. Εγώ καταλαβαίνω τον κόσμο που διαμαρτύρεται για τις καθυστερήσεις στις παραδόσεις, αλλά ποιος να έρθει να δουλέψει για λίγα λεφτά, να τρέχει όλη μέρα εν μέσω πανδημίας, να αποφορτίσει τη δουλειά και μετά από δύο μήνες να του πουν «τελείωσε το πρόβλημα, δεν σε χρειαζόμαστε πια». Εγώ είμαι πολλά χρόνια μόνιμος στην εταιρεία, αλλά καταλαβαίνω τους νέους.

Τι σημαίνει Ολυμπιακός για εσένα;

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, Ολυμπιακός. Και Ολυμπιακός να μην υπήρχε, πάλι Ολυμπιακός θα ήμουν.

Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να πεθάνεις; Αν δεν θέλεις, δεν τη βάζω την ερώτηση.

Στην αρχή μου περνούσε από το μυαλό, ναι.

Σκεφτόσουν ότι δεν θα βλέπεις Ολυμπιακό;

Το έλεγα στη γυναίκα μου και μου έλεγε «άκου τι προβλήματα έχει ο άνθρωπος»... Αναρωτιόμουν «όταν πεθάνω, θα έχει στον ουρανό συνδρομητικό κανάλι να βλέπω τον Ολυμπιακό;».

Το όνειρό σου ποιο είναι για το 2021; Η ευχή σου.

Να πάρουμε ένα ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο! Και ας πεθάνω μετά. Το μόνο τμήμα που δεν έχουμε πάρει ευρωπαϊκό τρόπαιο είναι το ποδόσφαιρο. Θέλω να πω κάτι εδώ, μην το ξεχάσεις: εγώ δεν είμαι τίποτα μπροστά σε άλλους. Εγώ ένα μυρμήγκι είμαι. Υπάρχουν άλλοι, πιο μάχιμοι, και ειδικά οι οργανωμένοι που μαζεύουν και τρόφιμα και φάρμακα.

Πώς βγήκε το παρατσούκλι «sir»;

Όλοι έτσι με λένε. Από πού βγήκε: σεζόν 1990-91, παίζουμε με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Βάζει το γκολ ο Αναστόπουλος, το πανηγυρίζει συγκινημένος. Είμαι στο πάνω διάζωμα με τον φίλο μου τον Δημήτρη. Δύο τύποι πίσω μας έβριζαν πριν τον Αναστόπουλο ότι σέρνεται, ότι γέρασε. Βάζει το γκολ ο «Αναστό», γυρνάω και τους λέω «είδατε, κύριοι, τι είναι ο Αναστόπουλος;». Και μου λέει ο ένας «σιγά, κύριε sir από την Οξφόρδη»! E, μετά με δούλευε ο φίλος μου ο Δημήτρης, μου έλεγε «καθίστε sir», μου το κόλλησε και διαδόθηκε.