Πόσοι αχίλλειοι πρέπει να κοπούν για να μειωθούν οι αγώνες;

Το μπάσκετ εν έτει 2025 είναι το κορυφαίο που έχει υπάρξει μέχρι στιγμής στην ιστορία. Λογικό ακούγεται. Το άθλημα εξελίσσεται, γίνεται πιο γρήγορο, πιο αθλητικό κι ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Αυτή είναι η μία ανάγνωση. Η δεύτερη είναι ότι η άνοδος του αθλήματος έρχεται σε συνάρτηση με την καταπόνηση και την σωματική εξάντληση των παικτών. Η ένταση, το τρέξιμο, οι εκρήξεις αυξάνονται όσο περνούν οι σεζόν, με τις ομάδες να πρέπει να δημιουργούν όλο και μεγαλύτερα ρόστερ για να τα βγάζουν πέρα με τους συχνούς τραυματισμούς.

Τι γίνεται όμως με τους παίκτες που θεωρούνται αναντικατάστατοι;

Αυτοί πρέπει να παίζουν συνεχώς. Είναι οι καλύτεροι της ομάδας, το πρόσωπο του οργανισμού κι η ελπίδα των φιλάθλων για ένα καλύτερο παρόν και ένα λαμπρό μέλλον. Για αυτούς τους αθλητές, δεν υπάρχει κάποιος να τους αντικαταστήσει. Αυτοί έχουν την ευχή και την κατάρα να είναι πάντα διαθέσιμοι. Να το πούμε πιο σωστά, πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμοι.

Εκτός κι αν τραυματιστούν σοβαρά. Όπως ο Ταϊρίς Χαλιμπέρτον, που υπέστη ρήξη αχιλλείου. Ή ο Τζέισον Τέιτουμ των Μπόστον Σέλτικς, που επίσης υπέστη ρήξη αχιλλείου. Ή ο Ντάμιεν Λίλαρντ, με τον συμπαίκτη του Γιάννη Αντετοκούνμπο να βγαίνει νοκ άουτ λόγω...καλά μαντέψατε, ρήξη αχιλλείου.

Η πραγματικότητα είναι ότι όσο τα παιχνίδια δε μειώνονται, σε συνδυασμό με τη συνεχή άνοδο του ρυθμού και της έντασης, αυτοί οι πολύ σοβαροί τραυματισμοί θα γίνονται όλο και πιο συχνοί. Παράλληλα, κανονισμοί του NBA όπως, για παράδειγμα, η απαίτηση να παίξει ένας παίκτης τουλάχιστον 65 παιχνίδια για να μπορεί να επιλεχθεί ως MVP, απλά δυσχεραίνουν την κατάσταση.

Και δεν έχουν σημασία τα χρήματα που βγάζουν οι αθλητές, αναφορικά με την υγεία τους. Όσα εκατομμύρια κι αν έχει ο Χαλιμπέρτον, ή ο Τέιτουμ, ή ο Λίλαρντ, πάλι θα μείνει εκτός για ένα χρόνο. Με αποτέλεσμα οι ομάδες τυος να υποφέρουν, κι εκείνοι να μην μπορούν να κάνουν τίποτα.