Ολυμπιακός: Το χαμένο DNA και το ρόστερ… αχταρμάς

Στο ίδιο -κακοπαιγμένο- έργο θεατές βρεθήκαμε για άλλη μια φορά στον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Μπασκόνια στην Ισπανία. Όπως και στην πρεμιέρα με τη Βιλερμπάν έτσι και στη Βασκονία, η ομάδα του Πειραιά ηττήθηκε με μεγάλη διαφορά, παρουσιάζοντας «χτυπητές» και συγκεκριμένες αδυναμίες, πετυχαίνοντας κάτω από 70 και δεχόμενη πάνω από 80 πόντους και στα δύο παιχνίδια. Δύο ματς σχεδόν «καρμπόν», με άλλα λόγια. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στο πρώτο στον πάγκο καθόταν ο Ντέιβιντ Μπλατ και στο δεύτερο ο Κεστούτις Κεμζούρα.

Θα μου πείτε, τι να προλάβει να αλλάξει ή έστω να βελτιώσει ο Λιθουανός. Η απάντηση είναι… τίποτα, πέρα, ίσως, από τα αυτονόητα. Σε καμία περίπτωση δεν φέρει ευθύνη ο Κεμζούρα. Και ποια (ή πόση) ευθύνη μπορεί, άλλωστε, να φέρει ένας άνθρωπος που ήταν στο κλαμπ ως βοηθός -ένα πόστο που του είναι περισσότερο γνώριμο- και ξαφνικά κλήθηκε να μπει στο προπονητικό «τιμόνι» μιας ομάδας που έχει μεν τεράστια ιστορία, υψηλούς στόχους και απαιτητικό κόσμο, όμως έχει επίσης ρόστερ… αχταρμά (ελέω Μπλατ), με πολλές προσθαφαιρέσεις και ως εκ τούτου παντελώς ασύνδετη.

Στο σημερινό κομμάτι, όμως, δεν θα ασχοληθούμε με την απόδοση ευθυνών. Με φρέσκια στο μυαλό μας την εικόνα των «ερυθρόλευκων» απέναντι στον Σενγκέλια και την παρέα του, θα εστιάσουμε στο αγωνιστικό σκέλος και περισσότερο στην αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας. Ναι, έχει ειπωθεί ξανά το συγκεκριμένο: Ότι ο Ολυμπιακός έχει χάσει την αγωνιστική του ταυτότητα, ότι το DNA του έχει αλλοιωθεί. Όμως πρόκειται για το βασικότερο στοιχείο που ΔΕΝ έχει πλέον η ομάδα, αφού μέσω αυτού έγραψε τις πιο χρυσές σελίδες της μπασκετικής ιστορίας της και οφείλουμε να το επισημάνουμε για άλλη μια φορά.

Προφανώς και άπαντες περιμένουν και απαιτούν από τον Ολυμπιακό να κερδίζει. Όμως το πρώτο βήμα για να έρθουν οι νίκες είναι να μην πετάει η ομάδα «λευκή πετσέτα» μόλις η διαφορά υπέρ του αντιπάλου φτάσει διψήφιο νούμερο. Κάτι που δυστυχώς είδαμε κατά κόρον καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης σεζόν και στα δύο από τα τέσσερα παιχνίδια της τρέχουσας. Η περίφημη νοοτροπία «never say die» του Ολυμπιακού είναι πλέον μακρινή μνήμη και η νυν ομάδα απλά τα παρατάει όταν βρει τα… σκούρα.

Ναι, ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι απαιτητικός. Όμως γνωρίζει και μπάσκετ, ξέρει τι βλέπει στο παρκέ. Και αν δει την ομάδα να παλεύει -έστω και αν δεν κερδίζει πάντα- θα το αναγνωρίσει, θα τη χειροκροτήσει και θα την αγκαλιάσει, όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Όπως ακριβώς συνέβη πάμπολλες φορές και στο περσινό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, όπου παρ’ όλο που η ομάδα έμεινε χωρίς τίτλο, εντούτοις δέχθηκε πολλάκις το «ζεστό» χειροκρότημα και την αναγνώριση του κόσμου της.

Αυτό πρέπει να προσπαθήσει να εμφυσήσει ο Κεμζούρα στην ομάδα του Ολυμπιακού, αυτό είναι το πρώτο βήμα και από εκεί πρέπει να ξεκινήσει. Και με τη βοήθεια και των Ρότσεστι, Ριντ (δύο υπερπολύτιμες μονάδες για τα εξόφθαλμα κενά για τα οποία και αποκτήθηκαν), θα έρθουν και οι νίκες. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται πρώτα απ’ όλα πίστη. Ακόμα και όταν χάνουμε με 10+…