Το πιο βαθύ σκοτάδι...

Οι λέξεις που διαβάζετε γράφονται πριν ακόμη ξεκινήσει το παιχνίδι με τη Νταρουσάφακα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη από χθες αποκλεισμένος από την συνέχεια της Euroleague, καθώς έφερε τον εαυτό του στη δεινή θέση να εξαρτάται από τους άλλους. Όμως κανείς δεν μπορεί να αναθεματίσει την τύχη για την εξέλιξη των πραγμάτων.

Οι λόγοι που η ομάδα έφτασε να δίνει μεταξύ συγγενών και φίλων, σε κλίμα αποκαρδιωτικής μιζέριας, την τελευταία φετινή παράσταση της στη Euroleague στις 5 Απριλίου, βαρύνουν αποκλειστικά την ίδια. Η εικόνα στο ΣΕΦ ήταν πράγματι λυπητερή, καθώς καταγράφηκε ιστορικό χαμηλό 15ετίας στην προσέλευση, αλλά πραγματικά, ποιος εκπλήσσεται από αυτό;

Ποια είναι όμως τα αίτια της καθίζησης; Πώς η ομάδα του 12-7, που διεκδικούσε με αξιώσεις το πλεονέκτημα έδρας στα Play-off έφτασε να μείνει εκτός συνέχειας, πριν καν αγωνιστεί; Ο Ολυμπιακός έχει ξαναποκλειστεί με παρόμοιο τρόπο, και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά η σοκαριστική ιδιαιτερότητα της φετινής χρονιάς, έγκειται στην απίστευτη αγωνιστική μεταμόρφωση της ομάδας μετά τον Ιανουάριο.

Η ταυτόχρονη απουσία των Σπανούλη και Στρέλνιεκς στα κρισιμότερα ματς της σεζόν αποτελούν ένα υπαρκτό άλλοθι, αλλά ο Ολυμπιακός είναι πολύ μεγάλη ομάδα για να κρύβει τις αδυναμίες και τα λάθη του πίσω από τέτοιες λεπτομέρειες. Ίσως αν ένας από τους δύο κινητήριους μοχλούς της ερυθρόλευκης περιφέρειας ήταν υγιής η πρόκριση να είχε έρθει στο λιμάνι, αλλά θα άλλαζε πραγματικά κάτι; Αν ο Ολυμπιακός σκουπιζόταν ή έστω αποκλειόταν με 3-1 από την ΤΣΣΚΑ, η χρονιά θα ήταν λιγότερο αποτυχημένη;

Κατά τη γνώμη μου, η αποτυχία του Ολυμπιακού να ξεγελάσει τους θεούς του μπάσκετ και να προκριθεί χωρίς να το αξίζει μόνο καλό θα κάνει μακροπρόθεσμα, και ίσως βραχυπρόθεσμα, στον οργανισμό. Διότι πολλές φορές, όταν βαλτώνεις, όταν αποπροσανατολίζεσαι από το στόχο σου και όταν όλα φαντάζουν δυσοίωνα, ένα ισχυρό σοκ είναι αποτελεσματικότερο από μικρά χτυπηματάκια συμπόνοιας στην πλάτη.
Η φετινή Ευρωπαϊκή σεζόν, την οποία πρέπει να αποσυνδέσουμε από τα τεκταινόμενα της μπανανίας του Ελληνικού μπάσκετ, κρίνεται καθ’όλα αποτυχημένη. Και στα μάτια μου, πιο αποτυχημένη κι από τον αποκλεισμό την καθιστά η αποτυχία του Ολυμπιακού να μπει στις ράγες της περιβόητης «νέας εποχής».

Η ευθύνη της αποτυχίας αυτής βαρύνει σε συντριπτικό βαθμό τον οιονεί αρχιτέκτονα της, Ντέιβιντ Μπλάτ. Πρωτίστως, για το προβληματικό χτίσιμο της ομάδας ήδη από το καλοκαίρι. Η απόφαση να πορευτεί η ομάδα χωρίς το γνήσιο αθλητικό πεντάρι που μασκάρευε παραδοσιακά τις αμυντικές ανορθογραφίες των υπολοίπων και το χρίσμα του ηγέτη του εκείνος έδωσε στον rookie Nigel Williams-Goss, κόστισαν αφάνταστα. Γενικώς, οι δύο Αμερικανοί που αποτέλεσαν 100% δικές του επιλογές, στάθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Για τα προβλήματα που αντιμετώπισε στο κοουτσάρισμα εξαιτίας του σοβαρότατου προβλήματος υγείας που τον ταλαιπωρεί, δεν θα μιλήσουμε. Από σεβασμό και μόνο…

Σε ό,τι αφορά το περίφημο ηχητικό του Πρίντεζη που αποτέλεσε ισχυρότατο κλονιστικό γεγονός για την ισορροπία των αποδυτηρίων και ήταν η αφορμή για να ξεκινήσει η αγωνιστική καθίζηση, καλό θα ήταν όλοι να περιμένουμε τις τοποθετήσεις των αδερφών Αγγελόπουλων για να βγάλουμε συμπεράσματα. Για την υγρασία, θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Σε ό,τι αφορά το σημερινό παιχνίδι, δεν έχει κανείς πολλά να σχολιάσει. Ο Ολυμπιακός κέρδισε κάνοντας μια πειστικότατη εμφάνιση, αντίστοιχη με αυτό που επιτάσσουν η φήμη και η αξιοπρέπεια του. Ευχαρίστησε με το παραπάνω τους ελάχιστους φιλάθλους που βρέθηκαν στα καθίσματα του ΣΕΦ και αποχαιρέτησε τη διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι. Μόνος αστερίσκος η ελάχιστη χρησιμοποίηση του Αλεξέι Ποκουσέφσκι, τον οποίο ο κόσμος διψά να δει.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν, όσο σκληρό κι αν ακούγεται σκληρό, έπιασε πάτο. Ο βασανιστικός αποκλεισμός από τη Euroleague αποτέλεσε τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αγωνιστικής νοοτροπίας που ήταν κλινικά νεκρή καιρό τώρα. Όμως δεν αξίζουν δάκρυα για αυτή την ομάδα, γιατί πολύ απλά, γεννήθηκε για τα δύσκολα. Αυτοί που ονειρεύονται την διάλυση του, θα μείνουν με την όρεξη. Γιατί ξεχνούν εύκολα ότι αυτή η ομάδα ήταν που βρέθηκε ένα βήμα πριν τη διάλυση της το 2011, και μετά από 9 μήνες απογειώθηκε για τα καλά στα αστέρια.

Απλώς, τώρα ζει το πιο βαθύ σκοτάδι της. Που είναι πάντα πριν την αυγή…