Το φωτεινό παράδειγμα της Γερμανίας

Η Γερμανία έβαλε τα γυαλιά σε όλους με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ασίας. Ήταν η επιβράβευση του πλάνου της και του προγράμματός της τα τελευταία χρόνια. Όχι, δεν ήταν τυχαία η ανεπανάληπτη επιτυχία της. Το δούλεψαν και το πίστεψαν οι Γερμανοί. Και με το πνεύμα που τους διακρίνει, είναι βέβαιο πως θα συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά, ώστε να παραμείνει η Εθνική τους στις πρώτες δυνάμεις του παγκοσμίου μπάσκετ. Τα συστατικά της επιτυχίας ήταν απλά.

Εμπιστεύτηκαν έναν προπονητή στο τριετές πλάνο που κατάρτισαν και ευτύχησαν να έχουν 12 αληθινούς πολεμιστές, που θα ήταν πιστοί στρατιώτες της Εθνικής από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Γκόρντον Χέρμπερτ (ναι, αυτός που κάποτε είχαν βαφτίσει «αποτυχημένο» στον Άρη) μάζεψε όλους τους πρωτοκλασάτους Γερμανούς παίκτες, τους μίλησε και με τον τρόπο του κατάφερε να τους μεταλαμπαδεύσει το όραμα της Ομοσπονδίας. Βρήκε χαρακτήρες πρόθυμους να το εκτελέσουν και το όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Οι συγκρίσεις με τα δικά μας μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν. Και εδώ ο Βαγγέλης Λιόλιος εμπνεύστηκε ένα τριετές πλάνο με επικεφαλής προπονητή τον Δημήτρη Ιτούδη, αλλά μόλις στα μισά του δρόμου η συνταγή χάλασε, η σχέση τσακίστηκε, κι ενώ η γκρίνια είχε αρχίσει από πέρυσι (επειδή είχαμε χάσει από τους…άσχετους Γερμανούς). Με άλλον προπονητή έτσι θα πάμε στην προσπάθεια να είμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο για το ρόστερ τι να πρωτοπείς. Έχοντας μπει σε ένα τριπάκι εξάρτησης από τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (που χθες είπε ότι είναι Νιγηριανός), αδυνατούμε να φτιάξουμε ένα ομοιογενές σύνολο. Και δυστυχώς είχαμε παίκτες μη πρόθυμους να παίξουν με την Εθνική, προτιμώντας να κάνουν μπάνια και προπονήσεις με τους συλλόγους τους.

Αν θέλει να κάνει κάτι καλό ο Λιόλιος, εκείνο που χρειάζεται πρώτα από όλα είναι να δημιουργήσει μια ασπίδα προστασίας γύρω από την ομάδα και το κυριότερο να βάλει στην Εθνική παλιούς παίκτες που ξέρουν τι είναι να φοράς τη φανέλα με το εθνόσημο. Έμμισθους υπάλληλους δεν χρειάζεται. Μην ξεχνάμε ότι οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής είχαν έρθει με άνθρωπο-κλειδί τον Γιώργο Κολοκυθά, που αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο Ομοσπονδίας-ομάδας και φρόντιζε όλα να λειτουργούν στην εντέλεια. Ένας τέτοιος άνθρωπος λείπει τώρα.

Η Εθνική ενόψει των προΟλυμπιακών πρέπει από νωρίς να ξέρει σε ποιους παίκτες θα βασιστεί και όχι πάλι να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή και να… παρακαλάει. Να παίξουν μόνο αυτοί που πραγματικά το θέλουν. Και για την Ελλάδα, κι όχι για την προσωπική τους προβολή. Αλλά γίνονται αυτά;

Περνώντας σε κάτι άλλο, όχι τελείως άσχετο, ενδιαφέρον έχει και πως θα χειριστεί η Ομοσπονδία την ανάληψη του Ευρωμπάσκετ γυναικών 2025. Ένα γεγονός σπουδαίο για τη χώρα μας που οφείλει να το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για το ελληνικό μπάσκετ γυναικών να πάρει τα πάνω του και να κερδίσει δημοσιότητα. Από την ΕΟΚ ήδη έχουν γίνει εξαγγελίες, αλλά από λόγια χορτάσαμε, στην πράξη περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Απαιτείται δουλειά και όχι μόνο κορνίζες…

Κλείνοντας, είχαμε την επιτυχία των Εθνικών 3Χ3 στους Μεσογειακούς Αγώνες. Αν και το επίπεδο δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλό, δεν παύει να αποτελεί μια διάκριση για το 3Χ3 που είναι το… αγαπημένο παιδί της Ομοσπονδίας. Η αλήθεια είναι πως το παλεύει αρκετά ο Άγγελος Τσαγκαράκης, μαζί με τα αγόρια και τα κορίτσια του. Και δεν είναι ψέμα πως όλοι ήθελαν πολύ μια τέτοια επιτυχία, ώστε να επιβραβευτούν οι κόποι και να συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη η προσπάθεια.