Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Το αγωνιστικό χάλι και η ζωή μετά τον Φέργκιουσον

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πραγματοποιεί τη χειρότερη εκκίνησή της στην Premier League από το 1992, έχοντας συγκεντρώσει μόλις 8 βαθμούς στις πρώτες έξι αγωνιστικές. Η κάκιστη αγωνιστική εικόνα, δε, μπορεί να είναι ακόμα χειρότερη και από τα αρνητικά αποτελέσματα.

Μέσα σε λίγους μήνες, ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ από... σωτήρας των «κόκκινων διαβόλων» μετά την αγωνιστική καθίζηση επί Μουρίνιο έγινε με τη σειρά του ανεπιθύμητος από μεγάλη μερίδα οπαδών, οι οποίοι πλέον ζητούν την άμεση αποπομπή του.

Και δυστυχώς η πικρή αλήθεια είναι μία: Η Μάντσεστερ δεν έγινε καλύτερη μετά την φυγή του Μουρίνιο, αλλά τελικά χειρότερη. Προς το παρόν πάντως, παρά τα δημοσιεύματα για απόλυση του Νορβηγού, η διοίκηση δείχνει να στηρίζει το πλάνο του. Τό θέμα είναι για πόσο και με ποιο κόστος;

Υπάρχει ζωή μετά τον Φέργκιουσον;

Είναι πλέον κλισέ να αναφέρει κανείς ότι η απουσία του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν καλύφθηκε στο πάγκο των «διαβόλων», αφού έχει ήδη γραφτεί και ειπωθεί ενδεχομένως χιλιάδες, παραμένοντας ταυτόχρονα θλιβερά αληθές.

Μετά την 27επτή θητεία του Σκωτσέζου τεχνικού, ουδείς εκ των Μόγιες, Φαν Χάαλ, Μουρίνιο ή Σόλσκιερ κατάφεραν να ακολουθήσουν ή να διαφοροποιηθούν επιτυχημένα από τον προκάτοχό τους. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα «αγκάθια» της Μάντσεστερ.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η προσφορά του πολυνίκη Άγγλου τεχνικού δεν περιοριζόταν μόνο στην τεχνική ηγεσία, αλλά επεκτεινόταν και σε άλλους τομείς ζωτικούς για την επιτυχία ενός συλλόγου. Ο Φέργκιουσον εκτελούσε και χρέη τεχνικού διευθυντή πρακτικά, κάτι που μετά την αποχώρησή του ανέλαβε ο Εντ Γούντγορντ.

Ο Γούντγορντ είναι ο άνθρωπος ο οποίος κλήθηκε να διαμορφώσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ της νέας εποχής και δυστυχώς τα έργα του επί ημερών του μίλουν από μόνα τους: Οι αποτυχημένες μεταγραφές των Αλέξις Σάντσες, Ντι Μαρία, Φρεντ, Μιχταριάν και Ντεπάι κ.α. για τις οποίες δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια λίρες χωρίς το παραμικρό αντίκρισμα στον αγωνιστικό χώρο είναι μια καλή σύνοψη των επιτευγμάτων του.

Η νοοτροπία των παικτών καθρεφτίζεται στο γήπεδο

Ο Μουρίνιο κατά την αποχώρησή του «φωτογράφισε» συγκεκριμένους παίκτες ως υπαίτιους για την εικόνα της ομάδας. Κατηγόρησε πολλούς εξ αυτών για ματαιοδοξία, υπεροψία και ακραίο εγωισμό. Με λίγα λόγια, δήλωσε ότι κάποιοι παίκτες τον ήθελαν εκτός ομάδας και, εις βάρος του συλλόγου με τις εμφανίσεις τους, το πέτυχαν.

Τότε, ο Πορτογάλος χλευάστηκε και για να μην κοροϊδευόμαστε μέχρι ένα σημείο ορθώς, αφού φέρει και ο ίδιος το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Ωστόσο, τώρα επί Σόλσκιερ τα «καρφιά» του Πορτογάλου φαίνεται τελικά να έχουν βάση.

Πέρα από οποιαδήποτε αγωνιστική εικόνα, η οποία ας δεχτούμε ότι μπορεί να επηρέαζεται από αρκετούς παράγοντες, υπάρχουν παίκτες που συμπεριφέρονται με ασέβεια σε ένα από τους κορυφαίους και πιο ιστορικούς συλλόγους στον πλανήτη.

Επιτρέπεται ο Πολ Πογκμπά, παίκτης που έχει φορέσει το περιβραχιόνιο, να κάνει απροκάλυπτα τα αδύνατα δυνατά για να αποχωρήσει το φετινό καλοκαίρι για την Ρεάλ Μαδρίτης; Επιτρέπεται αρκετοί ποδοσφαιριστές να παραμένουν με το... ζόρι χάρη σε ηγεμονικά συμβόλαια, που δεν δικαιολογούνται βάσει της εικόνας τους; Επιτρέπεται ένας μεγάλος αριθμός παικτών να περπατάνε μέσα στο γήπεδο ή να μην δίνουν το 100% τους;

Και εφόσον, όπως φαίνεται αυτό επιτρέπεται έστω ως ένας βαθμό, είναι δυνατό να περιμένουμε διαφορετική έκβαση για την ομάδα του Μάντσεστερ;

Για να μην παρεξηγηθούμε σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι οι «κόκκινοι διάβολοι» δεν έχουν καλό ρόστερ ή ικανούς παίκτες. Κάθε άλλο. Αλλά αυτό που πραγματικά λείπει, είναι οι παίκτες που προσέδιδαν την προσωπικότητα της Γιουνάιτεντ στο χορτάρι όπως ο Σερ Άλεξ στον πάγκο. Η τωρινή Μάντσεστερ απαρτίζεται ως επί το πλείστον από καλούς άλλα άπειρους (ανώριμους όπως τους χαρακτήρισε ο Βενγκέρ) παίκτες και αυτό αντικατοπτρίζεται στις επιτυχίες του συλλόγου.

Το όνομα από μόνο του δεν φτάνει

Η δύναμη της Γιουνάιτεντ ως brand name είναι αδιαμφισβήτητη και ακλόνητη ακόμα και στις χειρότερες στιγμές της. Πώς αλλιώς δικαιολογείται το ρεκόρ εσόδων στην ιστορία του συλλόγου που σημείωσε, παρά την πλήρως μη ελκυστική εικόνας της εντός του γηπέδου;

Ωστόσο, τα έσοδα, η αγοραστική δύναμη και το όνομα δεν κάνουν από μόνα τους την ομάδα, όπως έχουν διδαχθεί με τον σκληρό τρόπο στο Μάντσεστερ.

Μπορεί η πολυνίκης της Premier League να αρκεστεί στο να θεωρείται ομάδα δεύτερης ταχύτητας πίσω από της Λίβερπουλ, Σίτι; Γιατί όλα δείχνουν ότι ακόμα μια χρονιά θα πάει χαμένη στο Μάντσεστερ. Αν οι ιθύνοντες πιστεύουν ότι η στήριξη σε έναν προπονητή, έστω και στο «παιδί» του Φέργκιουσον, μπορεί να φέρει την «άνοιξη», μάλλον θα εκπλαγούν δυσάρεστα.