Βασίλης «Γκοτζίλα» στο «ΦΩΣ»: Πρώτα ο Ολυμπιακός, μετά η Θύρα 7 και παλιές ιστορίες!

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Ο Ολυμπιακός είναι λαϊκή ομάδα, το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό, εμένα μου αρέσει το λαϊκό, όχι το λαϊκίστικο. Στη λαϊκή κουλτούρα υπάρχει και ο οπαδισμός. Όταν καταγράφεις την πραγματικότητα, πρέπει να έχεις ρεαλισμό. Να δίνεις την εικόνα όχι πώς θα θέλαμε να είναι, αλλά όπως είναι.

Ένα από τα πιο ιστορικά στελέχη της ΘΥΡΑΣ 7, πρώτη γενιά και μεγάλη δύναμη της ΘΥΡΑΣ 7 είναι ο «Γκοτζίλα». Όπως και η συνέντευξη του «Γκιράπα», θα διαβαστεί με ενδιαφέρον. Ειδικά αυτή εδώ είναι έπος.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 31/3/2020

Από πού είσαι Βασίλη;

Γεννήθηκα στον Πειραιά και τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στα Μανιάτικα. Και ο πατέρας μου Πειραιώτης ήταν. Η ρίζα της οικογένειας είναι από τη Μάνη.

Πώς έγινες Ολυμπιακός;

Ένας θείος μου που ήταν φανατικός Ολυμπιακός μού έταξε μία μεγάλη φωτογραφία του Ολυμπιακού που είχε κορνιζαρισμένη, “κάποια στιγμή θα την πάρεις” μου έλεγε και με έβαλε στην πρίζα. Πολύ μικρός την κοπάναγα απ' τα Μανιάτικα και πήγαινα με τα πόδια στο Καραϊσκάκη! Έχω πάει μόνος μου με τα πόδια από 9 χρονών. Δεν είχα λεφτά, πήγαινα σε κάποιον στα τουρνικέ και του έλεγα να πει ότι είμαι παιδί του για να με βάζει μέσα. Κι έτσι έμπαινα.

Πες μου κι άλλα για εκείνη την εποχή.

Κοντά στη Θύρα 12 υπήρχε ένα αναψυκτήριο που τροφοδοτούσε όλο το Καραϊσκάκη με αναψυκτικά. Ο Ολυμπιακός έπαιζε στις 3.00 ή στις 5.00, αλλά το μαγαζί άνοιγε στις 10.00 το πρωί. Πήγαινα και περίμενα πότε θα ανοίξει το μαγαζί για να τρυπώσω μέσα και κρυβόμουν εκεί για να βλέπω τον Ολυμπιακό γιατί δεν είχα λεφτά.

Πες μου την πρώτη γενιά αυτών που φτιάχνουν τη ΘΥΡΑ 7.

Σου τα έχουν πει άλλοι, μην επαναλάβω τα ονόματα γιατί θα ξεχάσω κάποιους και δεν θέλω. Εγώ θα σου πω ένα όνομα μόνο, αυτόν θαύμαζα, ήταν ένας Τουμπουζάς, δεν ξέρω αν ζει, Παναγιώτης Δουλγερόπουλος. Με καταγωγή από την Καλαμάτα. Αυτός είχε το παρατσούκλι Τουμπουζάς από ένα τραγούδι και είχε το συνήθειο να αλλάζει γνωστά τραγούδια εις βάρος των Παναθηναϊκών! Έπαιρνε δηλαδή γνωστά τραγούδια της εποχής και άλλαζε τους στίχους, τα έκανε συνθήματα κατά των Παναθηναϊκών. Αυτός δεν μάσαγε πουθενά. Αυτός μάλιστα με έβγαλε «Γκοτζίλα»!

Γιατί σε έβγαλε «Γκοτζίλα»;

Διότι με έβλεπε να κάνω επιθέσεις ανεξέλεγκτες! (γελάει). Μιλάμε για τρέλα στα νιάτα μας. Από το ένα σημείο του γηπέδου βρισκόμουν στο άλλο και μάλωνα με 200! Ναι, μπορεί να μάλωνα και με 200 άτομα, δεν είχα αίσθηση κινδύνου. Θέλω να αναφέρω κι ένα όνομα, τον Σωτήρη που είναι αφανής ήρωας της ΘΥΡΑΣ 7, Μπραχαμιώτης, τρίτη γενιά ΘΥΡΑ 7. Στην πρώτη γενιά υπήρχε μια Καλλιθεάτικη παρέα τότε πολύ δυνατή, εκεί ανήκα κι εγώ. Οι Καλλιθεάτες είχαν περίοπτη θέση. Όπως μετά οι Μπραχαμιώτες, οι Καμινιώτες. Ο Κουντούρης είναι τρίτη γενιά. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση της 7, ένωσε το παλιό με το νέο.

Είχε μυαλό.

Είχε μυαλό και δεν μάσαγε κιόλας. Και είχε ένα δόγμα που το έχω κι εγώ. Αυτό το δόγμα πρέπει να το έχουν και οι νέοι τώρα. Ανησυχώ για ορισμένα πράγματα. Ο Κουντούρης θεωρούσε ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι ακαταμάχητος παντού, στην ομάδα, στους παίκτες, στο λαό. Όμως με ένα δόγμα. Πρώτα ο Ολυμπιακός, μετά η ΘΥΡΑ 7, μετά ο τοπικός σύνδεσμος και μετά ο εαυτός σου.

Mου το έχει πει σε συνέντευξη.

Αυτή είναι και η φιλοσοφία μου. Από τον Ολυμπιακό γίναμε. Αν δεν υπήρχε Ολυμπιακός δεν θα μας ήξερε κανένας. Δεν επιτρέπεται να βάζεις τον εαυτό σου πάνω από τον Ολυμπιακό ή τον τοπικό σύνδεσμο πάνω από τον Ολυμπιακό... Αν δεν το πάρεις από την αρχή το τετράπτυχο, αλλά από το τέλος ή από τη μέση, θα χάσεις το δρόμο σου... Είναι σαν να λες το αλφάβητο ανάποδα... Έχω περάσει όλη μου τη ζωή με τον Ολυμπιακό. Ακόμα τώρα τόσες δεκαετίες μετά βλέπω φιλαράκια στο γήπεδο και λέμε τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες και γελάμε ξανά, όπως οι παλιές ελληνικές ταινίες που τις ξαναβλέπεις αλλά γελάς ξανά. Και κάτι ακόμα θέλω να σου πω.

Να μου πεις ό,τι θες. Εγώ δεν λογοκρίνω κανέναν, θα λογοκρίνω εσένα;

Εμείς στη ΘΥΡΑ 7 ήμασταν τρελαμένοι αλλά και η πρώτη γενιά και η δεύτερη και η τρίτη γενιά, θέλαμε να βλέπουμε και μπάλα. Θέλαμε να φωνάζουμε για την ομάδα μας, σκουντάγαμε ο ένας τον άλλο αν δεν φώναζε, αλλά θέλαμε να βλέπουμε και την ομάδα. Δεν έχει νόημα να πηγαίνεις στο γήπεδο και να μην βλέπεις ποδόσφαιρο. Θέλαμε να επηρεάσουμε την εξέλιξη του ματς υπέρ του Ολυμπιακού, συμμετείχαμε να βρίσουμε τον επόπτη, να πιέσουμε τον διαιτητή, να μπιζάρουμε τους παίκτες μας. Όχι να βάζει γκολ ο Ολυμπιακός και να ανάβουνε πυρσοί, να διακόπτεται το ματς γιατί δεν βλέπει κανείς τίποτα... Αυτό θέλουν οι αντίπαλοι, να πάρουν το χρόνο τους. Να διακοπεί ο ρυθμός να μην φάνε κι άλλο.

Θα λες ό,τι θες και εγώ γράφω.

Όποιος χαθεί από το τετράπτυχο που είπα, θα χάσει το δρόμο του. Πρώτα ο Ολυμπιακός και το καλό της ομάδας, μετά η ΘΥΡΑ 7, μετά ο τοπικός σύνδεσμος, και μετά ο εαυτός σου.

«Στην τραγωδία της Θύρας 7 δεν σκοτώθηκα για ένα σκαλάκι... Μπάρκαρα μετά από τη στεναχώρια»

Τι είχε γίνει στην τραγωδία της Θύρας 7;

Ένα σκαλάκι κάτω από εμένα πέθανε ο κόσμος. Το παιδί, τον Τουμανίδη τον είδα να πεθαίνει μπροστά μου. Γύρισε και μου είπε όπως κατεβαίναμε στη σκάλα, «έχει πολλή πίεση, είμαστε πολύ στριμωγμένοι». Του λέω «κάνε υπομονή, θα ανοίξει τώρα». Αλλά δεν χαλάρωνε η πίεση. Αντίθετα δυνάμωνε. Ξαφνικά ακούω ένα «ααααα». Ήταν το μόνο που ακούστηκε. Ένα «αααα». Πέφτανε... Κι εγώ θα σκοτωνόμουν αν δεν είχα δυνατό στήθος. Άντεξε το στήθος μου την πίεση. Μιλάμε για ασφυξία. Ο αδελφός μου ήταν μικρότερος, εγώ ήμουν 21 και εκείνος ήταν 16, έχει ακόμα στη γάμπα του ένα σημάδι.

Από τι το σημάδι;

Από δαγκωνιά...

Ποιος τον δάγκωσε;

Στο μπουρδούκλωμα ένας νεκρός. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν πέθανε, ψυχορραγούσε. Μετά από όσα είδαν τα μάτια μου, πήγα το βράδυ στο “Space”, ένα μαγαζί στο Καλαμάκι, ήπια 2 μπουκάλια βότκα και δεν κατάλαβα τίποτα. Τους επόμενους μήνες μπάρκαρα στα καράβια.

Γιατί;

Από τη στεναχώρια μου. Μπάρκαρα στα καράβια, δεν μπορούσα να μείνω εδώ και να πηγαίνω γήπεδο. Το έκοψα για λίγους μήνες. Έφυγα. Και δεν έζησα τους σεισμούς του 1981. Μέσα στον ίδιο εκείνο Φλεβάρη είχε γίνει το δυστύχημα με τους νεκρούς της 7 και οι μεγάλοι σεισμοί.

Τι μουσική ακούγατε;

Ροκ. Ήμασταν μια παρέα 15 άτομα από την ΘΥΡΑ 7 που πηγαίναμε στο κλαμπ Άρης στην Πλάκα. Ήξεραν οι Παναθηναϊκοί και οι ΑΕΚτσήδες ότι ήμασταν εκεί, αλλά ποτέ δεν ήρθε κανείς να μας βρει.

«Παίζαμε ξύλο έχοντας στο πλευρό μας τους παίκτες, τον Γαλάκο, τον Σταύρο Παπαδόπουλο»!

Πες μου ένα ματς τρελό που έχουν γίνει επεισόδια παρδαλά.

Ήταν ένα ματς στη Ρόδο, αυτοί θα έπεφταν κατηγορία και εμείς θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Ο αγώνας ήταν του θανάτου. Πήγαμε 100 άτομα, νικήσαμε 3-4 στο τέλος και πήραμε το πρωτάθλημα. Μετά το ματς είδαμε τους ντόπιους να την πέφτουν στο πούλμαν των παικτών να το σπάσουν. Τρέξαμε να υπερασπιστούμε τους παίκτες και εκεί έγινε κάτι φοβερό. Βγήκαν οι παίκτες του Ολυμπιακού έξω και πλακωνόντουσαν με τους Ροδίτες στο πλευρό μας! Να βλέπεις δίπλα μας τον Γαλάκο, τον Βαμβακούλα, τον Σταύρο Παπαδόπουλο να παίζουν ξύλο στο πλευρό μας. Πριν αρχίσει το ματς πηδάω μέσα στο γήπεδο, το διασχίζω με μια σημαία του Ολυμπιακού, να τη φιλήσω στο κέντρο του γηπέδου. Και πηδάνε ντόπιοι μέσα να με κυνηγήσουν, φαντάροι, χαμός γινόταν.

Μου έδωσε μια φωτογραφία ο Γκιράπας όπου είστε έξω από τη ΘΥΡΑ 13 στη Λεωφόρο, είσαι κι εσύ εκεί.

Ναι, στο παρκάκι. Αυτό δεν έγινε μόνο μια φορά. Έχει ξαναγίνει. Τους έχουμε βάλει μέσα στη ΘΥΡΑ 13 όχι μόνο μια φορά. Τα ξέρουν και οι ίδιοι. Υπάρχει φωτογραφία από εφημερίδα που την έχω χάσει, με δείχνει να σκαρφαλώνω στα μεγάλα γράμματα που υπήρχαν έξω από το κέντρο του γηπέδου, το ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΑΟ, για να τα σπάσω, και είναι ένας αστυνομικός που με το ένα χέρι του μου τραβάει το πόδι και με το άλλο πιάνει το καπέλο του. Και η λεζάντα έγραφε «βάνδαλοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έσπασαν το γήπεδο του Παναθηναϊκού». (γελάει).

Αυτά καλό είναι να μην γίνονται...

Θα πω κάτι για τους νέους. Όταν ο αντίπαλος μου έδινε το κασκόλ του, δεν τον πείραζα. Όχι να είναι δέκα και να χτυπάνε έναν, δεν μου αρέσουν αυτά. Ζητάγαμε το κασκόλ, το έδιναν, δεν τους πειράζαμε.

Πες μου άλλο ματς με παρδαλά επεισόδια.

Πάμε στην Κρήτη με τον ΟΦΗ 150 άτομα και μας βάζουν κάτω από το πέταλο, στα κάγκελα κάτω. Κι έχουμε από πάνω μας τους οπαδούς του ΟΦΗ να μας βρίζουν «κοκκινομούρηδες» και να μας φτύνουν. Λέω στους άλλους «δεν πάει άλλο», μου κάνει ένας σκαλοπάτι με τα χέρια του και σκαρφαλώνω. Ανεβαίνω πάνω και ακολουθούν οι Ολυμπιακοί. Έτρεχαν πανικόβλητοι οι άλλοι...

Ποιους αντίπαλους σεβόσουν πιο πολύ;

Στην εποχή τη δική μας δεν υπολογίζαμε Παναθηναϊκούς και ΑΕΚτσήδες. Ενδιαφέρον είχαν οι συναντήσεις με τους ΠΑΟΚτσήδες. Μπορώ να πω ότι τους μετρούσα περισσότερο. Για τον Ολυμπιακό στο τσακ γλίτωσα τη φυλακή.

Γιατί;

Με είχε δώσει ένας δικός μας, ένας γραφικός Ολυμπιακός που τον έλεγαν «Φαρούκ». Αυτού του έκοψα το γήπεδο. Δεν του επέτρεψα να ξαναέρθει γήπεδο. Κάναμε πορεία για να πάμε στο γήπεδο του Πανιωνίου όλο ευθεία από την πλατεία Δαβάκη, υπήρχε ένας σύνδεσμος της ΑΕΚ εκεί και έγινε καλοκαιρινός. Ήμουν φαντάρος τότε. Τρεις μέρες μετά έρχεται στο σπίτι μου η αστυνομία. Γίνεται το δικαστήριο και λέει η πρόεδρος στους αστυνομικούς «ενώ λέτε ότι ήταν 1.000 άτομα, μου φέρατε μόνο ένα φαντάρο; Ελεύθερος, αθώος». Και με άφησε.

Πριν ανέφερες τον αδελφό σου, ξέρω μία ιστορία φοβερή στο Τελ Αβίβ.

Επειδή γινόντουσαν διάφορα στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ με τους Παναθηναϊκούς, και για να μην αναστατώνεται κόσμος που δεν έφταιγε σε διάφορα σημεία, ξημερώματα παίρνουμε ένα ταξί εγώ, ο αδελφός μου, ο «Βούλγαρος» από το Αιγάλεω και ο Νίκος με την τρομπέτα και πάμε στο καράβι των Παναθηναϊκών! 4 άτομα μόνο. Μας βλέπουν και κατεβαίνουν κάτω, μας λένε «τι θέλετε»; Λέμε εμείς ειρωνικά «ήρθαμε να σας την πέσουμε». 4 άτομα. Δεν μας πείραξαν, ήταν θυμάμαι και ο «Βέλγος» από το Αιγάλεω μπροστάρης τους, κανονίσαμε «να τα πούμε» στα ίσα 30 εναντίον 30. Την άλλη μέρα στις 12.00 στο σταθμό του τρένου. «Θα έρθετε»; «Θα έρθουμε».

Τι έγινε;

Μετράγαμε τα άτομα, να μην είναι 32, ούτε 31. Διαλέξαμε τους καλύτερους 30. Δεν ξέραμε ποιον να αφήσουμε έξω, θέλανε πάρα πολλοί. Πάμε στις 12.00 στο τρένο, πουθενά οι Παναθηναϊκοί. Πάει 1.00, τίποτα. Περιμέναμε μέχρι τις 2.00. Από εκεί βγήκε το σύνθημα «12.00 στο τρένο και ακόμα περιμένω».

Ποιους παίκτες του Ολυμπιακού λάτρευες;

Εγώ είχα κόλλημα με τον Τζιοβάνι. Ακόμα τώρα στην καραντίνα που κάθομαι σπίτι, βλέπω αγώνες με Τζιοβάνι και αναρωτιέμαι πόσο τυχεροί ήμασταν που είδαμε αυτά τα πράγματα από κοντά. Όμως στα νιάτα μου είχα αδυναμία στους δυνατούς παίκτες. Γκλέζος, Κελεσίδης, ήθελα τον τσαμπουκά.

«Τον είχα πιάσει από το αυτί για την ασέβεια στους νεκρούς»

Γαλάκος; Πόσο πόνεσε που πήγε στον Παναθηναϊκό;

Θα σου πω σκηνικό με τον Γαλάκο. Έχει κάτσει εντελώς τυχαία και τον πετυχαίνω σε ένα παραλιακό μαγαζί, το Ακρωτήρι νομίζω, πολύ αργά τη νύχτα. Είναι τεχνικός διευθυντής στον Παναθηναϊκό. Πάω στην τουαλέτα και τυχαίνει να κατουράω δίπλα- δίπλα με τον Γαλάκο. Γυρνάω και του λέω «Μάικ, θα μου πεις αντρίκεια τι ομάδα γουστάρεις, τι ομάδα είσαι». Χωρίς να του πω αν είμαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός ή κάτι άλλο. Μου λέει «άσ' το ρε φίλε». Του λέω «δεν φεύγεις από εδώ αν δεν μου πεις»! Είδε το μάτι μου που γυάλιζε και μου λέει «Ολυμπιακός».

Ήταν από τους αγαπημένους σου;

Ε βέβαια. Ήταν παικτούρα στον Ολυμπιακό. Γκολτζής, έβαζε κρίσιμα γκολ, δυναμικός, τεχνίτης.

Πες μου άλλη ιστορία, από αυτές που μπορούν να λέγονται.

Είχε η ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ μια εκπομπή και είπαν εκεί ότι τα παιδιά του Ολυμπιακού στη Θύρα 7 σκοτώθηκαν επειδή βιάζονταν να βγουν να πάνε να την πέσουν σε ΑΕΚτσήδες. Το πήραμε πολύ στραβά αυτό, το είδαμε ως μεγάλη ασέβεια. Και συζητάγαμε με τον Κουντούρη και τους άλλους τι θα κάνουμε. Πώς τα φέρνει η τύχη, πετυχαίνω μία μέρα με το μηχανάκι κορυφαίο στέλεχος της ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ έξω από το Πεντάγωνο. Δεν λέω το όνομά του για να μην τον εκθέσω στους δικούς του. Τον πλευρίζω και του λέω «κάνε στην άκρη». Είδε ότι είχα πιο γρήγορο μηχανάκι από εκείνον και δεν μπορούσε να ξεφύγει, κάνει στην άκρη και μου λέει «εσύ είσαι ο Γκοτζίλα»; Του λέω «ναι, εγώ». Και τον αρχίζω στον εξάψαλμο κρατώντας τον από το αυτί...

Τι είναι για εσένα ο Ολυμπιακός;

Διάβασα που σου είπε ο Γκιράπας ότι ο Ολυμπιακός είναι αρρώστια. Το λένε κι άλλοι αυτό. Ξέρω βέβαια πώς το λένε, όμως διαφωνώ. Ο Ολυμπιακός δεν είναι αρρώστια! Αρρώστια είναι αυτό που ζούμε τώρα και μας μάντρωσε στα σπίτια μας. Ο Ολυμπιακός είναι περηφάνια. Ο Ολυμπιακός είναι φούσκωμα στα στήθη. Ο Ολυμπιακός είναι συγκίνηση. Έχω κλάψει επανειλημμένως για τον Ολυμπιακό. Εγώ που δεν κλαίω στη ζωή μου, δεν έκλαψα στην κηδεία του παππού μου.

«Τα σκηνικά με τους ΠΑΟΚτσήδες»

Πες μου άλλο σκηνικό παράδοξο.

Θα σου πω ένα που έχει πλάκα. Είμαστε στη Μαδρίτη, παίζει ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη μπάσκετ με τη Ρεάλ και έχουμε πάει 3 άτομα μαζί με την αποστολή στο αεροπλάνο. Εγώ, ο Τσουκαλάς και ο Νίκος με την τρομπέτα. Το βράδυ πάμε σε ένα νυχτερινό μαγαζί, φοράμε και οι τρεις τη φανέλα του Ολυμπιακού. Έλα όμως που παίζει ο ΠΑΟΚ με την Ταουγκρές εκείνες τις μέρες και είναι πολύ σημαντικό το ματς για αυτούς, τελικός Κόρατς νομίζω. Κι έχουν κατεβάσει λαό. Κάποιοι θα έφευγαν από Μαδρίτη.

Τι έγινε λοιπόν;

Σκάνε μύτη στο μαγαζί 25-30 ΠΑΟΚτσήδες με τις φανέλες του ΠΑΟΚ. Έρχονται στο τραπέζι μας και μας περικυκλώνουν. Μας ρωτάνε ειρωνικά «εσείς οι 3 είστε μόνο»; Και τους λέει ο Νίκος «ναι εδώ, και άλλοι 400 είναι έξω». Σκάλωσαν με αυτό. Αργότερα μας είπε ο αρχηγός τους ότι θα μας την πέφτανε αν δεν έλεγε αυτό ο Νίκος και θα γινόταν το μαγαζί καλοκαιρινό. Ο Τσουκαλάς δεν ήταν γνωστός τότε όπως τώρα και τους έλεγε «για όλα φταίει ο Βαρδινογιάννης ρε παιδιά»... (γελάει). Μετά γίναμε και φίλοι, για χρόνια διατηρούσαμε επαφή με 5 από αυτούς, τους είχαμε φέρει και στον Πειραιά. Μάλιστα έτσι γνώρισε ο Νίκος τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο γιατί οι ΠΑΟΚτσήδες ήταν από τα Διαβατά, του είχαν πει «έχουμε ένα γαυράκο», και όταν πήγαμε εκδρομή στη Θεσσαλονίκη είχε πάρει τον Λάζαρο ο Νίκος μαζί μας.

Πότε ήρθες πρώτη φορά σε επαφή με ΠΑΟΚτσήδες;

Ήμουν 12-13 χρονών και είχαμε πάει στην Τούμπα να παίξει ο Ολυμπιακός με την Ντιναμό, ήταν τιμωρημένη η έδρα μας. Χιλιάδες Ολυμπιακοί είχαμε πάει.

Μου έχει δώσει μια φωτογραφία ο Λεμονής που είναι πιτσιρικάς με ερυθρόλευκα κάτω από τον Λευκό Πύργο.

Παίζει και ο ΠΑΟΚ με την Μπαρτσελόνα εκείνες τις μέρες και γίνονται σκηνικά στην πόλη. Έχουμε μαζευτεί εκατοντάδες Ολυμπιακοί στο Λευκό Πύργο και ξαφνικά έρχεται ο Ατίλιο και φωνάζει «φύγετε, έρχονται ΠΑΟΚτσήδες». Φύγανε οι άλλοι, εγώ δεν έφυγα. Είχα άγνοια κινδύνου. Και μένω με μια σημαία του Ολυμπιακού στα χέρια. Πράγματι ήρθαν πολλοί ΠΑΟΚτσήδες. Μου έκαναν μπούλινγκ αλλά δεν με χτύπησαν επειδή ήμουν μικρός. «Γιατί έχεις τη σημαία;» θυμάμαι ότι με ρώτησε ένας. Του λέω «γιατί είναι Θρύλος ο Ολυμπιακός». Μου λέει «θα σε πετάξουμε στη θάλασσα». Και ξέρεις τι απάντησα; «Δεν πειράζει, ξέρω να κολυμπάω». Δεν με ακούμπησαν.

Άλλη ιστορία;

Πριν το 1989 για πολλά χρόνια δεν πηγαίναμε στην Τούμπα. Αυτοί ψιλοέρχονταν στο Καραϊσκάκη. Το 1988 έρχονται και λένε ένα σύνθημα «ένα, δύο, τρία, την Τούμπα θα τη βλέπετε από φωτογραφία». Μαζευτήκαμε και είπαμε «τέλος η απαγόρευση, θα πάμε την επόμενη φορά». Και πάμε 800 άτομα από το Πασαλιμάνι! Για εκείνη την εποχή ήταν λαός να πάνε 16 λεωφορεία στην Τούμπα. Πήγαμε οι καλύτεροι. Και βγάζει ο «Ποιητής» στη διαδρομή ένα πολύ υβριστικό σύνθημα για εκείνους. Με το που μπαίνουμε στην Τούμπα το φωνάζουμε και αφρίζουν, έρχονται από παντού να μας επιτεθούν, και από την Θύρα 4 και από τα επίσημα! Βροχή οι πέτρες και από δεξιά και από αριστερά. Δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην δεχτεί πέτρα, μόνο ο Ατίλιο γιατί πήγε στην τουαλέτα. Έχω ακόμα σημάδι από πέτρα εκείνου του ματς. Βέβαια, την επόμενη χρονιά υπήρξαν ανεπανάληπτα αντίποινα, όλη η ΘΥΡΑ 7 μπήκε στο γήπεδο και ένιωσαν τι εστί Πειραιάς...

Πες μου άλλο ματς αξέχαστο με ΠΑΟΚτσήδες.

Στον τελικό του 1981 με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχαν έρθει 5.000 άτομα με τα πόδια από την Αθήνα μέσω Δεκελείας και δεν τους περιμέναμε. Τράβηξα τους δικούς μου γρήγορα να πάμε στο άλσος από πίσω και γινόταν της κακομοίρας επί πολλή ώρα.

Η αστεία ιστορία με το γεροντάκι τρελό Ολυμπιακό

Θέλω να κλείσουμε με κάτι αστείο. Σκέψου κάτι από τα παλιά.

Στην πρώτη γενιά βάζαμε πάντα ένα πούλμαν που πήγαινε παντού. Σε όλα τα γήπεδα. Μέσα σε αυτό ήταν μαλλιάδες, παλικαράδες, ζωηρά παιδιά, αλλά ήταν κι ένα γεροντάκι, στρουμπουλό, κοντούλης, και με γυαλάκια. Παράταιρος εντελώς... Ο κυρ Νίκος. Ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Αστερίξ-Οβελίξ μου θυμίζει.

Πηγαίναμε παντού λοιπόν τα άγρια νιάτα, και μαζί ακολουθούσε στο πούλμαν της ΘΥΡΑΣ 7 ο κυρ Νίκος. Με νουθετούσε, μου έλεγε «Βασίλη μου, μην τσακώνεσαι καλό μου παιδί« και τέτοια. Τι να του πούμε, να μην έρχεται; Ολυμπιακός τρελός ήταν, εγώ τους αγαπούσα όλους τους Ολυμπιακούς, εδώ έχω πλακωθεί για χάρη γύφτων Ολυμπιακών που τους την είχαν πέσει γύφτοι ΑΕΚτσήδες. (γελάμε). Ο παππούλης είχε το κασκόλ του Ολυμπιακού πάντοτε πάνω του και δικαιούταν να έρχεται μαζί μας αν και εντελώς παράταιρος. Μια φορά λοιπόν άκου τι έγινε...

Με τον παππού;

Ναι. Βρισκόμαστε σε πολύ δύσκολη θέση σε ένα ματς στο Καυταντζόγλειο, μάζευε πολύ κόσμο τότε ο Ηρακλής, και είμαστε περικυκλωμένοι. Δίνουμε μάχη για να σωθούμε και βλέπω το γεροντάκι το κοντό και στρουμπουλό με τα γυαλιά να βγάζει την ομπρέλα και να τη χώνει στα μούτρα ενός από αυτούς που μας ορμούσαν! «Τι έγινε κυρ Νίκο;» του έλεγα μετά στο πούλμαν, «εσύ δεν έλεγες να μην τσακώνομαι»; Είχε κάνει την επανάστασή του.

ΦΩΣ;

Εγώ ήμουν πολύ του ΦΩΤΟΣ. Το ρουφούσαμε. Με έχει πάρει ο ύπνος καλοκαίρι και έχω κοιμηθεί με το μαγιό πάνω στο ΦΩΣ ήταν σαν σεντόνι. Όταν ξύπνησα, τα γράμματα από το μελάνι της εφημερίδας είχαν τυπωθεί σε όλο μου το σώμα!

Σημείωση για τις φωτογραφίες:

^{*Σε μία που είναι ο Γκοτζίλα με φανέλα Ολυμπιακού είναι μαζί με τον Παπαχειμώνα στο Τελ Αβίβ.}

^{*Σε μια άλλη έξω από τη ΘΥΡΑ 13 στη Λεωφόρο, ο Γκοτζίλα είναι με μαύρο κυκλάκι μαρκαρισμένος, μου την είχε δώσει τη φωτό ο Γκιράπας. Όπως και στην ομαδική στο Τελ Αβίβ.}

^{*Σε αυτή με τη σημαία του Ολυμπιακού είναι ο Γκοτζίλα με τον Νίκο Στυλιανέση, τον Τσουκαλά και τον Άκη.}

^{*Σε μία έξω από το παλιό Καραϊσκάκη όταν ήταν να γκρεμιστεί η Θύρα 7, ο Γκοτζίλα είναι με Κουντούρη, Νίκο, Τάκη και άλλους.}

^{*Και υπάρχει μια φωτό επίσης με Αλεξανδρή, Καραταϊδη, Γκοτζίλα, Νίκο Στυλιανέση, από σύναξη που έκαναν πρόσφατα σε εστιατόριο.}