Νίκος «Γκιράπας»: Η ζωντανή ιστορία της Θύρας 7 στο ΦΩΣ (vid)

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Δεν είχα ξαναμιλήσει μαζί του. Ήξερα όμως γι’ αυτόν. Μάθαινα. Είναι η ζωντανή ιστορία της Θύρας 7, ένας εκ των πρώτων δημιουργών της. Μου έδωσε μάλιστα και φωτογραφίες. Σε μία από αυτές κρατά το πρώτο στεφάνι στο πρώτο μνημόσυνο για τα θύματα της Θύρας 7. Είναι ο Νίκος «Γκιράπας». Όλοι έτσι τον ήξεραν, όλοι έτσι τον ξέρουν. Θα δείτε και το πώς βγήκε το «Γκιράπας».

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 27/3/2020

Βλέπω απίθανες φωτογραφίες που μου έστειλες, δεν θα μπορέσουν να μπουν όλες, θα κοιτάξω να μπουν στο ‘Ιντερνετ όσες γίνεται, στην εφημερίδα είναι περιορισμένος ο χώρος.

Έχω μεγάλο αρχείο.

Πάμε να περιγράψουμε μερικές που θέλουν επεξήγηση.

Στην φωτογραφία με τον «Ατίλιο» είμαι αυτός με το καπέλο.

Στην ασπρόμαυρη με τους δύο μαλλιάδες;

Είμαι αριστερά εγώ, στη μέση ο Γιάννης ο «Λιοφάγος», και δεξιά ο Τόλης Κοράκης. Είναι από το «ΦΩΣ».

Διάβαζες «ΦΩΣ»;

Ε, βέβαια. Σε ξέρω, σε διαβάζω χρόνια.

Πες μου γι’ αυτή με το στεφάνι.

Δεξιά είμαι εγώ και αριστερά είναι ο Γιάννης ο «Λιοφάγος». Είναι το πρώτο στεφάνι από το πρώτο μνημόσυνο μετά το δυστύχημα στη Θύρα 7. Στη μέση είναι ο αδελφός του Άκη Βαρδαλάκη, ο Γιώργος ο «Ούφο». Πίσω είναι ο «Χρούμπες». Με αυτήν τη φωτογραφία παθαίνει ηλεκτρικό σοκ όποιος τη βλέπει. Είχαμε ετοιμάσει το στεφάνι από το σύνδεσμο της Ερυθρόλευκης Στρατιάς τότε, δίπλα από το παλιό «Καραϊσκάκης».

Είναι μεγάλο το υλικό, πάμε να μιλήσουμε και για λίγες ακόμα φωτογραφίες.

Στη φωτογραφία που καθόμαστε πολλοί κάτω, με έναν πέτρινο τοίχο πίσω μας, είμαστε στο Τελ Αβίβ. Εγώ, ο «Ακροβάτης», ο Νίκος με την τρομπέτα, ο «Ποιητής», ο «Γκοτζίλα», ο Άγγελος ο «παππούς» που πέθανε, ο Βουκελάτος, ο Άκης Βαρδαλάκης, ο Γιάννης Παπαχειμώνας, ο Μήτσος Δροκίτης από τα Πατήσια.

Αυτές που βλέπω με πανό Σίδνεϊ;

Είναι από τον σύνδεσμο στην Αυστραλία. Ήμουν στην Αυστραλία για λίγα χρόνια, θα σου τα πω μετά.

Βλέπω και τον Τσίλντρες σε μία!

Είχε έρθει να παίξει μπάσκετ στην Αυστραλία και τρελάθηκε όταν πήγαμε από τον σύνδεσμο και του κάναμε εξέδρα για τον Ολυμπιακό! 100 άτομα πήγαμε σε άσχετο ματς με τον Ολυμπιακό!

Η άλλη που έχετε μεγαλώσει ηλικιακά; Βλέπω γνωστά άτομα της «7».

Είναι από μία σύναξη στο Αιγάλεω το 2015.

Μία άλλη σε μια εκκλησία μπροστά;

Είναι από εκδρομή στη Λάρισα στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Κάναμε πορεία μέσα στην πόλη, τι γινόταν τότε... Θέλω να σου επισημάνω κάτι.

Πες μου ό,τι θες.

Υπάρχει μια φωτογραφία ιστορική που είμαστε έξω από τη Θύρα 13 στη Λεωφόρο! Είμαι με το καπέλο, είμαστε μπροστά από ένα δέντρο, με κόκκινο κασκόλ και πίσω φαίνονται τα τσιμέντα του γηπέδου του Παναθηναϊκού, είναι η Θύρα 13. Όποιοι ξέρουν το γήπεδο, καταλαβαίνουν. Είχαμε έρθει από τον Λυκαβηττό σε ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός και τους είχαμε βάλει μέσα στη Θύρα τους, όχι με ευγενικό τρόπο... Το ξέρουν και οι ίδιοι.

Ποιοι είστε σε αυτή τη φωτογραφία;

Εγώ με το καπέλο, ο «Γκοτζίλα», ο Νείρος ο Κώστας, ο Σωτήρης από την Καλλιθέα, ο Χρήστος από τον Ταύρο.

Μια άλλη ασπρόμαυρη φωτογραφία όπου διακρίνω τον Άκη μικρό και τον αδελφό του που μοιάζουνε;

Είναι τα αδέρφια τα «Ουφάκια», εγώ, ο Γιάννης ο «Λιοφάγο»ς, σε μια γιορτή της Θύρας 7 στο «Καν Καν». Να μην ξεχάσω να σου πω ότι σε μια φωτογραφία στον σύνδεσμο στο Σίδνεϊ είναι και η κόρη μου μέσα με την τζιν τη φούστα.

Πες μου για τις τεράστιες φωτιές στην Αυστραλία πριν από λίγο καιρό.

Επί μήνες δεν βλέπαμε ουρανό μπλε. Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε. Τεράστιες εκτάσεις, αχανείς εκτάσεις με δάση καίγονταν επί πολύ καιρό. Ευτυχώς δεν κάηκαν πολλοί, όπως εδώ με μια μικρή φωτιά στο Μάτι.

Μία άλλη φωτογραφία με τον Άγγελο τον «παππού» που τραγουδάει;

Είναι στο φάιναλ φορ της Σαραγόσα. Τραγουδά τον ύμνο του Ολυμπιακού. Ήταν τραγουδιστής ο Άγγελος. Εκεί φαίνεται και ο «Οικοδόμος». Είναι φωτογραφίες και από εκδρομές παλιές, όπως στην Ξαμάξ, σε αυτήν που φαίνεται ένα λεωφορείο από πίσω. Και σε μια άλλη φωτογραφία που είμαι με καπέλο που γράφει Θρύλος, είναι από την Ξαμάξ.

Πώς βρέθηκες στον πρώτο πυρήνα της «7»; Από πού είσαι;

Είμαι από την Πρέβεζα, ήρθα εδώ το 1974. Από το 1975 είμαι στο «Καραϊσκάκης» και θα είμαι μέχρι να πεθάνω. Και ενώ θα μπορούσα να είμαι στα επίσημα, ακόμα τώρα σε αυτήν την ηλικία πάω στην «7».

Όταν λες ότι ήρθες «εδώ» από την Πρέβεζα, πού εννοείς;

Στην αρχή έμενα στο Περιστέρι, στην αδελφή μου. Μετά πήγα μόνος μου στο Μοσχάτο, κοντά στο «Καραϊσκάκης». Πολλά χρόνια. Και μετά στην Κυψέλη. Είχα κάνει την Κυψέλη κόκκινη, ήταν άβατο των Ολυμπιακών εκεί. Παρ’ ότι Αθήνα. Όπως και στην Πλάκα ήταν Ολυμπιακοί, το άντρο της Θύρας 7 ήταν το κλαμπ «Άρης». Ροκ κλαμπ. Από εκεί ξεκινούσαν όλα.

Σε ποιον σύνδεσμο ήσουν;

Δεν ανήκα σε έναν σύνδεσμο, πήγαινα με όλους, ήμουν κάτι σαν... επίτιμος πρόεδρος όλων των συνδέσμων. Τη Θύρα 7 τη φτιάξαμε όταν σκοτώθηκαν τα παιδιά στο μοιραίο δυστύχημα το 1981, για να τα τιμήσουμε. Ο πρώτος σύνδεσμος του Ολυμπιακού πριν, ήταν ο ΣΑΦΟΠ στο κέντρο της Αθήνας.

Το «Γκιράπας» από πού βγήκε;

Εγώ άκουγα πάντα ροκ. Αλλά είχα κολλήσει με ένα τραγούδι του Τζέιμς Μπράουν που έλεγε «γκιράπ», ζήταγα αυτό συνέχεια να παίζουν, και μου κόλλησαν το «Γκιράπας».

Το κανονικό σου επίθετο είναι Κόκκαλης για όσους δεν ξέρουν.

Ναι (γελάει).

Έχεις καμία συγγένεια με τον Κόκκαλη;

Καμία! Μάλιστα μια φορά παλιά έκανα πλάκα στον γιο του Κόκκαλη όταν τον γνώρισα και δεν με πίστευε ότι λέγομαι Κόκκαλης, μέχρι που του έδειξα ταυτότητα.

Στην Αυστραλία πώς βρέθηκες;

Πήγα το 2014 για να μειώσω ένα δάνειο που είχα βγάλει. Η γυναίκα μου είναι Ελληνοαυστραλέζα. Αλλά ερχόμουν κάθε χρόνο για 3 μήνες στην Ελλάδα. Και προσπαθούσα να βλέπω πάντα τον Ολυμπιακό από κοντά, είχα πάει και στο Μιλάνο να τον δω. Και είχα διαρκείας εισιτήριο πάντα!

Πες μου για τους Ολυμπιακούς στην Αυστραλία.

Είναι οι πιο ηρωικοί ξενιτεμένοι Ολυμπιακοί στον κόσμο. Διότι εκεί για να δούμε τα ματς του Ολυμπιακού έπρεπε να ξυπνήσουμε στις 2.00 το βράδυ! Λόγω διαφορά ώρας. Στις ΗΠΑ τα έβλεπαν νωρίς το μεσημέρι. Εμείς φτάναμε μέχρι τα ξημερώματα. Και πήγαινα κατ’ ευθείαν στη δουλειά μετά άυπνος.

Τι δουλειά;

Οικοδομή. Στην Αυστραλία φίλε έχουν για θεό το δολάριό τους. Αν δεν δουλέψεις, πέθανες. Για να πάρεις σπίτι πρέπει να δουλεύεις μια ζωή, έχει 1 εκατ. ευρώ. Είναι το πιο καπιταλιστικό κράτος στον κόσμο. Ζωή για μελλοθάνατους, δουλειά - σπίτι, δουλειά - σπίτι.

Τι γίνεται με τον κορονοϊό εκεί;

Επειδή έχουν θεό το χρήμα, άργησαν να πάρουν μέτρα. Τώρα τις τελευταίες μέρες έκλεισαν τα μαγαζιά, αλλά άργησαν πάρα πολύ. Δεν είχαν βέβαια πολλά κρούσματα. Εγώ πάντως ήρθα μόνιμα να ζήσω πάλι στην Ελλάδα.

Πες μου σύντομα την ιστορία της «7». Τα πρώτα ονόματα και τις γενιές που τα διαδέχθηκαν.

Οι πρώτοι της «7» ήταν ο «Γκοτζίλα», ο «Οικοδόμος», εγώ, ο «Παπαχειμώνας», ο «Λιοφάγος», ο Κώστας ο Νείρος, ο Παναγιώτης ο Χαμόδρακας, ο Κονδυλόπουλος, ο Γιάννης Χαλάς, ο «Τιμπέστια» ο Ηλίας, μεγάλη δύναμη και αυτός. Ήμασταν η πρώτη γενιά της Θύρας 7. Μιλάμε για μεγάλη δύναμη. Και η δεύτερη γενιά που ακολούθησε ήταν μεγάλη δύναμη.

Πες μου τα ονόματα της δεύτερης γενιάς.

Ο Γιώργος Βαρδαλάκης και ο αδελφός του ο Άκης, που ήταν πιο μικρός στην ηλικία. Οι Βουκελάτοι, ο «Χρούμπες», ο «Όζι», ο «Σοκολατένιος», ο Μπεκάκος, ο «Υποβρύχιος», ο «Ακροβάτης», ο Τάσος ο «Κλώνος», ο «Ποιητής», ο «Χάρος», ο Τόλης Κοράκης, ο Νίκος ο Παγκρατιώτης.

Με την τρομπέτα.

Ναι. Τον λέγαμε Νικολάκη και του είχε μείνει για χρόνια αυτό, επειδή ήταν πιτσιρικάς. Ο πιο μικρός στην ηλικία ήταν. Αλλά μάχιμος, δεν καταλάβαινε τίποτα... Η μία δύναμη λοιπόν διαδέχτηκε την άλλη δύναμη, και εμπεδώθηκε ο θρύλος της «7».

Πες μου για τον «Ατίλιο».

Ο «Ατίλιο» και ο Τσουκαλάς στέκονταν στο κέντρο της Θύρας 7. Εμείς στεκόμασταν στο πλάι της 7, προς την 6. Ήμασταν οι πολύ άτακτοι. Ήμασταν 300 άτομα άσ’ τα να πάνε... (γελάει). Η εμπροσθοφυλακή και ακολουθούσαν χιλιάδες... Εγώ κάνω παρέα με όλους, τους σέβομαι όλους και με σέβονται όλοι. Δεν έχω μαλώσει ποτέ με κανέναν.

Θέλω να μου πεις ένα τρελό περιστατικό. Ξέρω ότι είναι πολλά τα τρελά περιστατικά, αλλά καλό είναι να μη λέγονται.

Όταν πήγαμε 5 Ολυμπιακοί να κάνουμε εξέδρα στην Τούμπα! Δεκαετία ’80. Ήμουν 25 χρόνων τότε. Είχα έναν φίλο από την Κυψέλη που ήταν φαντάρος στη Θεσσαλονίκη. Ο ΠΑΟΚ δεν έδινε εισιτήρια σε Ολυμπιακούς γιατί θα γινόταν χαμός. Υπήρχε όμως ένας χώρος άδειος... Και πήγαμε εγώ, ο «Χρούμπες», ο Πατρινός, ο Νίκαιας, ο Γιώργος, με οτοστόπ στη Θεσσαλονίκη! Δεν είχαμε λεφτά καθόλου. Πάμε στον φίλο μας τον φαντάρο τον Διομήδη και μετά πάμε στο Πανόραμα, όπου ήταν η αποστολή του Ολυμπιακού. Ζητιανεύαμε στην κυριολεξία, θέλαμε να μπούμε στο γήπεδο. Και πιάνουμε τον Τσιτσαλή και τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, που ήταν αρχηγοί αποστολής. Απορούσαν πώς πήγαμε εκεί. Και κανονίζει ο Θεοδωρακάκης με την αστυνομία να μπούμε μέσα στο γήπεδο! Τους πιέσαμε, ήμασταν και στην πείνα, μας το έκαναν το χατίρι. Τρεις ώρες πριν αρχίσει το ματς περνάμε έξω από την Τούμπα 5 μαλλιάδες, χωρίς κασκόλ, μας κοίταγαν καλά καλά, πάμε στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και μιλήσαμε με τους παίκτες.

Ποιους παίκτες;

Με τον Λεμονή και τον Αναστόπουλο! Τους ήξερα. Και λέει ο Αναστόπουλος στον επικεφαλής της αστυνομίας: «Αν δεν μπουν τα παιδιά στο γήπεδο, δεν βγαίνουμε να αγωνιστούμε»! Βγαίνει ο Ολυμπιακός για προθέρμανση και κατόπιν συμφωνίας μάς λέει ο αστυνομικός «ανεβείτε πάνω στην εξέδρα». Θέμη, τι να σου λέω...

Τι έγινε;

Έπεσε ένα ολόκληρο γήπεδο να μας φάει! Ανεβαίνουν διμοιρίες να μας προστατεύσουν, αλλά επειδή δέχονταν τρομερή πίεση και αντικείμενα οι αστυνομικοί μάς αρχίζουν ένα ξύλο με τα κλομπ και φώναζαν «θα πεθάνουμε για εσάς, ρε μ... Αθηναίοι;» Και μας έβγαλαν έξω με ξύλο, με κλοτσιές και με τα κλομπ. Μας πήγανε στον σταθμό του τρένου και φύγαμε.

Άλλο;

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν σκοτώθηκαν τα παιδιά της Θύρας 7. Είναι τραγικό, είχαμε οργανώσει να ανέβουν φέρετρα πάνω στη Θύρα 7. Για κάθε γκολ που θα βάζαμε στην ΑΕΚ και ένα φέρετρο. Διότι τότε ήταν της μόδας οι «κηδείες» για να πικάρεις τον αντίπαλο. Κηδειόχαρτα και τέτοια. Όμως εμείς είχαμε ετοιμάσει φέρετρα για κάθε γκολ. Και είχαμε κανονίσει να κάνουμε πορεία από το γήπεδο στην Ομόνοια για τα πανηγύρια. Τότε γινόταν χαμός στα ντέρμπι. Ήταν 40.000 κόσμος μέσα στο «Καραϊσκάκης» και 10.000 κόσμος από έξω. Ένα μήνα πριν σχεδιάζαμε τι θα κάναμε στα ντέρμπι. Ο πυρήνας περίμενε να φύγουν οι πολλοί από την «7» για να κατεβούμε και να κάνουμε την πορεία προς την Ομόνοια. Όμως βλέπαμε ότι δεν άδειαζε η εξέδρα και ακούσαμε ασθενοφόρα. Και τρέξαμε να βγούμε από την «6». Τι να σου πω, τι είδαν τα μάτια μας... (σταματάει).

Μπορείς να περιγράψεις;

Θα φανεί υπερβολή αυτό που θα πω, αλλά εμείς οι μπαρουτοκαπνισμένοι ήμασταν οι πιο ψύχραιμοι από όλους σε αυτό που βλέπαμε. Ακόμα και μπάτσοι έκλαιγαν με το θέαμα. Εμείς κάναμε τους νοσοκόμους και μεταφέραμε με τα χέρια μας στα ασθενοφόρα παιδιά νεκρά και παιδιά τραυματισμένα. Μελανιασμένοι, κορμιά ένα σωρό κάτω, άλλοι σφηνωμένοι. Μπήκα σε ένα ασθενοφόρο αφού βάλαμε όσους μπορούσαμε στα οχήματα, και πήγα στο «Τζάνειο». Δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα τότε. Οι δικοί μου είχαν τρελαθεί, νόμιζαν ότι πέθανα γιατί είχαν πει οι ειδήσεις για τους νεκρούς στο γήπεδο και εγώ ήμουν εξαφανισμένος. Γύρισα από το νοσοκομείο σπίτι στις 12.00 το βράδυ και όταν με είδε η αδελφή μου έκλαιγε και λιποθύμησε.

Κάτι τελευταίο. Οι αντίπαλοί σας ποιοι ήταν;

Μόνο οι Παναθηναϊκοί. Ήταν και είναι. Όλους τους άλλους τους είχαμε για πλάκα. Παίζανε με τον ΠΑΟΚ οι ΑΕΚτζήδες και μας φώναζαν να τους βοηθήσουμε. Παίζανε με τον Παναθηναϊκό και μας φώναζαν να τους βοηθήσουμε. Μέσα στη Σκεπαστή είχαμε κάνει εξέδρα. Ως οπαδοί είναι φίδια και αντι-ολυμπιακοί μέχρι τα μπούνια. Εμείς τότε να φάμε δεν είχαμε, αλλά πάνω από όλα βάζαμε τον Ολυμπιακό. Αρρώστια με τον Ολυμπιακό. Στα μεγάλα ματς πηγαίναμε από το πρωί στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός είναι μια αρρώστια που δεν γιατρεύτηκε ποτέ.