Τάκης Τσουκαλάς για Αττίλιο: Γνωριμία με δύο φάπες - Πώς πήγαν τους φανατικούς στη Θύρα 7

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Κυρίες και κύριοι Τσουκαλάς στο «ΦΩΣ». Μου είπε ιστορίες για τον Αττίλιο που δεν μου είχε πει άλλος. Συστάσεις δεν χρειάζονται για τον Τάκη Τσουκαλά.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ένθετο που κυκλοφόρησε με το «ΦΩΣ» στις 16/7/2019

Τάκη θέλω ιστορίες άγνωστες.

Θα σου πω πράγματα που δεν σου έχουν ξαναπεί.

Πότε πρωτογνωρίζεις τον Αττίλιο και πώς;

Οι πρώτες μου γνωριμίες μαζί του συνοδεύτηκαν από δύο φάπες! Τον πρωτογνώρισα στη Θύρα 13 του Καραϊσκάκη το 1970. Εκεί έκαναν εξέδρα οι φανατικοί του Ολυμπιακού τότε. 5 δραχμές είχε το εισιτήριο. Πιτσιρικάς εγώ, 10 χρονών. Δεν είχα λεφτά για εισιτήριο, κόσμος έξω, ακούω τους πιο μεγάλους, τους 14ρηδες-15ρηδες να λένε «έρχεται ο Αττίλιο, έρχεται ο Αττίλιο». Έξω από τη Θύρα 13. Ποιος είναι ο Αττίλιο δεν ήξερα.

Σε διακόπτω. Το πρώτο ματς που είδες τον Ολυμπιακό;

Το 1967 με τους θείους μου, 4-0 τον Παναθηναϊκό. Βλέπω λοιπόν το 1970 έναν εύσωμο να έρχεται με μία τσάντα μεγάλη όπου μέσα είχε την σάλπιγγα. Έπεσε από δίπλα του η «μαρίδα» να τους βάλει μέσα τσάμπα, αφού είχε τα κονέ. Πράγματι τους έβαλε, μαζί κι εμένα με μία φάπα. Στο επόμενο ματς δεν πήγα, αλλά πήγα στο μεθεπόμενο. Πάλι τα ίδια, πάλι με έβαλε μέσα με μία φάπα! Είχα τρελαθεί μαζί του. Τον ακολουθούσα! Την πρώτη φορά που πήγα από πίσω του και έβγαλε τη σάλπιγγα και έπαιξε, δεν ήξερα, έπαθα σοκ! Όλος ο κόσμος παλαμάκια στους ρυθμούς της μουσικής του! Ε ρε τι γίνεται εδώ σκέφτηκα, αυτός είναι ο αρχηγός! Εδώ θα κάτσω! (γελάει).

Πώς βρεθήκατε στην Θύρα 7;

Σε ένα ματς έδωσε το πρόσταγμα ο Αττίλιο, είπε «πηδάμε τα κάγκελα και πάμε απέναντι, μέσα από τον αγωνιστικό χώρο»! Και πράγματι πήγαμε απέναντι, στην Θύρα 7. Ξέρεις γιατί;

Μου έχουν πει ότι παλιά οι φανατικοί ήταν στο απέναντι πέταλο, αλλά δεν ξέρω το λόγο της μετακίνησης.

Θα σου πω εγώ. Ενώ το εισιτήριο στην 13 είχε 5 δραχμές, αποφάσισε η τότε διοίκηση να το αυξήσει στην 13 και στις γύρω θύρες και να το κάνει 20 δρχ.! Γιατί τα ματς γίνονταν το μεσημέρι και το ρολόι στην 13 δημιουργούσε σκιά. Ενώ απέναντι στην 7 έκαιγε ο ήλιος. Και έτσι άφησαν το εισιτήριο στην 7 στις 5 δρχ. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας και για οικονομικούς λόγους, ο κόσμος ακολούθησε τον Αττίλιο στην Θύρα 7. Και μας έκαιγε ο ήλιος. Έτσι έγινε η αρχή της ΘΥΡΑΣ 7. Μου άρεσε πολύ που ξεσήκωνε το γήπεδο, ήταν ο αρχηγός των αρχηγών. Ήθελα να του μοιάσω, όχι να γίνω αρχηγός, αλλά να βοηθάω να ξεσηκώνεται η εξέδρα. Όμως τρομπέτα δεν ήξερα. Συνθήματα τότε δεν υπήρχαν, μόνο Ολυμπιακός-Ολυμπιακός. Ήμουν δίπλα του συνέχεια και ονειρευόμουν μία μέρα να ξεσηκώνω την εξέδρα με συνθήματα -όπως και έγινε.

Πες μου κι άλλη ιστορία.

Το 1987 έχω ανοίξει μαγαζί με φωτιστικά στο Σύνταγμα, στην Πραξιτέλους, πίσω από την πλατεία Κλαυθμώνος. Ο Βασίλης ερχόταν κάθε πρωί στο μαγαζί μου, του ζήταγα να έρχεται να ρίχνει μία με τη σάλπιγγα και θα τον κερνούσα καφέ ή τυρόπιτα. Πράγματι ερχόταν. Έπειτα από τόσα χρόνια στο γήπεδο με αγαπούσε και τον αγαπούσα.

Μετά από 5 χρόνια, το 1992, και ενώ έχουμε περάσει στεναχώριες με τον Ολυμπιακό που δεν παίρναμε πρωτάθλημα, παίρνω ένα καινούργιο αμάξι, μία ανθρακί BMW. Ήταν Δευτέρα και του λέω του Βασίλη να έρθει να το δει. Έρχεται, το βλέπει, χαίρεται και μου λέει: «Ρε συ, Τετάρτη παίζουμε τον πρώτο τελικό Κυπέλλου στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ. Βάζεις το αμάξι να πάμε»; Του λέω «το βάζω». (γελάει). Άκου να δεις τι έγινε.

Όταν σίγησε η τρομπέτα του Θρύλου - Η καταδίκη από τη χούντα και γιατί ονομάστηκε Αττίλιο (vid)

Πες μου.

Τετάρτη πρωί ξεκινάμε με το καινούργιο αμάξι μου για Θεσσαλονίκη. Του λέω «Βασίλη, πώς θα βρούμε εισιτήρια»; Μου λέει «θα πάμε στην αποστολή του Ολυμπιακού στο ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη». Κάτι δεν μου κόλλαγε καλά, ανησυχούσα, εμένα δεν με ήξερε τότε ο κόσμος, όμως ο Αττίλιο ήταν πασίγνωστος. Τον ήξερε όλη η Ελλάδα. Και οι ΠΑΟΚτσήδες. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

Μην σταματάς, πες μου.

Πάμε στο ξενοδοχείο με τους παίκτες του Ολυμπιακού και έχω το καινούργιο αμάξι μου. Του λέω «και τώρα τι κάνουμε Βασίλη, πώς θα πάμε στο γήπεδο»; Μου λέει «θα ακολουθήσεις το πούλμαν με την ομάδα του Ολυμπιακού»! Και πάμε συνοδεία, το πούλμαν μπροστά, εμείς πίσω, και από πίσω μας η αστυνομία! Είδαν καινούργια BMW, γυάλιζε, μας πέρασαν για επίσημους. Και φτάσαμε έτσι οι τρελοί στην Τούμπα! Σταματάει το πούλμαν έξω από τα επίσημα του ΠΑΟΚ, κατεβαίνουν οι παίκτες, φεύγουνε, του λέω «Βασίλη τώρα τι κάνουμε»; Μου λέει «σταματάμε, να μπούμε μέσα». Και τον ρωτάω «το αυτοκίνητο τι θα γίνει ρε Βασίλη; Θα μας το σπάσουνε»! Οι μπάτσοι εν τω μεταξύ να φωνάζουν να φύγουμε! Και ακολουθούμε το πούλμαν που έφευγε άδειο συνοδεία αστυνομίας! Για καλή μας τύχη βρίσκω 3-4 στενά πιο κάτω και παρκάρω. Και πάμε με τα πόδια στο γήπεδο. Πλησιάζοντας το γήπεδο, έπρεπε να περάσουμε από την Θύρα 4 πλάγια να πάμε στην 7. Από πάνω κάποιοι οπαδοί αναγνωρίζουν τον Βασίλη ο οποίος δεν φόραγε διακριτικά του Ολυμπιακού, αλλά ήταν πασίγνωστος, και φωνάζουν «ο Αττίλιο, ο Αττίλιο»! Ανοίγουμε το βήμα και προχωράμε γρήγορα, ευτυχώς δεν τους άκουσαν οι από κάτω.

Είχατε αγχωθεί.

Πολύ. Ο Βασίλης είχε και προβλήματα υγείας, είχε άσθμα, σου μιλάω για 2 χρόνια πριν πεθάνει. Έχει ανάψει ο Βασίλης, δεν τον βλέπω καλά, βρίσκουμε ένα καφενείο στο δρόμο μας, για καλή μας τύχη είχε δέκα άτομα μόνο που δεν μας αναγνώρισαν. Και ρε Θέμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν το έχω ξανακάνει αυτό, λέω στον καφετζή «βάλε μου ένα διπλό ουίσκι» και το πίνω μονορούφι! Ούτε πάγο μέσα, σκέτο. Από την ταραχή, ήθελα κάτι να με ηρεμήσει. Μετά από λίγα λεπτά, «την ακούω» με το ουίσκι και βγαίνει ο... Ταρζάν από μέσα μου! (γελάμε). Με έχει πιάσει το ουίσκι, ήμουν αμάθητος τότε, και του λέω «πάμε ρε Βασίλη, θα τους γ...». Τον αρπάζω από το χέρι, αυτός είχε ένα άγχος, πάμε σε μια διμοιρία ΜΑΤ που είχε μπλοκάρει το δρόμο και λέω σε έναν ΜΑΤατζή: «Άσε μας να περάσουμε, είμαστε Ολυμπιακοί». Και φωνάζει αυτός: «Τι είστε ρε; Ολυμπιακοί»; Ω γαμώτο, μην φωνάζεις. Του λέω «είναι ο Αττίλιο εδώ». Και φωνάζει: «Ο Αττίλιο»; Ρε μην φωνάζεις! Τέλος πάντων, ανοίγουν να περάσουμε, περπατάμε γρήγορα και φτάνουμε στην 7 που είχαν έρθει δύο πούλμαν δικοί μας. Μπαίνουμε μέσα, βγάζει την σάλπιγγα ο Αττίλιο και γίνεται χαμός. 1-1 το ματς με γκολ του Τσαλουχίδη, στη ρεβάνς 2-0 με Τσαλουχίδη και Λιτόφτσενκο, το πήραμε το Κύπελλο.

Και άλλη ιστορία με Αττίλιο θέλω.

Θα σε παρακαλούσα να βρείτε τη φωτογραφία της κηδείας του Αττίλιο που είχε κάνει το ΦΩΣ πρώτο θέμα. Νοέμβριος του 1994. Με έχει να σηκώνω το φέρετρο. Είναι όλη η διοίκηση του Ολυμπιακού στην κηδεία, ο Κόκκαλης, ο Λούβαρης. Θυμάμαι να σηκώνουμε το φέρετρο εγώ, ο κουμπάρος μου ο Νίκος που τον διαδέχτηκε, ο «Οικοδόμος», ο «Γκοτζίλα», ο Μπεκάκος. Τον βάζουμε στον τάφο και φεύγουμε. Στο δρόμο του λέω του Νίκου «αυτό το πράγμα με την σάλπιγγα πρέπει να συνεχιστεί». Ο Νίκος ήξερε να παίζει, αλλά δίσταζε. Ντρεπόταν.

Είναι καλό παιδί.

Διαμάντι. Ήταν συνεσταλμένος και δεν ήθελε να λένε ότι κάνει φιγούρα αντικαθιστώντας τον Αττίλιο. Αλλά τον πίεζα να βγει μπροστά. Αν δεις φωτογραφίες, από το 1994 ως το 1997 παίζει τη σάλπιγγα στην εξέδρα φορώντας σομπρέρο! Για να μην φαίνεται το πρόσωπό του, ντρεπόταν. Από μικρό παιδί στην 7 κι ο Νίκος. Τον είχαμε ίνδαλμα τον Αττίλιο, όχι μόνο ίνδαλμα, αλλά και αρχηγό. Εγώ καθόμουν στο κέντρο μαζί του κάτω από το ρολόι. Ήταν κάτι ξεχωριστό και ήθελα να του μοιάσω.