Χριστούγεννα στο Θέατρο: Δέκα παραστάσεις που αξίζει να δείτε

Το θέατρο, σε αντίθεση με τον κινηματογράφο, είναι η τέχνη που αντλεί όλη την δύναμή της από το κείμενο. Μια κινηματογραφική ταινία βασισμένη σε μέτριο σενάριο μπορεί υπό όρους να αποτελέσει αριστούργημα. Στο θέατρο κάτι τέτοιο αποκλείεται εξ ορισμού. Συνεπώς καλό θα είναι να προτιμάμε τις παραστάσεις που βασίζονται στα μεγάλα κείμενα, με την ελπίδα ότι σκηνοθέτης και ηθοποιοί θα καταφέρουν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι μέρες των Χριστουγέννων είναι σύμφωνα με την παράδοση μέρες θεάτρου.

Επιλέξαμε για σας δέκα παραστάσεις ως τον καλύτερο προορισμό:

Απόψε αυτοσχεδιάζουμε: (Εθνικό θέατρο). Δύσκολα μπορεί κανείς να αντισταθεί στη δραματουργική ιδιοφυΐα του Πιραντέλο. Ο άνθρωπος που εγκατέλειψε ουσιαστικά το μυθιστόρημα, για να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους δραματουργούς του εικοστού αιώνα, αποθεώνει την ίδια την θεατρική τέχνη σ’ ένα έργο που ο δημιουργός και το δημιούργημα αποτελούν εκρηκτική σύνθεση. Στο τελικό αποτέλεσμα αθροίζεται και η πρωτότυπη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.

Βυσσινόκηπος (θέατρο Δημήτρη Χορν). Τι θα ήταν το θέατρο χωρίς τον Άντον Τσέχοφ; Τι θα ήταν ο Άντον Τσέχοφ χωρίς τον Βυσσινόκηπο. Το σκηνοθετικό εγχείρημα του Μαρκουλάκη συναντά ένα μείζον έργο στο οποίο ο άνθρωπος μοιάζει ανίκανος να προσαρμοστεί στις επιταγές της μοίρας του και σ’ ένα μέλλον που φέρνει κοσμογονικές αλλαγές.

Γυάλινος κόσμος. Σκέφτεστε κάτι πιο δυνατό από το κείμενο Τένεσι Ουίλιαμς. Συχνά νοσηρή αλλά πάντοτε μεγαλοφυής η ματιά του Αμερικανού δραματουργού, ενσαρκώνεται στη σκηνή του θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας.

Οι Δούλες: Το αριστούργημα του Ζαν Ζενέ με την αντιστροφή των φύλων που επιθυμούσε και ο δημιουργός του είναι από τα έργα που ανανέωσαν τη δραματική τέχνη και ενέπνευσαν κοινό και κριτικούς στη νέα θεατρική εποχή. Απολαύστε το στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Έντα Γκάμπλερ. Κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει έναν Ίψεν, κι άλλο τόσο δεν μπορεί να αγνοήσει μια παράσταση της Έντα Γκάμπλερ που παρουσιάζουν νέοι και δυναμικοί ηθοποιοί στο Θέατρο, Κάτω από τη Γέφυρα.

Επιθεωρητής. Ο Γκόγκολ δεν είναι ένας οποιοσδήποτε συγγραφέας αλλιώς ο Ντοστογιέφσκι δεν θα ομολογούσε πως όλοι κάτι του οφείλουν. Την πεντάπρακτη κωμωδία του μεγάλου Ρώσου αξίζει να τη δεις και να την ξαναδείς. Εδώ στο θέατρο Skrow.

Θείος Βάνιας. Αν η σύγχρονη θεατρική τέχνη ήταν ζήτημα ενός και μόνο έργου, αυτό θα ήταν αναμφισβήτητα ο Θείος Βάνιας του Άντον Τσέχοφ. Στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη.

Ο Μαρξ στο Σόχο του Χάουαρντ Ζιντ είναι ένα προσωπικό στοίχημα που κερδίζει συνεχώς ο Άγγελος Αντωνόπουλος – φέτος στο θέατρο Άλμα.

Η κωμωδία των παρεξηγήσεων. Η σαιξπηρική φαρσοκωμωδία με το μεταφραστικό αισθητήριο του Διονύση Καψάλη στο νέο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου.

Ο χορός του θανάτου του Άουγκουστ Στρίνμπεργκ σου μεταδίδει το ρίγος των μεγάλων ιδεών που εγκαταβιώνουν στο μυαλό μιας ιδιοφυίας. Ο Στρίνμπεργκ υφαίνει ένα ζοφερό αλλά τόσο ρεαλιστικό ιστό της κοινής ανθρώπινης μοίρας. Στο θέατρο Μεταξουργείο.