Γεννήθηκε για το πάλκο

Σαν σήμερα, το 1957, στα 38 της χρόνια, πεθαίνει η Μαρίκα Νίνου, η μεγάλη αυτή τραγουδίστρια του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Γεννήθηκε το 1918. Πού; Άλλες πηγές λένε στην Κωνσταντινούπολη, άλλες στον Καύκασο, ενώ ο Σαββόπουλος μας δίνει την εκδοχή της γέννησής της πάνω σε ένα πλοίο που την μετέφερε, μαζί με την οικογένειά της, από την Σμύρνη στον Πειραιά. Το σίγουρο είναι ότι μεγάλωσε στην Κοκκινιά και ότι η Μαρίκα –λέγεται πως το όνομα αυτό, της δόθηκε προς τιμήν της μεγάλης Κοτοπούλη- στην σύντομη ζωή της πρόλαβε να ταξιδέψει πολύ. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Την πρώτη της ηχογράφηση την έκανε το 1948, με 2 τραγούδια του Χιώτη, ενώ την ίδια χρονιά, ο Στελλάκης Περπινιάδης την πήρε κοντά του, ως τραγουδίστρια στο κέντρο «Φλόριντα», στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ωστόσο, η συνεργασία της με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ήταν εκείνη που «έγραψε ιστορία»:

«Γίναμε ντουέτο και κάθε βράδυ στου «Τζίμη» γινόταν χαλασμός κόσμου(…) Όταν τραγουδούσε είχε τέτοια εκφραστικότητα και τέτοια μεταδοτικότητα στο κοινό, που δεν πρόκειται να γεννηθεί άλλη (...). Αυτό ήταν έμφυτο. Ήταν γεννημένη για το πάλκο».

Έτσι την περιγράφει ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης, στην βιογραφία του. Όσο για την δική της βιογραφία;

Στα χέρια του σκηνοθέτη, Κώστα Φέρρη, έγινε μια από τις καλύτερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Το σενάριο του «Ρεμπέτικου» (1983), είναι εμπνευσμένο από εκείνη. Μια γυναίκα με 2 γάμους, με παιδιά, με ακροβατικές παραστάσεις στο ενεργητικό της, με εμφανίσεις στην Αμερική και με έναν καρκίνο στην μήτρα που της έκοψε το νήμα της ζωής, αλλά όχι τον δρόμο προς την αιωνιότητα, αυτόν που συνεχίζει να βαδίζει η φωνή της: «Σεράχ», «Γεννήθηκα για να πονώ», «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», είναι μόνο κάποιοι τίτλοι μικρών ιστοριών που αγαπήσαμε επειδή εκείνη τις τραγούδησε.

Ειδικά το τραγούδι «τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», σφράγισε την ζωή της ίδιας της ερμηνεύτριας , βάζοντας «τίτλους τέλους» στον θρυλικό της έρωτα με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Έτσι είναι. Άμα είσαι συνθέτης και ψάχνεις να βρεις τρόπο να πεις στην αγαπημένη σου ότι πρέπει να συνεχίσει την ζωή της χωρίς εσένα, της γράφεις ένα τραγούδι και μάλιστα την βάζεις να το τραγουδήσει.

Η Μαρίκα Νίνου, ηχογράφησε το εν λόγω τραγούδι, «μια κι έξω». Ξεκινώντας να το τραγουδάει «έπιασε το υπονοούμενο» και –κατά την έκφραση του Μ.Χατζιδάκη- «με το μαχαίρι της φωνής της», άρχισε νότα –νότα, στίχο-στίχο να χαράζει την δική της καρδιά.

Ολοκληρώνοντας την «τελετουργία», βγήκε τρέχοντας από το στούντιο με τα μάτια κλαμένα, με την ψυχή κομμάτια και έχοντας χαρίσει σε εμάς μια ακόμα ανεπανάληπτη ερμηνεία.