Ο αδιόρθωτος «χαρακτήρας» του Πύργου

Το 1172, μια πλούσια χήρα της Πίζας, η δόνα Μπέρτα ντι Μπερνάρντο, διέθεσε την πρώτη χρηματική «μαγιά»: 60 σόλδια. Στις 9 Αυγούστου 1173, τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος.

Φθάνοντας στο δεύτερο όροφο, ξεκίνησε η κλίση προς τα ανατολικά. Εξαιτίας της καθίζησης του μαλακού εδάφους, το κυλινδρικό οικοδόμημα από πέτρα και μάρμαρο, άρχισε να παίρνει κλίση. Οι επτά όροφοι είχαν τελειώσει το 1319. Η κλίση συνεχιζόταν. Το 1372, ο Πύργος στέφθηκε και με το καμπαναριό. Η κλίση συνεχιζόταν. Έχοντας ξεκινήσει από τις 5,5 μοίρες, η κλίση του “Campanile” της Πίζας συνεχίστηκε. Οκτώ όροφοι ύψους 55,86 μέτρων, 14.450 τόνοι, εξακολούθησαν να γέρνουν στους αιώνες. Το 1964, η ιταλική κυβέρνηση έφθασε στο μη περαιτέρω. Ζήτησε διεθνή βοήθεια για να μην καταρρεύσει το «σήμα-κατατεθέν» της Πίζας. Υπό έναν όρο: Μαζί με το ελάττωμά του. Η κλίση του Πύργου «του πάει πολύ». Τον έκανε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα αξιοθέατα του κόσμου. Η Ιταλία ζήτησε να διατηρηθεί η κλίση του Πύργου της.

Το «σήμα-κατατεθέν» της Πίζας έχει ελάττωμα. Θα μπορούσε να είναι το σύμβολο αυτού που λέμε «πώς να κάνεις το ελάττωμά σου πλεονέκτημα».

Η επιλογή να μείνει αδιόρθωτος ο «χαρακτήρας» του Πύργου, θυμίζει θρύλο μολονότι είναι πραγματικότητα. Θυμίζει και όλους τους θρυλικούς χαρακτήρες της λογοτεχνίας, με τα αδιόρθωτα ελαττώματά τους, με το «σήμα-κατατεθέν» τους. Η γοητεία των «μεγάλων ελαττωματικών της μυθοπλασίας», των κακών και των αδιόρθωτων, η «κλίση» τους προς την ανθρώπινη ατέλεια, μένει άφθαρτη στο χρόνο. Παρότι σκοτεινοί και παραμορφωμένοι όπως ο μοχθηρός Ριχάρδος ο Τρίτος του Σέξπιρ ή αυτό-καταστροφικοί όπως ο «σακάτης» καπετάνιος Ahab του Μέλβιλ, η εικόνα τους δεν καταστρέφεται και παραμένει «αδιόρθωτη» και ζωντανή. Παραμένουν όρθιοι και παγκόσμιοι χωρίς υποστυλώματα ή διεθνή βοήθεια – παρά μόνο εκείνη του μεταφραστή.