Μπροστά στην ίδια μας την ύπαρξη όλα έρχονται δεύτερα

Μια χώρα σε διάλυση, με πολίτες που αντί να ενωθούν για να αντιμετωπίσουν μια τραγωδία, διχάζονται για να επιρρίπτουν ευθύνες...

Κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα ζει το προσωπικό της δράμα. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Οι πυρκαγιές διαδέχονται η μια την άλλη σε όλα τα σημεία της χώρας μας.

Χθες (23/07) τα κακά μαντάτα ήρθαν από την Κινέτα, αλλά πολύ περισσότερο από τη Ραφήνα.

Δεκάδες νεκροί και αγνοούμενοι, εκατοντάδες περιουσίες που έγιναν στάχτη. Αυτές όμως περνούν σε δεύτερη μοίρα. Το σπίτι σου μπορείς να το φτιάξεις ξανά, την ψυχή σου δεν θα την πάρεις ποτέ πίσω αν πετάξει.

Δεν ξέρω αν ήταν εμπρησμός ή αν συνέβη κατά λάθος. Αυτό που ξέρω είναι ότι με το που βγήκαν οι αέρηδες, οι φωτιές έκαναν την εμφάνισή τους και ο χάρος πήρε το δρεπάνι του και μαζί πολλές αθώες ψυχές.

Τραγικό. Ακόμα πιο τραγικό είναι όμως το γεγονός ότι κάποιοι ήδη έχουν ξεκινήσει να κάνουν αντιπολίτευση στηριζόμενοι στις πυρκαγιές. Αυτοί είμαστε οι Έλληνες. Αντί να βάλουμε κάτω το κεφάλι και να σκεφτούμε ότι στη χώρα μας δεν υπήρχαν ποτέ οι κατάλληλες υποδομές για την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, οι δεξιοί και οι κεντρώοι τα ρίχνουν στους αριστερούς που είναι κυβέρνηση. Παλιά, συνέβαινε το αντίθετο.

Πόσο χαλασμένο μπορεί να είναι το μυαλό κάποιου που μέσα στην απόλυτη φρίκη κάνει πολιτική συζήτηση και βρίζει την εκάστοτε κυβέρνηση σε ένα τέτοιο συμβάν; Πόσο χαζοί μπορεί να είναι οι πολίτες μιας χώρας που μέσα σε ένα απόλυτο δράμα βρίσκουν πάτημα για να προασπίσουν τις πολιτικές τους πεποιθήσεις;

Τα ερωτήματα συνεχίζονται και αφορούν αυτούς που δεν έχουν καμία αγάπη προς το περιβάλλον. Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί κάποιος ότι με τέτοιο αέρα απαγορεύεται να ανάψει τσιγάρο στο δάσος;

Πόσο δύσκολο είναι να πείσεις έναν παππού να μην καίει χόρτα και σκουπίδια στο χωράφι του τέτοιες μέρες; Που φυσάει δαιμονισμένα και η θερμοκρασία ξεπερνά τους 30 βαθμούς κελσίου;

Απόλυτος θρήνος. Πρώτα για τα αδικοχαμένα κορμιά που κάηκαν, κάποια μάλιστα αγκαλιασμένα για να ξεπεράσουν μαζί τη φρίκη του θανάτου την ώρα που η φωτιά τους σκέπαζε.

Έπειτα για όσους είδαν τις περιουσίες τους να χάνονται μέσα σε λίγες μόλις ώρες. Είπαμε όμως, αυτοί είναι σε καλύτερη μοίρα, αφού τα ντουβάρια πέφτουν και σηκώνονται ξανά με λίγη δουλειά.

Θρήνος για όσους την επόμενη μια τέτοιας τραγωδίας, αναζητούν εξιλαστήρια θύματα στην «ανύπαρκτη κυβέρνηση». Ο κρατικός μηχανισμός σε τέτοιες περιπτώσεις δεν λειτουργούσε ποτέ όπως θα έπρεπε.

Θρήνος επειδή τόσα χρόνια γινόμαστε κάθε καλοκαίρι μάρτυρες του ίδιου σκηνικού.

Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές όσων έφυγαν. Ο αριθμός των θυμάτων πραγματικά είναι τραγικός και αδιανόητος.

Πολύ περισσότερο όμως είναι τραγικό το γεγονός ότι οι Έλληνες αντί να ενωθούν και να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο συμβάν, διχάζονται ακόμα περισσότερο και βάζουν μπροστά από την τραγωδία τα πολιτικά τους πιστεύω. Αυτοί οι τύποι λοιπόν, είναι το χειρότερο είδος του πλανήτη μας.

Κλείνω το blog μου σήμερα με την ευχή να μη ξαναγίνουμε μάρτυρες ανάλογων φαινομένων. Με την ευχή να καταλάβουμε ότι οι μεγάλες συμφορές ξεπερνιούνται μόνο όταν ο κόσμος γίνεται μια γροθιά και η αλληλεγγύη επικρατεί του συμφέροντος.

Μια μεγάλη αγκαλιά σε όσους σήμερα βιώνουν απώλειες στις οικογένειές τους. Κάποιοι από εμάς στρέφουμε τη σκέψη μας πάνω σας κι ευχόμαστε ο πόνος σας να μας γίνει μάθημα.

Όσο τραγικό κι αν ακούγεται αυτό...