Euro: Η «κατάρα» της οικοδέσποινας σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος

Οι Εθνικές ομάδες που φιλοξένησαν στο σπίτι τους έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και γνώρισαν την ήττα, αλλά και οι εξαιρέσεις που έμειναν στην ιστορία.

Euro: Η «κατάρα» της οικοδέσποινας σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος

Τον δρόμο για τη Ρώμη πήρε τελικά ο φετινός τίτλος του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, βυθίζοντας στην απόγνωση τους Άγγλους που ήλπιζαν να σηκώσουν στο σπίτι τους το βαρύτιμο τρόπαιο της διοργάνωσης για πρώτη φορά στην ιστορία τους και μάλιστα στην παρθενική συμμετοχή τους στον τελικό του θεσμού. Το όνειρο των «λιονταριών» αποδείχθηκε τελικά… εφιάλτης στην τελευταία φάση του τουρνουά, καθώς παρ’ ότι προηγήθηκαν της Ιταλίας στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου, είδαν τελικά τη «Σκουάντρα Ατζούρα» να ανεβαίνει αυτή στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά στα χρονικά και πρώτη μετά το 1968.

Και μάλιστα σε μία… σημαδιακή μέρα, αφού στις 11 Ιουλίου είχε κατακτήσει και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982. Όσο κι αν πίστευαν οι Άγγλοι ότι ξόρκισαν την κατάρα των πέναλτι με την πρόκρισή τους επί της Κολομβίας στη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας πριν από τρία χρόνια, αλλά και την αντίστοιχη επί της Ελβετίας στον «μικρό τελικό» του 2019 στο Nations League, τελικά για ακόμα μία φορά η ιστορία επαναλήφθηκε και πότισε… φαρμάκι ένα ολόκληρο έθνος, που ήλπιζε στον δεύτερο τίτλο σε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση μετά την επιτυχία του Μουντιάλ το 1966.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας με αυτή την εξέλιξη έβαλε συνάμα το όνομά του στη λίστα των Εθνικών ομάδων που φιλοξένησαν έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και απέτυχαν να γευτούν το «νέκταρ» της επιτυχίας. Το «ΦΩΣ» παρουσιάζει τις ομάδες που φιλοξένησαν στο σπίτι τους έναν τελικό Γιούρο και μετείχαν σε αυτόν, αλλά το φινάλε τις βρήκε να γνωρίζουν την ήττα, όπως επίσης και τις εξαιρέσεις που έμειναν στην ιστορία.

2004: Όταν η Ελλάδα «βύθισε» τους Πορτογάλους

Μετά την επιτυχία της Ισπανίας (1964), της Ιταλίας (1968) και της Γαλλίας (1984), η Πορτογαλία ήλπιζε το 2004 να γίνει η τέταρτη διοργανώτρια χώρα που θα σήκωνε στο σπίτι της το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Κι όμως, η μοίρα το έφερε από τότε να ξεκινήσει ο «άγραφος νόμος» που θέλει τις «οικοδέσποινες» ομάδες που φτάνουν στον τελικό του θεσμού να χάνουν και την κούπα. Και πρώτο θύμα της… κατάρας ήταν οι Πορτογάλοι. Η χώρα μας είχε ήδη προϊδεάσει τους Ίβηρες από την πρεμιέρα του τουρνουά, όταν τους νίκησε με 2-1 στο «Ντραγκάο» για τη φάση των ομίλων. Η ιστορία όμως τελικά έμελλε να επαναληφθεί και στον τελικό του «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας στις 4 Ιουλίου, αφού πρώτα οι διοργανωτές είχαν αποκλείσει στα ημιτελικά την Ολλανδία (2-1) και η Εθνική μας την Τσεχία (1-0) με το τέρμα του Δέλλα.

Στον τελικό της διοργάνωσης το γκολ του Άγγελου Χαριστέα έστειλε τελικά την Ελλάδα (1-0) στον θρόνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και άφησε τους Πορτογάλους του Λουίς Φελίπε Σκολάρι με την πίκρα της ήττας. Το κλάμα του Κριστιάνο Ρονάλντο και των υπολοίπων διεθνών των Ιβήρων έκανε τότε τον γύρο του κόσμου. Χρειάστηκε να περάσουν 12 χρόνια για να κάνουν τελικά το όνειρό τους πραγματικότητα και μάλιστα μέσα στο σπίτι μιας άλλης «οικοδέσποινας», που γεύτηκε και αυτή το… πικρό ποτήρι της ήττας σε έναν τελικό, της Γαλλίας.

2016: Η Γαλλία το δεύτερο θύμα

Απατηλό αποδείχθηκε το όνειρο της Γαλλίας τo 2016 για την κατάκτηση του δεύτερου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην ιστορία της. Τι κι αν η ίδια ήταν η διοργανώτρια εκείνου του τουρνουά, εκ του αποτελέσματος έγινε η δεύτερη χώρα μετά την Πορτογαλία το 2004 που θα έχανε το τρόπαιο στον τελικό μέσα στο σπίτι της. Οι «τρικολόρ» του Ντιντιέ Ντεσάν, με την πληθώρα μεγάλων αστεριών στις τάξεις τους, απέκλεισε στα ημιτελικά τη Γερμανία χάρη στα δύο γκολ του Γκριεζμάν (2-0) και ολόκληρη η χώρα παραληρούσε εκείνη την περίοδο ενόψει του τελικού που έφερνε την Εθνική απέναντι στην Πορτογαλία με φόντο το πολυπόθητο τρόπαιο. Οι Ίβηρες, με νωπές τις μνήμες από τον χαμένο τελικό του 2004 κόντρα στην Ελλάδα, απέκλεισαν στους «4» την Ουαλία και το 2016 έκαναν τελικά το όνειρό τους πραγματικότητα με την κατάκτηση του πρώτου τους Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Στο κατάμεστο «Σταντ Ντε Φρανς» οι Ίβηρες του Φερνάντο Σάντος οδηγήθηκαν στην παράταση κόντρα στη διοργανώτρια Γαλλία μετά το 0-0 της κανονικής διάρκειας και το γκολ του Έντερ στο 109’ ήταν τελικά αυτό που τους χάρισε την κούπα και τους έδειξε τον δρόμο για την κορυφή της Ευρώπης. Ο χρυσός σκόρερ της Πορτογαλίας σε εκείνον τον τελικό ήταν αυτός που μετέφερε το τρόπαιο στον πρόσφατο τελικό του «Γουέμπλεϊ» και το κακό για τις διοργανώτριες ομάδες των Γιούρο τελικά… τρίτωσε, με την Αγγλία να γνωρίζει την ήττα από την Ιταλία στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι.

1964: Το πρώτο τρόπαιο της Ισπανίας

Το καλοκαίρι του 1964 η δεύτερη έκδοση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος άνοιξε τις «πύλες» της για να υποδεχθεί τις τέσσερις ομάδες που κατάφεραν να πάρουν την πολυπόθητη πρόκριση στα τελικά της διοργάνωσης. Προορισμός τους η Μαδρίτη και το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», με την «οικοδέσποινα» Ισπανία να κατακτά τελικά στο σπίτι της τον τίτλο, που ήταν μάλιστα και ο πρώτος στην ιστορία της. Στον πρώτο ημιτελικό οι «φούριας ρόχας» κατάφεραν να ξεπεράσουν το εμπόδιο της Ουγγαρίας, νικώντας τη με 2-1 στην παράταση.

Στην κανονική διάρκεια τα δύο συγκροτήματα είχαν αναδειχθεί ισόπαλα 1-1, με τους Ισπανούς να προηγούνται στο 35’ με τον Περέδα και τον Μπένε να «απαντά» στο 84’. Στον επιπλέον χρόνο όμως ο Αμάνθιο βρήκε δίχτυα στο 112’ και έστειλε τους διοργανωτές στον τελικό. Εκεί οι τελευταίοι συνάντησαν την κάτοχο του τροπαίου ΕΣΣΔ, η οποία είχε επιβληθεί με το ευρύ 3-0 της Δανίας στα ημιτελικά στο «Καμπ Νόου» της Βαρκελώνης. Μπροστά σε 80 περίπου χιλιάδες θεατές στη Μαδρίτη, η Ισπανία έκαμψε τελικά την αντίσταση της αντιπάλου της και την κέρδισε 2-1 (6’ Περέδα, 84’ Μαρθελίνο – 8’ Χουσαΐνοφ), ανεβαίνοντας έτσι στην κορυφή της Ευρώπης υπό τις οδηγίες του Χοσέ Βιγιαλόνγκα.

1968: Από το στρίψιμο του νομίσματος στην κούπα

Ολόκληρη η Ιταλία πανηγυρίζει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για δεύτερη φορά στην ιστορία της μετά τη νίκη της στη «ρώσικη ρουλέτα» των πέναλτι. Χρειάστηκε όμως να περάσει πάνω από μισός αιώνας και συγκεκριμένα 53 χρόνια για να επιστρέψει η «Σκουάντρα Ατζούρα» στον ευρωπαϊκό θρόνο. Η πρώτη ήταν το 1968, όταν σήκωσε στα χέρια της το βαρύτιμο τρόπαιο και μάλιστα στο σπίτι της! Η τύχη ήταν με το μέρος των Ιταλών σε εκείνη τη διοργάνωση, αφού στα ημιτελικά πέρασαν το εμπόδιο της ΕΣΣΔ με το στρίψιμο του κέρματος, με τον εμβληματικό αρχηγό των «ατζούρι», Τζιατσίντο Φακέτι, να κάνει τη σωστή επιλογή και να στέλνει τη χώρα του στον τελικό.

Παρ’ ότι όμως και σε εκείνον τον θεσμό παρούσα στα ημιτελικά ήταν η Αγγλία, τα δύο συγκροτήματα δεν συναντήθηκαν. Τα «λιοντάρια» ηττήθηκαν 1-0 από τη Γιουγκοσλαβία και η τελευταία έμελλε να είναι η δεύτερη φιναλίστ που θα διεκδικούσε το τρόπαιο. Η Ιταλία και η Γιουγκοσλαβία συναντήθηκαν στο «Ολίμπικο» της Ρώμης και μετά το ισόπαλο 1-1 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης ακολούθησε επαναληπτικός δύο μέρες αργότερα στο ίδιο γήπεδο. Τα τέρματα των Ρίβα και Αναστάζι (2-0) χάρισαν τον τίτλο στην Ιταλία, η οποία έγινε έτσι η δεύτερη «οικοδέσποινα» που στέφθηκε στο σπίτι της πρωταθλήτρια Ευρώπης.

1984: Ο τελευταίος θρίαμβος διοργανώτριας

Όσο κι αν ήλπιζε η Αγγλία να ανέβει φέτος στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να σηκώσει στο Λονδίνο το τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, τελικά δεν τα κατάφερε και η Γαλλία συνεχίζει να παραμένει μέχρι σήμερα η τελευταία διοργανώτρια που κατόρθωσε να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ήταν το 1984, πριν από 37 χρόνια, όταν οι «τρικολόρ» με τον θρυλικό Μισέλ Πλατινί στις τάξεις τους κατέκτησαν το παρθενικό τους τρόπαιο στον θεσμό. Στα ημιτελικά η ομάδα του προπονητή Μισέλ Ινταλγκό απέκλεισε την Πορτογαλία στην παράταση με γκολ του Πλατινί στο 119’ έπειτα από το ισόπαλο 2-2 της κανονικής διάρκειας.

Έτσι, βρέθηκε στον μεγάλο τελικό στο «Παρκ Ντε Πρενς» του Παρισιού με αντίπαλο την Ισπανία, η οποία με τη σειρά της είχε αφήσει εκτός τη Δανία, νικώντας τη με 5-4 στα πέναλτι έπειτα από το 1-1 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης. Το τελευταίο παιχνίδι του Euro 1984 ήταν μία ακόμα παράσταση από τον Πλατινί των 9 τερμάτων σε εκείνη τη διοργάνωση, ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα ακατάρριπτο. Ο θρύλος των «τρικολόρ» άνοιξε το σκορ στον τελικό στο 57’ και στο 90’ ο Μπελονέ σφράγισε τον τίτλο (2-0).