Στο λεωφορείο της γραμμής Ομόνοια- Αιγάλεω γεννήθηκε αυτή η φωνή του '60
Είμαστε στις αρχές του '60. Πολλά τα θαύματα στο τραγούδι και στο σινεμά. Ένα από αυτά για να γίνει χρειάστηκε όσο κι η διαδρομή από την Ομόνοια μέχρι το Αιγάλεω.
Στις αρχές του '60 ο Γιώργος Ζαμπέτας έπαιρνε κάπου-κάπου το λεωφορείο από την Ομόνοια για την Αγία Βαρβάρα. Με το σακάκι του στο ένα χέρι και το άλλο να κρατά τη χειρολαβή, αράδιαζε αστεία και ξεκαρδίζονταν οι επιβάτες.
Μια από αυτές τις διαδρομές αποδείχτηκε το τυχερό μιας κοπέλας που γνώρισε τον σολίστα και συνθέτη κι εμπνεύστηκε στα μάτια του το τυχερό της.
Λίγες μέρες μετά με τη μητέρα της χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του:
«Θέλω να γίνω τραγουδίστρια κύριε Ζαμπέτα», του είπε μόλις τον είδε μπροστά της.
Την δοκίμασε ο Ζαμπέτας, του άρεσε η φωνή της βαθιά και χνουδάτη καθώς ήταν. Του θύμισε την Πόλυ Πάνου. Την πήρε μαζί του στην ΤΡΙΑΝΑ όπου εμφανιζόταν με τον Καζαντζίδη. Κύλησε ένας χρόνος και δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Δυο τραγουδάκια που ηχογράφησε με τον Καραμπεσίνη δεν είχαν καμιά τύχη. Στο μεταξύ ο Καζαντζίδης είχε τσακωθεί με την Μαρινέλα εκείνη την εποχή και ξέμεινε από γυναικείο σεκόντο. Την πήρε μαζί του στην Αυστραλία αλλά τα πράγματα στράβωσαν εκεί κάτω και ο Στέλιος γύρισε εγκαταλείποντάς την εκεί κάτω. Με λεφτά της ομογένειας επαναπατρίστηκε αλλά για τραγούδι ούτε που ήθελε να ακούει. Γύρισε στην παλιά της τέχνη, της κορδελιάστρας.
Αλλά της έμελλε να γίνει τραγουδίστρια. Μια μέρα έπεσε πάνω στον Τάκη Λαμπρόπουλο, της Columbia, καθώς ψώνιζε στο Κέντρο της Αθήνας. Την θυμήθηκε εκείνος και την έστειλε ξανά να δουλέψει στην ΤΡΙΑΝΑ, όπου συνεργάστηκε ξανά με τον Ζαμπέτα.
Εκείνη την εποχή έτυχε ο συνθέτης από το Αιγάλεω να έχει τέσσερις τραγουδάρες στο συρτάρι του. Αλλά τι ατυχία να μην θέλει ούτε ο Αναγνωστάκης ούτε η Πόλυ Πάνου να τα πουν. Και τι τύχη για την νεαρή και άσημη τραγουδίστρια να τα ηχογραφήσει.
Έγινε φίρμα σε μια βραδιά κι όλοι πια ήξεραν τη Βίκυ Μοσχολιού!
