Όταν ο Στελλάκης Περπινιάδης έβαλε τα κλάμματα κατά την ηχογράφηση του ύμνου του Ολυμπιακού
O Bαγγέλης Περπινιάδης θυμήθηκε την πρώτη επίσημη του γιού του Στελλάκη, στον ύμνο του Ολυμπιακού.
Ο Βαγγέλης Περπινιάδης μίλησε για την επίσημη «πρώτη» του γιου του Στέλιου Περπινιάδη στο λαϊκό τραγούδι, στη βιογραφία του, που επιμελήθηκε ο Κώστας Μπαλαχούτης.
Το όνομα του μικρού Στελλάκη δεν υπήρχε στην ετικέτα του 45άρη δίσκου με το τραγούδι του Ολυμπιακού. Τα στοιχεία έλεγαν «Βαγγέλης Περπινιάδης – Ρία Νόρμα – Χορωδία».
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Μπήκε όμως σε μια σειρά από μικρούς δίσκους που ακολούθησαν, μέχρι το 1970, με τραγούδια που ο υιός Στέλιος Περπινιάδης συνόδευσε τον πατέρα του, με τη φωνή ενός πιτσιρίκου.
«Το 1966 ο Ολυμπιακός, με προπονητή τον Ούγγρο Μπούκοβι, που είχε προπονήσει τη μεγάλη, τότε, ομάδα της Εθνικής Ουγγαρίας, σαρώνει τους τίτλους και παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Σιδέρης, Γιούτσος, Μποτίνος, Γκαϊτατζής, Αγιανιάν, Ζαντέρογλου, Πολυχρονίου… μεγάλη ομάδα. Βγάζω τότε το τραγούδι «Του Μπούκοβι την ομαδάρα, τη λένε Ολυμπιακάρα» και γίνεται χαμός. Μία βδομάδα πριν την ηχογράφηση η εφημερίδα «Φως των Σπορ» δημοσιεύει τους στίχους. Παρών είναι και ο Μάκης Μάτσας που δηλώνει: «Προβλέπεται μεγάλη επιτυχία, αφού, ήδη πριν την ηχογράφηση, έχουν αρχίσει να μας δίνουν παραγγελίες. Συνήθως, ένας δίσκος είναι έτοιμος δεκαπέντε μέρες μετά την εγγραφή του. Στην περίπτωση όμως αυτού του τραγουδιού, τα πράγματα διαφέρουν. Θα εργαστούμε κυρίως γι’ αυτόν τον δίσκο γιατί οι φίλαθλοι είναι ανυπόμονοι. Έτσι, σε τέσσερις ημέρες, ίσως ο δίσκος να είναι έτοιμος!
"Βαλκανιονίκη, Ολυμπιακέ, πρωταθλητή Ελλάδος δε λυγάς ποτέ", τραγουδάω μαζί με τη Νόρμα κι ένα δεκάχρονο πιτσιρίκο που, για πρώτη φορά, ακούγεται η φωνή του σε δίσκο. Είναι ο γιος μου, ο Στελλάκης, στα πρώτα του βήματα στο τραγούδι. Για να φτάνει στο μικρόφωνο, τον έχουμε ανεβάσει σε μία καρέκλα. Όλα τα φλας των φωτογράφων είναι στραμμένα πάνω του. Στο στούντιο υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι, χορωδία, μουσικοί, τεχνικοί και επικρατεί μια αναστάτωση. Ο μικρός Στελλάκης, παρ’ όλο που είχαμε προβάρει το τραγούδι, τα έχασε από τη συγκίνηση κι έβαλε τα κλάματα. Διακόψαμε την ηχογράφηση, του μίλησα, τον ηρέμησα και τραγουδήσαμε τον ύμνο μια κι έξω».
