Μαρία Ελουϊζα Σταβάρα Μητσιά: "Στο τρέξιμο δεν υπάρχει ορίζοντας και τέλος"

Έβαλε το τρέξιμο στην καθημερινότητά της μόλις πριν από τέσσερα χρόνια και στο μεταξύ έχει ήδη τερματίσει σε 8 μαραθωνίους, κέρδισε το μετάλλιο των 6 Major Marathons, μπήκε στη λίστα των πιο γρήγορων Ελληνίδων μαραθωνοδρόμων και άλλαξε στάση ζωής.

Μπορεί να έχουμε τρέξει πάμπολλες φορές μαζί αλλά αυτή η προπόνησή μας ήταν διαφορετική. Ήταν συνέντευξη τρέχοντας..

«Ο μαραθώνιος σε κάνει σοφό και πιο ώριμο. Δείχνεις μεγαλύτερη ανοχή απέναντι σε όλα, απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, και αυτό συμβαίνει γιατι ο μαραθωνοδρόμος πρώτα απ’όλα μαθαίνει να χάνει, να πονάει και να το ξεπερνά, να κουράζεται αλλά να συνεχίζει, να προσπερνά τις μικρές αποτυχίες και να βάζει στόχους. Όταν περνάμε τη γραμμή του τερματισμού έχουμε νικήσει τους φόβους μας, τις αδυναμίες μας, τις ήττες μας και τον πόνο μας»

Ωστόσο επισημαίνει πως όταν ξεκίνησε αυτό το …ταξίδι τρέχοντας, δεν είχε ιδέα που θα την έβγαζε ο δρόμος..

«Μπορεί οι μαραθωνοδρόμοι να μιλάμε για τα 42.195 μέτρα όμως τρέξιμο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ένα χαλαρό 20λεπτο γύρω από το σπίτι μας. Βάζουμε τα παπούτσια μας και ξεκινάμε. Καθεμιά και καθένας από εμάς κάπως έτσι ξεκίνησε. Κανείς δεν είχε στόχο εξ αρχής να τρέχει μια δύο ή περισσότερες φορές μαραθώνιο σε όλο τον κόσμο. Το ένα φέρνει το άλλο..»

Και να φανταστεί κανείς ότι πριν από τον Μάρτιο του 2015 όταν έβαλε για πρώτη φορά δρομικά παπούτσια, δεν είχε τρέξει ποτέ ξανά..

«Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι ήμουν καθιστικός τύπος. Έκανα λίγο απ’ όλα. Λίγο τένις, λίγο σκι, λίγο pilates. Ήμουν σε μια καλή φυσική κατάσταση αν και κάπνιζα και ξενυχτούσα πολύ. Μετά το δεύτερο παιδί μου, τον Μιχαήλ, είχα πάρει 30 κιλά αλλά δεν ήταν το βάρος αυτό που με κούραζε. Ήταν ότι είχε αλλάξει το σώμα μου, κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Μπορεί να μην ήμουν αθλητικός τύπος αλλά είχα πάντα μια φροντισμένη σιλουέτα και πλέον δεν αναγνώριζα το σώμα μου. Ήξερα ότι ο μόνος τρόπος για να επανέλθω ήταν να αρχίσω να τρέχω».

Τα περιττά κιλά της εγκυμοσύνης δεν ήταν όμως ο μόνος λόγος που άρχισε το τρέξιμο..

«Ένας φίλος μου, ο Φώτης Εξάρχου, είχε μόλις τρέξει τον πρώτο του μαραθώνιο στην Αθήνα και περιέγραψε με πολύ συγκινητικά λόγια τα συναισθήματά του σε ένα post στο facebook. Το διάβασα και είπα ότι αυτό το συναίσθημα, ό,τι και να γίνει, πρέπει κάποτε στη ζωή μου να το ζήσω κι εγώ. Συνάντησα μετά την Μαρία Πολύζου και το ξέρεις κι εσύ ότι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει. Στο τρέξιμο δεν υπάρχει ορίζοντας και τέλος».

«ΟΤΑΝ ΠΗΡΑ ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟ ΤΟΚΥΟ ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ»

Έχει αγωνιστεί στο εξωτερικό ήδη επτά φορές και πριν από μερικές εβδομάδες ολοκλήρωσε στο Τόκυο τη σειρά των 6 Major Marathons κερδίζοντας το πολυπόθητο για πολλούς μετάλλιο “6 Stars Major Marathons”.

«Δεν ήταν πάντως το μετάλλιο που γέμισε την καρδιά μου αλλά η προετοιμασία και η όλη διαδικασία. Έχω πολύ μπερδεμένα συναισθήματα. Είναι αλήθεια αυτό που είπε ο πρόεδρος της AIMS Πάκο Μποράο στη συνέντευξη που σου έδωσε ότι είναι κάτι σαν διαγωνισμός επιχειρηματικότητας μεταξύ πόλεων. Το βλέπεις αυτό και το αισθάνεσαι. Όμως είναι και επιβεβαίωση γιατί έχεις προσπαθήσει πολύ για να καταφέρεις να πάρεις αυτό το μετάλλιο. Για μένα όμως εκείνο που έχει μεγαλύτερη αξία είναι το κάθε μετάλλιο των αγώνων ξεχωριστά. Όταν πήρα το μετάλλιο του μαραθωνίου στο Τόκυο, συγκινήθηκα. Αλλά όταν λίγο μετά μου έδωσαν εκείνο των «6 finisher medal» για το οποίο είχα προσπαθήσει 2,5 χρόνια ασταμάτητα, τα συναισθήματα δεν ήταν το ίδιο πλούσια και βαθιά».

Της ζήτησα να μου πει δυο κουβέντες για κάθε έναν από τους μαραθωνίους που έχει αγωνιστεί ξεχωριστά, με πρώτο πρώτο φυσικά τον Αυθεντικό, τον Μαραθώνιο της Αθήνας.

«Για πολύ καιρό μετά επαναλάμβανα νοερά τη διαδρομή στο μυαλό μου και βρισκόμουν σε ψυχική ανάταση. Πώς λένε ότι όταν πεθαίνεις η ψυχή σου περνάει από τα αγαπημένα σου μέρη; Ε.. πιστεύω ότι φεύγοντας η ψυχή μου θα περάσει από την Κλασική Διαδρομή! Ήταν ο πρώτος μου μαραθώνιος, τον έκανα σε 4 ώρες και 11 λεπτά και αυτές τις 4 ώρες και 11 λεπτά είχα ατέλειωτη χαρά! Ήταν ίσως και ο μόνος μαραθώνιος που δεν έκανα καθαρά αγωνιστικά αλλά για την εμπειρία και είχα το περιθώριο να τον απολαύσω πιο χαλαρά και διαφορετικά. Στην Πράγα έκανα το πρώτο μου sub 4. Υπέροχη πόλη, απίστευτη διοργάνωση. Ήταν και ο πρώτος μου μαραθώνιος εκτός Ελλάδος. Στη Νέα Υόρκη πρέπει να τρέξει κανείς μόνο και μόνο για τον κόσμο. Στον Λονδίνο έκανα το ατομικό μου ρεκόρ, 3:39. Ωστόσο δεν θυμάμαι πολλά να σας πω από τον αγώνα. Χάθηκα στην υπερπροσπάθεια. Στο Βερολίνο το χάρηκα πολύ! Είναι μοναδική εμπειρία που συγκρίνεται μόνο με την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο να περνάς από την πύλη του Βραδεμβούργου. Και στο Σικάγο αξίζει να τρέξεις! Μεγάλοι δρόμοι, μέσα στους ουρανοξύστες! Είναι κάτι μοναδικό, ένας μεγάλος αμερικάνικος αγώνας. Στη Βοστώνη πρέπει να ξαναπάω και το Τόκυο ήταν ο πιο μακρινός μου προορισμός και μια πόλη που μου έδωσε πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμουν».

«ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΕΤΣΙ ΣΤΗ ΒΟΣΤΩΝΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΥΪΤΣΕΡ»

Στη Βοστώνη της …έκατσε να τρέξει σε έναν αγώνα που έμοιαζε περισσότερο με μάχη επιβίωσης. Με θερμοκρασία υπό το μηδέν, ισχυρούς ανέμους, χιονόνερο και καταιγίδα.. Οι μισοί elite runners εγκατέλειψαν..

«Προτίμησαν να φυλαχτούν για κάποια επόμενη διοργάνωση και είχαν τους λόγους τους. Όντως κανείς θα έχανε πάρα πολύ ενέργεια τερματίζοντας σε αυτόν τον αγώνα. Εγώ ήμουν τελείως ασυνήθιστη σε αυτό το κρύο. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή να τα παρατήσω. Ένας τοπ τριαθλητής που συνάντησα στο Τόκυο και που έχει τρέξει στη Σαχάρα και πέρσι στη Βοστώνη, μου έλεγε ότι προσπαθεί να εξηγήσει στον κόσμο ότι ήταν η χειρότερη εμπειρία που έχει ζήσει αλλά αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει 100% κάποιος που δεν ήταν εκεί. Το θέμα για μένα ήταν καθαρά επιβίωσης. Να τερματίσω να γλυτώσω από αυτό. Όταν τερμάτισα είχα «αδειάσει» σωματικά και ψυχικά. Αλλά μετά τη Βοστώνη βεβαιώθηκα ότι δεν υπάρχουν καιρικές συνθήκες οπουδήποτε στον κόσμο κάτω από τις οποίες δεν μπορώ να αγωνιστώ. Και στη ζωή, δεν υπάρχει συνθήκη που θα μπορέσει να με κάνει να φοβηθώ, εύκολα τουλάχιστον. Το λέω γιατί νιώθω και τύψεις και δεν μπορώ να συγχωρήσω στον εαυτό μου ότι στη γραμμή της εκκίνησης η ανησυχία και ο φόβος με έκαναν να κλαίω πριν ακόμα ξεκινήσω να τρέχω. Δεν ήθελα να αισθάνομαι έτσι στη Βοστώνη του Κυριακίδη και της Σουίτσερ..»

Η Κάθριν Σουίτσερ είναι η πρώτη γυναίκα που κατάφερε με πλαστό όνομα να αγωνιστεί στη Βοστώνη το 1967.

«Είχα την τιμή να τη συναντήσω και να τη γνωρίσω στη Βοστώνη. Μου αφιέρωσε τα βιβλία της. Είναι πολύ σπουδαία! Έκανε κάτι πρωτοποριακό. Ακόμα και σήμερα δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα να βγει στους δρόμους να τρέχει. Στη χώρα μας είναι ίσως πλέον συνηθισμένο αλλά πριν από 15-20 χρόνια δεν ήταν. Και σε άλλα μέρη του κόσμου στις μέρες μας, υπάρχουν γυναίκες που δεν τολμούν να υποψιαστούν ότι μπορούν να έχουν αυτή την ελευθερία να βγουν στους δρόμους και να αθληθούν..»

«Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΖΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ»

Στην ομάδα της με επικεφαλής την Μαρία Πολύζου την αποκαλούν “jaguar”. Για την προπονήτριά της στάζει μέλι..!

«Η Μαρία Πολύζου δεν είναι μόνο μια προπονήτρια, δεν είναι μόνο η σπουδαία πρωταθλήτρια Olympian. Είναι και ένας μοναδικός άνθρωπος. Είναι φως! Φωτίζει τις ζωές μας και μας καθοδηγεί όχι μόνο στο τρέξιμο αλλά και σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής. Κοντά της έχουμε μπει ενεργά στο χώρο της κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης και αυτός είναι ένας ακόμη τρόπος για να παίρνεις χαρά! Η Μαρία είναι επίσης άνθρωπος της οικογένειάς μου, γνωρίζει τα παιδιά μου από μωρά και τη γνωρίζουνε και εκείνα. Είναι ένας δικός μας άνθρωπος».

«Ο ΠΕΘΕΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΛΤΟ»

Την ακούς να μιλάει για τον μαραθώνιο και παρασύρεσαι. Αν δεν τρέχεις θέλεις να τρέξεις κι εσύ! Ήταν επόμενο ο σύζυγός της Μίλτος Μητσιάς να αγαπήσει μετά το τένις και τον Μαραθώνιο. Τρέχει κι εκείνος ασταμάτητα και μάλιστα με εξαιρετικές επιδόσεις! Ο πατέρας του Μανώλης Μητσιάς, ο πασίγνωστος και κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής, τους θαυμάζει και τους δύο!

«Είναι πολύ περήφανος και για μένα και για τον Μίλτο. Και έχει αποκτήσει νέο ενδιαφέρον. Συμμετείχε στο Gala της AIMS και συνεχώς μας ρωτάει για τους επόμενους αγώνες μας. Ο Μίλτος κατάλαβε ότι το τρέξιμο δίνει μόνο χαρές και ξεκίνησε και εκείνος! Ξέρεις το τρέξιμο είναι μια πολύ καλή επένδυση γιατί δίνεις λίγο από το χρόνο σου και σου επιστρέφει πολλαπλάσια οφέλη σε όλα τα επίπεδα»

Της ζήτησα να μου βρει ένα τραγούδι που έχει πει ο Μανώλης Μητσιάς και της θυμίζει τον Μαραθώνιο.

«Κεμάλ. Έχει ρυθμό, είναι ταξιδιωτικό, λίγο περιπετειώδες και ηρωϊκό όπως ο μαραθώνιος. Το κακό τέλος το αλλάζουμε εμείς κάθε φορά περνώντας τη γραμμή του τερματισμού».

Με τον μαραθώνιο και βασικά με τις καλοκαιρινές της προπονήσεις στη Σύρο, έχει συνδέσει και τη Φρακοσυριανή.

«Έχει τέμπο και οπουδήποτε και αν τρέχω, ακόμα και στο εξωτερικό, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στους δρόμους της Σύρου. Μπορεί να είμαι στο 8ο χλμ και να σκέφτομαι ότι ..να εδώ είναι το περίπτερο στην Ποσειδωνία».

Εκεί, στο σπίτι τους στη Σύρο, ο Γιώργος Θεοφάνους της αποκάλυψε ένα βράδυ ότι ο πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Κώστας Παναγόπουλος του ζήτησε να συνθέσει τον ύμνο του Μαραθωνίου Δρόμου.

«Με έπιασε τέτοιος ενθουσιασμός! Του μίλησα για τον μαραθώνιο έτσι όπως εμείς τον ζούμε, για τις αξίες που πρεσβεύει, και του έδωσα δύο βιβλία του φίλου μας, πρώην δημάρχου Μαραθώνα και πρέσβη της Φλόγας του Μαραθωνίου Δρόμου Σπύρου Ζαγάρη να τον βοηθήσουν τα οποία κράτησε μέχρι να γράψει τελικά τον ύμνο. Όταν τον άκουσα στην πρώτη εκτέλεση στο Καλλιμάρμαρο ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για όλους μας. Και για μένα γιατί ήμουν κατά κάποιο τρόπο παρούσα στη γέννησή του!».