Απαξίωση-αποθέωση, τέσσερα γκολ δρόμος…

Ολοι βιάζονται να θάψουν, να ισοπεδώσουν, να ξεφτιλίσουν, να απαξιώσουν, να κρεμάσουν στα… μανταλάκια, προπονητές, παίκτες και ομάδες. Χαρακτηριστικό του Ελληνα οπαδού-άμπαλου, που πιστεύει ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν μόνο οι νίκες, δεν νοούνται οι ισοπαλίες και στέλνουν στη κρεμάλα ικανούς, καλούς και άξιους πρωταγωνιστές του αθλήματος. Δυστυχώς ο Ελληναράς οπαδός νομίζει ότι τα ξέρει όλα και τα κάνει όλα. Από τον καναπέ του φυσικά! Λυπάμαι μάγκες αλλά ακόμα και η αμπαλοσύνη έχει όρια…

…Αν το ποδόσφαιρο ήταν τόσο εύκολο, όλοι εσείς παντογνώστες δεν θα κάνατε άλλη δουλειά. Θα ήσασταν πρωτοκλασάτοι προπονητές και περιζήτητοι. Τη δουλειά του Μαρτίνς και του κάθε Μαρτίνς θα μπορούσαν να την κάνουν όλοι. Τη ποιότητα του Φορτούνη θα την είχατε όλοι. Την ποδοσφαιρική «αρχοντιά» του Γκιγιέρμε επίσης. Την εργατικότητα του Καμαρά, την αξία του Τοροσίδη, επίσης. Και τώρα θα μεσουρανούσατε στα γήπεδα του κόσμου. Ετσι δεν είναι;

Όμως ο Ελληνας ο ξερόλας, έχει πάντα δίκιο. Τα λέει μόνος του, τα γράφει μόνος του, παρασύρει κι άλλους όταν όλοι βρίσκονται εν θερμώ και κάνει το κομμάτι του. Βρίζει, απαξιώνει, θλίβεται όπως έγραψε κάποιος στο ημίχρονο του ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ και ξεφτιλίζει τους πάντες και τα πάντα. Γιατί έτσι έχει μάθει. Και παράλληλα υποστηρίζει ότι αγαπάει την ομάδα του! Πως; Οι ομάδες στα δύσκολα θέλουν στήριξη μάγκες και όχι όταν κερδίζουν μόνο. Αυτό δεν είναι αγάπη στην ομάδα, είναι αγάπη στον εαυτό σου, μην τυχόν και στενοχωρηθεί, μη τυχόν και του κάνουν πλάκα. Ποια αγάπη και λατρεία; Συμφεροντολόγος λέγεσαι όχι οπαδός μιας ομάδας. Όμως αρκετά με τους εκάστοτε… οδοστρωτήρες. Πήξαμε. Όχι άλλο κάρβουνο…

Δύο φορές έχω γράψει (η δεύτερη πριν το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ), ότι καλή η αποθέωση, τα κολακευτικά σχόλια για τη μπάλα που παίζει ο φετινός Ολυμπιακός αλλά να μην τα ξεχάσετε έτσι κι έρθουν οι στραβές στον Φεβρουάριο του τρόμου με τα σερί μεγάλα παιχνίδια των «ερυθρολεύκων» σε όλα τα μέτωπα. Γιατί; Γιατί ήξερα τι θα γίνει. Πάντα μετά από αποτυχημένα ματς όλοι πέφτουν πάνω στην ομάδα να την κατασπαράξουν. Δεν υπάρχει μέτρο. Κι αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μόνο με τους φίλους της ομάδας αλλά με τους οπαδούς όλων των συλλόγων. Εκείνοι που πραγματικά αγαπούν την ομάδα τους αρκούνται σε σοβαρή κριτική, όχι σε ανάθεμα. Μπορεί να τους απογοητεύει η εμφάνιση ή ένα άτυχο αποτέλεσμα αλλά δεν ισοπεδώνουν, δεν απαξιώνουν.

Τα γράφω αυτά, γιατί σχεδόν τρόμαξα με όσα διάβασα μέχρι το ημίχρονο του ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ για την ομάδα του Πειραιά. Η λέξη «απαξίωση» χάνει το πραγματικό νόημα της μπροστά σε σχόλια «φίλων» της ομάδας. Και μην αρνηθείτε αρκετοί από εσάς που θα τύχει να διαβάσετε αυτό το κείμενο, ότι δεν κάνατε το ίδιο. Καμία υπομονή, κανένα άλλοθι, χωρίς οίκτο, παίκτες και Μαρτίνς στα κρεματόρια! Ημαρτον…

Ωσπου ήρθε το δαιμονισμένο δεύτερο μέρος του ντέρμπι, εκεί όπου ο Ολυμπιακός έριξε ξεγυρισμένη τεσσάρα σε 38 λεπτά στην ΑΕΚ που είχε πνιγεί στο Φάληρο και ξεκίνησαν οι διθύραμβοι. Όχι μάγκες. Τέτοια απαξιωτικά σχόλια δεν ταιριάζουν σε καμία ομάδα από κανένα οπαδό της. Άλλο η πίκρα κι άλλο το… περίπου μίσος! Ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το φετινό Ολυμπιακό, όλοι βλέπουν ότι γίνεται μια τεράστια προσπάθεια από όλους, να χτιστεί από την αρχή μια μεγάλη ομάδα έτσι ώστε να μπορέσει να επιστρέψει στη θέση που της αρμόζει. Είναι άδικο για όλους τέτοια μεταχείριση. Αδικο για τον κόουτς για τους παίκτες, τη διοίκηση, όλους.

Φυσικά και θα γίνει κριτική και σκληρή μάλιστα σε άσχημες εμφανίσεις. Ολοι κρίνονται. Όμως, ΔΕΝ ΑΠΑΞΙΩΝΟΝΤΑΙ. Τη διαφορά την καταλαβαίνετε…