Σχέδιο για το Μουντιάλ

O αγώνας με την Ιταλία (2-0) στη Ρώμη ήταν ο τρίτος του Τζον Φαν΄τ Σιπ στον πάγκο της Εθνικής. Αυτή τη φορά η εικόνα της ομάδας δεν ήταν τόσο αποκαρδιωτική, όσο στο προηγούμενο ματς με το Λιχτενστάιν στο ΟΑΚΑ (1-1), άφηνε, τέλος πάντων, μια χαραμάδα αισιοδοξίας για το μέλλον…

Λέγοντας «μέλλον, βέβαια, δεν εννοούμε τα εναπομείναντα τρία παιχνίδια στα προκριματικά του Εuro2020, αρχής γενομένης αύριο με τη Βοσνία (τα άλλα δυο είναι με Αρμενία και Φινλανδία) αλλά την επόμενη διοργάνωση που είναι τα προκριματικά του Μουντιάλ 2022.

Και ο ίδιος, άλλωστε, δεν το έκρυψε, μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου, πριν από το ματς με τη «Σκουάντρα Ατζούρα», ότι ο στόχος του είναι να φτιάξει μια ομάδα, που θα καταφέρει να πάει στα τελικά της διοργάνωσης τα οποία θα φιλοξενηθούν στο Κατάρ.

Η αποστολή αυτή, βέβαια, μόνο εύκολη δεν θα είναι για την Εθνική, έτσι όπως έχει κατρακυλήσει στην κατάταξη της UEFA, κάτι που σημαίνει ότι στην κλήρωση θα συμπεριληφθεί σε χαμηλό γκρουπ δυναμικότητας με αποτέλεσμα να βρει στο δρόμο της υψηλά εμπόδια.

Ωστόσο, γι’ αυτό δεν μπορεί να κάνει τίποτα, όσο και να θέλει, δεν είναι στο χέρι της για να αλλάξει κάτι, όπως έστρωσε, θα κοιμηθεί. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για να αντιμετωπίσει την πρόκληση.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Φαν΄τ Σιπ ανέλαβε προπονητής σε μια δύσκολη εποχή. Με το καλημέρα φορτώθηκε τις αμαρτίες των προκατόχων του (Σκίμπε και Αναστασιάδη) και καθώς δεν έφερε άμεσα αποτελέσματα, σταυρώθηκε γι’ αυτές.

Είναι αλήθεια ότι στα τρία ματς χρησιμοποίησε 26 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές. Πράγματι ανακάτεψε την τράπουλα και παρέταξε ενδεκάδες που καμιά δεν έμοιαζε με την άλλη. Αλλά τι να κάνει κι αυτός; Σωσίβιο έψαχνε ο άνθρωπος για να πιαστεί, έτσι όπως τον έριξαν στα βαθιά…

Ως εδώ όμως τα πειράματα. Είδε ό,τι ήταν να δει κι αξιολόγησε τους παίκτες που διαθέτει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τώρα πρέπει να καταρτίσει ένα σχέδιο που να είναι αρκετά ρεαλιστικό ώστε να υπηρετηθεί από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές και να φτιάξει τη δική του ομάδα.

Λέγαμε και χτες ότι η εθνική δεν είναι πασαρέλα να ανεβαίνει ο πάσα ένας για να κάνει το κομμάτι του αλλά η βιτρίνα του ποδοσφαίρου κάθε χώρας που τη στολίζουν πάντα οι καλύτεροι (κι αν όχι οι καλύτεροι, τουλάχιστον οι καταλληλότεροι).

Σίγουρα το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν διάγει τις καλύτερες του μέρες. Με τις ομάδες μας να έχουν κατακλυστεί από ξένους, η παραγωγή ταλέντων έχει μειωθεί ενώ επιθετικοί περιοπής δεν βγαίνουν πια (το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά και παγκόσμιο).

Αυτό, χαζός δεν είναι, το έχει διαπιστώσει και ο Ολλανδός. Ξέρει ότι αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει. Αν προσπαθήσει να κάνει κάτι που ξεπερνά τις δυνατότητές μας ως ποδοσφαιριστές και ως ομάδα, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει.

Άρα οφείλει να βρει μια συνταγή που θα μπορεί να εκτελεστεί με τα υπάρχοντα υλικά. Κι αν δεν μπορεί να βρει μια δική του, ας ζητήσει από τον «γείτονά» του Ότο Ρεχάγκελ ο οποίος έμεινε δέκα χρόνια στην θέση που κατέχει αυτός σήμερα, να του δώσει τη δική του…