Ο χειρότερος Ολυμπιακός του Μαρτίνς

Το καμπανάκι χτύπησε από τη Χάιφα, όταν ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να κρατήσει την μπάλα και η Μακάμπι έπαιζε στο μισό γήπεδο, ενώ η ρεβάνς ήταν συνέχεια του πρώτου ματς, αφού ο πρωταθλητής δεν μπορούσε να δημιουργήσει ευκαιρίες και το κέντρο της άμυνας ήταν πάλι ευάλωτο.

Μια ομάδα χωρίς έμπνευση, χωρίς φαντασία, χωρίς πάθος, χωρίς έναν παίκτη να μπορεί να δώσει μια πάσα που να προκαλέσει προβλήματα και τον κόσμο να φωνάζει το όνομα του Κώστα Φορτούνη, βλέποντας άπαντες να πελαγοδρομούν. Η Μακάμπι έμοιαζε με Λίβερπουλ στο Καραϊσκάκη και ο Μαρτίνς ήταν απλός θεατής βλέποντας τον χειρότερο Ολυμπιακό από τη μέρα που πάτησε στον Πειραιά.

Ήταν στραβό το κλίμα, το έκαναν χειρότερο ο Ζιγκερνάγκελ με το ανόητο φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή και η άσχημη τοποθέτηση του Βατσλίκ, που έπεσε με τα δυο χέρια στην μπάλα, όταν σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι τη βγάζουν έξω από τα δοκάρια τους με το ένα. Άντε και καλά η Μακάμπι προηγήθηκε νωρίς, όπως και ο Ολυμπιακός στη Χάιφα, αλλά η συνέχεια ήταν άκρως απογοητευτική. Παίκτες που κλοτσούσαν στραβά, που δεν μπορούσαν να κάνουν μια κάθετη πάσα, που δεν μπορούσαν να βγάλουν καν την μπάλα από την άμυνα.

Το ματς ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Μακάμπι, που έπαιζε με πάθος, οι παίκτες της έβγαιναν πρώτοι στην μπάλα και έκαναν καθυστερήσεις, χωρίς να τους παρατηρεί καν ο Πολωνός διαιτητής. Κι αφού η εξέδρα άρχισε να απογοητεύεται και να αντιδρά σπασμωδικά μετά από κάθε κακή μπαλιά, οι παίκτες αντιδρούσαν και αυτοί ανάλογα, με κακές ενέργειες.

Και μόλις μπήκε το δεύτερο γκολ, σχόλασε και ο γάμος, καθώς ούτε η είσοδος του Ελ Αραμπί αλλά και νωρίτερα του Καρβάλιο μπορούσε να αλλάξει την εικόνα του Ολυμπιακού. Το πρόβλημα δεν ήταν ένας και δύο παίκτες, αλλά το σύνολο που ήταν προβληματικό και αδούλευτο.