Μετά τον Ολυμπιακό το χάος

Αν θέλετε από τους υπόλοιπους αυτοπροσδιοριζόμενους διεκδικητές των εγχώριων τίτλων. Η διαφορά, λοιπόν, δεν είναι απλά οι βαθμοί που αποτυπώνονται στον βαθμολογικό πίνακα και που θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότεροι, για λόγους που έχουν χιλιοειπωθεί και δεν είναι της παρούσης.

Ας βγούμε από το αγωνιστικό πλαίσιο και ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε πιο γενικευμένα την εικόνα που βγάζουν προς τα έξω οι σύλλογοι σε επίπεδο διαχείρισης. Ας γίνει αφορμή γι’ αυτό η μεταγραφική περίοδος. Πόσο προσεγμένα κινήθηκε ο Ολυμπιακός στο μεταγραφικό παζάρι. Όχι μόνο όσον αφορά τις προσθήκες αλλά και τις αποδεσμεύσεις, έστω και με τη μορφή δανεισμών. Πώς ερμηνεύονται οι χειρισμοί του Μαρτίνς; Μου κάνει ο Βινάγκρε; Μου κάνει ο Πέπε; Ο Μπρούνο; Ο Ραφίνια; Ο Σουντανί; Όχι; Αντίο με συνοπτικές διαδικασίες. Έρχεται συμφέρουσα πρόταση για τον Σισέ; Επίσης. Και μάλιστα όλοι σε ομάδες, κανείς ξεκρέμαστος. Έκανα λάθη; Τα διορθώνω.

Και τι παίρνω για να καλύψω τα κενά; Τον Ρέαμπτσιουκ, που μέχρι στιγμής δικαιώνει τον προπονητή. Τον Παπασταθόπουλο, δημιουργώντας ένα πολλά υποσχόμενο δίδυμο στο κέντρο της άμυνας με τον Σεμέδο, και τον Κένι Λαλά, που τον συνοδεύουν εξαιρετικές συστάσεις ως δεξί φουλ μπακ. Και μέσα από τη διαχείριση του ρόστερ είναι κερδισμένος ή χαμένος ο Πορτογάλος και κατ’ επέκταση ο Ολυμπιακός; Κερδισμένος. Και Ανδρούτσος και Βρουσάι στη «μηχανή» του.

Το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στον Ολυμπιακό είναι ιδανικό για κάθε ποδοσφαιριστή και η αγαστή συνεργασία προπονητή - διοίκησης ζηλευτή. Όταν, δε, όλα αυτά συνοδεύονται και από επιτυχίες εντός αγωνιστικών χώρων, τότε παίρνεις και την έξτρα ικανοποίηση να κοιτάς τους άλλους από ψηλά και όχι αφ’ υψηλού.

Την ίδια ώρα η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ αδυνατούν να τον ακολουθήσουν σε οποιοδήποτε επίπεδο. Απέτυχαν ακόμα και να υποστηρίξουν το πορτογαλικό προπονητικό μοντέλο, όταν αποφάσισαν «να μπουν στα παπούτσια» του Ολυμπιακού. Ούτε ο Αμπέλ Φερέιρα ούτε ο Μιγκέλ Καρντόσο στέριωσαν. Όλοι τους επένδυσαν περισσότερο στα λόγια και λιγότερο στα έργα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να τον κοντράρουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ούτε καν εκτός, παρότι σε αυτό το πεδίο έχουν δημιουργήσει κατάλληλες και ευνοϊκές προς αυτούς συνθήκες τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και στο μεταγραφικό παζάρι οι κινήσεις του ΠΑΟΚ μαρτυρούν ότι δεν επενδύει σε όνειρα, ενώ η ΑΕΚ έμεινε με τη... διαφήμιση του ενός εκατομμυρίου ευρώ που κανείς δεν ήθελε να πάρει (βλέπε Λιβάγια και Παπασταθόπουλο). Κανείς, δε, από τους δύο δεν φρόντισε να μπαλώσει την τρύπα -που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι έχουν- στο τέρμα. Επικοινωνιακά η τρύπα ήταν μεγαλύτερη και η ψαλίδα από τον Ολυμπιακό όλο και ανοίγει...

Η μοναδική ομάδα χωρίς προετοιμασία, παίζει μόνη της στην Ελλάδα και ετοιμάζεται (επίσης μόνο αυτή) να ξαναπαίξει στην Ευρώπη μέσα στον Φλεβάρη. Και κάπως έτσι ο Μαρτίνς, με τα εχέγγυα που του δίνει η διοίκηση, ετοιμάζει την ομάδα που στο τέλος της σεζόν θα διεκδικήσει την είσοδό της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και πάνω στην οποία η διοίκηση θα επενδύσει για να εξαφανιστεί οικονομικά, διοικητικά, προπονητικά, αγωνιστικά απ’ όλους τους υπόλοιπους.