«Το ξίφος της Μάλτας » με τη σαγήνη της λεπτομέρειας

Ο Ρολάν Μπαρτ λέει πως τα βιβλία που έχουν ως βάση τους την Ιστορία (μυθιστορήματα, βιογραφίες, χρονικά) εξαρτώνται λίγο πολύ από μια απόλαυση να βλέπεις να περιγράφεται η καθημερινότητα μιας εποχής, ενός προσώπου. Αυτή η περιέργεια για τις μικρολεπτομέρειες (ωράρια, συνήθειες, γεύματα, κατοικίες ντύσιμο...) ικανοποιεί μια φαντασιωτική γεύση της πραγματικότητας, τη λιλιπούτεια σκηνή, την καθαρά ιδιωτική, όπου ο αναγνώστης μπορεί να βρει εύκολα μια θέση.

Στη λογοτεχνία έρχεται κανείς με όλη του τη σκευή και η Λεύκη Σαραντινού φέρνει μαζί της την αγάπη της για την Ιστορία και την ενδιατριβή της με το παρελθόν του κόσμου. Ένα παρελθόν που αφορά άλλους αιώνες, άλλες εποχές, που κινείται στη στρατόσφαιρα του χρόνου αλλά το κάνει με τόση άνεση και πειστικότητα, ώστε να συνθέτει με τη δύναμη της λεπτομέρειας αληθοφανέστατα μυθιστορήματα.

Το «Ξίφος της Μάλτας» από τις εκδόσεις Ενάλιος, γραμμένο με μια γλώσσα στρωτή χωρίς ακροβασίες και υφολογικές υπερβολές σε προσκαλεί να ταξιδέψεις στην πρώτη θέση των αναγνωστών παρέα με τον νεαρό Ελληνομαλτέζο Φίλιππο Κονταράτο που στρατεύει τη νιότη του στο απαγορευμένο όνειρο της ζωγραφικής. Η Σαραντινού δεν διστάζει να τον ρίξει στα βαθιά στο πλάι του μεγάλου Τισιανού, δεν διστάζει ακόμα μέσα από μια εποχή που μυρίζει ιταλική αναγέννηση, να συνομιλήσει με όλες τις τέχνες, με την Ιστορία, με μεγάλα γεγονότα και μεγάλες καλιτεχνικές κυρίως προσωπικότητες. Κάπως έτσι αχνοφαίνεται κάπου στο φόντο του μυθιστορηματικού της καμβά, το λυκαυγές των μοντέρνων καιρών. Η Λεύκη Σαραντινού δέχεται το στοίχημα και δείχνει να το κερδίζει.