«Η σκόνη του κόσμου όταν γκρεμίζεται»

Γράφουμε άραγε με τον χαρακτήρα, με τις ιδέες μας, με τις εμπειρίες, γράφουμε με την προσωπική μας γλώσσα, που είναι συχνά η οικογενειακή μας γλώσσα, η γλώσσα των ανθρώπων με τους οποίους μοιραζόμαστε τη ζωή μας, η γλώσσα των βιβλίων που λατρέψαμε ή απορρίψαμε; Με όλα αυτά μαζί γράφουμε και αισθανόμαστε τυχεροί αν μια μέρα κατακτήσουμε την σοφία της απλότητας, το χάρισμα του αυτοσαρκασμού, αλλά και τα εργαλεία της λεπτής ειρωνείας και της υπαινικτικής διάθεσης.

Ο Μάκης Καραγιάννης έρχεται ώριμος και αφηγηματικά γενναίος να καταθέσει ένα συγκινητικό αφήγημα. Το περιτυλίγει με αυτό τον αφοπλιστικό τίτλο που μας προϊδεάζει ανάλογα. Γράφει για την Ιστορία αλλά την υπερβαίνει, για την πολιτική αλλά την προσπερνά, για την ανθρώπινη μοίρα αλλά την αγκαλιάζει. Σύντομα κεφάλαια με μια γλώσσα δουλεμένη στον τόρνο του χρόνου, γλώσσα βιωματική, ιδιάζουσα και άκρως ποιητική. Οι χαρακτήρες όλο ουσία και περιεχόμενο, σκέψεις, πράξεις, χειρονομίες με ειδικό βάρος.

Διαβάζεις τα έργα και τις ημέρες του Μάρκου Ζάβαλη, όπως τη μοίρα ενός βασιλιά που επιστρέφει από την Τροία της Ιστορίας, αφουγκράζεσαι την αγωνία των συντρόφων του. Είναι η Οδύσσεια των αποσυνάγωγων της Ιστορίας, το αδιέξοδο ενός Εμφυλίου για νικητές και ηττημένους σε αριστοτεχνικά ζωγραφισμένη τοπιογραφία. Ο Καραγιάννης δεν μοιράζει ευθύνες, δεν μνησικακεί, δεν μεροληπτεί, κυρίως όμως δεν μεγαλοφωνάζει. Τα πάντα είναι τυλιγμένα μαστορικά σε μια διαρκή αλληγορία κι ο συγγραφέας ελάχιστες στιγμές πέφτει στην παγίδα του ιδεολογικού μελοδραματισμού.

Ο Μάκης Καραγιάννης συνέθεσε ένα μυθιστόρημα που δεν αφήνει ρωγμές για κριτική, ένα μυθιστόρημα συγκινητικό γιατί δεν εκβιάζει καμία συγκίνηση, ένα μυθιστόρημα που στις φλέβες του κυλά το αίμα μιας γλώσσας σεμνής αλλά και ρωμαλέας.