«Εύθραυστη Ισορροπία»

Στην ποίηση αναγνωρίζουμε πάντα μια προτεραιότητα, ακριβώς γιατί αποτυπώνει το ύφος κάθε εποχής. Αλλιώς ο αρχαίος κόσμος δεν θα εκπορευόταν από τον Όμηρο ούτε και ο σύγχρονος από τον Σαίξπηρ. Στη νεοελληνική λογοτεχνία η ποίηση υπερισχύει καταφανώς και εκεί μόνο βρίσκουμε ονόματα με παγκόσμια ακτινοβολία.

Όταν κανείς αποφασίζει να γράψει ποίηση σημαίνει ότι είναι έτοιμος να εκτεθεί, να περπατήσει γυμνός σ’ ένα πολυσύχναστο δρόμο. Στη μυθοπλασία οι συγγραφείς μπορούμε να κρυφτούμε εύκολα πίσω από τους χαρακτήρες. Οι λέξεις όμως δεν γίνονται κρυψώνα, κι έτσι ο ποιητής είτε θέλει είτε όχι αποκαλύπτεται εντελώς. Ο Φίλιππος Πλακιάς επέλεξε μια στιγμή ωριμότητας για να κάνει την εμφάνισή του στον απαιτητικό στίβο της ποίησης. Κατασταλαγμένος, καίριος, με το προνόμιο της συναισθηματικής ειλικρίνειας συνέθεσε μια ποιητική συλλογή με τον παραπλανητικό τίτλο: «Εύθραυστη ισορροπία». Από πουθενά δεν προκύπτει μια οποιαδήποτε ανισορροπία.

Οι ποιητικές συλλογές όπως και οι συλλογές διηγημάτων σου προσφέρουν τη δυνατότητα να επιλέξεις κάτι για αγαπημένο, κι εδώ που τα λέμε αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε δεν αξίζει τον κόπο να καταπιαστείς. Στον Φίλιππο Πλακιά διέκρινα τα δικά μου αγαπημένα σημεία:

Ώσπου να ξαναγεννηθείς

θα σ' έχω στα γένια μου...

Κι όταν η θαλασσογραφία τελειώσει

θα σ' ανεβάσω

στο τελευταίο δίπατο σπίτι του δρόμου

Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ

Είδα στο δρόμο έναν άνθρωπο να κλαίει

Κράταγα στα χέρια μου μια κόκκινη σημαία

Την έκανα μαντήλι και σκούπισα τα δάκρυά του

Την επανάσταση είδα στη ματιά του

Είδα στο δρόμο έναν άνθρωπο να αιμορραγε

ίΚράταγα στα χέρια μου μια κόκκινη σημαία

Την έσκισα κομμάτια να δέσω την πληγή

Η επανάσταση ήταν εκεί

Ύστερα διαδήλωση,

πορεία στο κόμμα συνεδρίαση,

πάλη ιδεολογική οι σύντροφοι, ο λαός, τα ιδανικά, όλα εκεί

Η επανάσταση είχε χαθεί

Αν με ρωτήσει κανείς, γιατί θα έπρεπε να διαλέξει την «Εύθραυστη ισορροπία» ανάμεσα σε τόσες άλλες συλλογές που κυκλοφορούν, θα απαντούσα ότι ο Φίλιππος έχει προικίσει τα ποιήματά του με εντιμότητα, με ειλικρίνεια που ξεπερνά το μέσο όρο. Με αυτή την πεντακάθαρη οικειότητα είναι σε θέση να φέρει σε αμηχανία οποιονδήποτε αναγνώστη.

Πιστεύω ακράδαντα ότι την πειθαρχία και τον ρυθμό που παρουσιάζει ο Φίλιππος στην «Εύθραυστη ισορροπία» την κέρδισε από την πολύχρονη ενασχόλησή του με τη μουσική. Στην πραγματικότητα, επιχείρησε και το πέτυχε, να δώσει μια αλάνθαστη μουσικότητα στη γλώσσα των ποιημάτων του που υπερβαίνει τα νοήματα και τις ιδέες που τυχόν θα ανακαλύψετε μέσε σε αυτά.

«Αυτή η κουκίδα σημαίνει ότι κάτι ήθελα να πω», γράφει ο Φίλιππος Πλακιάς, βάζοντας μια κάποια στίξη στα συναισθήματά του, στα πάθη του, στα όνειρα, στα χρόνια που έφυγαν και σε αυτά που απομένει για να ζήσει, βάζοντας μια στίξη και στη γενιά μας που ενηλικιώθηκε στα ρεμπετάδικα και στις διαδηλώσεις, διαβάζοντας, τραγουδώντας και φωνάζοντας.