«Ο αγνός οπαδισμός του αίματος» του Γιώργου Παλιογιώργου, εκδόσεις Έναστρον

Διαβάζοντας χρόνια ποιήματα άλλων, είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου να επανέρχομαι κάποτε σε εκείνες τις ποιητικές συλλογές στις οποίες είχα γευτεί λίγους απολαυστικούς στίχους. Δεν είναι εύκολο να ωριμάσουν μέσα μας στίχοι που θα απολαύσουν οι άλλοι. Κι αυτό ίσως είναι η πιο ασφαλής απόδειξη του ποιητικού ταλέντου που ανακαλύπτουμε σε ορισμένους ανθρώπους.

Στον «αγνό οπαδισμό του αίματος», τη νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Παλιογιώργου δεν δυσκολεύτηκα να βρω τέτοιους στίχους:

«Γιατί σ' αγαπάω... γιατί επιστρέφεις αργά το βράδυ

αφήνοντας τα πόδια σου

έξω απ' το σπίτι

μη μ' αναστατώσουν τα χνάρια σου».

Ή αλλιώς

«... υπάρχουν λέξεις

αφηρημένα βαλμένες

-συγκεκριμένα βαμμένες-

που δεν λένε τίποτα

λέξεις που ήθελαν να πουν τα πάντα

-Ο Καρούζος τα 'βαλε κάποτε

με τα επιρρήματα-...»

Ποιος ο λόγος να διαβάζουμε βιβλία ποίησης ή πεζογραφίας αν αυτά δεν οδηγούν στην απόλαυση του κειμένου; Ποιος ο λόγος να αγαπάμε την ποίηση αν αυτή δεν ακονίζει τη γλωσσική ευφυία μας; Αν η ποιητική τέχνη δεν γίνεται ένας θαυμάσιος κήπος με μεταφορές και απρόσμενους στοχασμούς;

Η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Παλιογιώργου «Ο αγνός οπαδισμός του αίματος» απαντά με τον καλύτερο τρόπο σε αυτά τα ερωτήματα κι αποτελεί το δεύτερο στέρεο βήμα στη μεγάλη λεωφόρο της ποίησης.