Ανεμοδαρμένα βιβλία
Ξεσκονίζοντας τη βιβλιοθήκη σου, υπάρχει και η χρυσή σκόνη που δεν θέλεις να αφανίσεις. Είναι εκείνοι οι κόκκοι που έμειναν ανάμεσα στις σελίδες, τις διαβασμένες το καλοκαίρι στην αμμουδιά.
Διάβαζες, διάβαζες... μπρούμυτα, όπως κάνεις τα καλοκαίρια. Το βιβλίο ήταν από εκείνα που σε έκαναν να αψηφάς τον ήλιο και τον άνεμο. Τα μελτέμια του Αυγούστου προσπαθούσαν να σε ξεσηκώσουν από την ανάγνωσή σου, έστελναν τσουχτερές ριπές και η άμμος τρύπωνε στις σελίδες. Συνέχιζες να διαβάζεις κι ας φύσαγε.
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Κάθε χρόνο, ανεμοδαρμένα, αλμυρά βιβλία επέστρεφαν στην πόλη από την ψευδαίσθηση του καλοκαιριού κι έμπαιναν στο απάνεμο ράφι της βιβλιοθήκης. Πλάι τους, στριμώχνονταν «καθώς πρέπει» βιβλία που ποτέ δεν είχαν αλητέψει στις Κυκλάδες. Τώρα χρειαζόταν κι άλλο στρίμωγμα για να χωρέσουν τα λόγια των 'θαλασσινών' βιβλίων, μα και οι ξένες μυρωδιές, οι αέρηδες και η αρμύρα που έφεραν μαζί τους, σαν τους ναυτικούς όταν πιάνουν λιμάνι. Τα βιβλία της αμμουδιάς 'αγκυροβολούν' και αφηγούνται πάντα τις σελίδες τους, αλλά και τον αιωρούμενο μύθο που έπλασες εκείνο το καλοκαίρι.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι για μένα «Το 10» του Καραγάτση. Διαβάστηκε κάποτε στη νήσο Μήλο και είναι ανεμοδαρμένο. Μου είναι αδύνατον να αποσυνδέσω στο μυαλό μου τις σελίδες του βιβλίου από την αίσθηση της ηφαιστειογενούς άμμου. Οι χρυσοί κόκκοι έχουν τρυπώσει ανάμεσα και δεν φεύγουν πια.
