Πριν από τον Θερβάντες υπήρχε ο Προυστ, πριν από τον Μιχαήλ Άγγελο ο Σεζάν

Είναι πλάνη να πιστεύουμε στη γραμμική εξέλιξη της τέχνης. Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορική διαδρομή τεχνών και γραμμάτων ανακαλύπτουμε όχι μόνο τον τρόπο που μία φάση οδηγεί στην επόμενη αλλά και το γεγονός ότι η ίδια η εξέλιξη είχε προοικονομηθεί. Ο Θερβάντες υπήρχε ήδη ως ισχυρό ενδεχόμενο στις αταξινόμητες ιπποτικές ιστορίες, ο Πλάτωνας δεν θα ανέπτυσσε την αφηγηματική στρατηγική των ιδεών αν στο μακρινό μέλλον δεν συναντούσε τους μεγάλους μυθιστοριογράφους της Δύσης, η τέχνη της Αναγέννησης δεν θα είχε καμία πιθανότητα αν δεν εμπεριείχε σπέρματα της μοντέρνας τέχνης και τη σεζανική λογική. Τα πρωτοκυκλαδικά εδώλια είναι εμπνευσμένα από τις δημιουργίες του Μπρανκούζι και του Τζακομέττι που ήρθαν χιλιετίες μετά - ή μήπως πριν;

Στη μουσική του Μπαχ αχνοφαίνεται ο Στραβίνσκι, κι ο Άρμστρονγκ δεν θα τολμούσε να φυσήξει στην τρομπέτα του αν δεν οραματιζόταν τον ερχομό του Μάιλς Ντέιβις.

Η τέχνη και η λογοτεχνία αναποδογυρίζουν τον χρόνο, παίζουν μαζί του σαν να πρόκειται για μια κλεψύδρα που τα δύο γυάλινα δοχεία της γεμίζουν και αδειάζουν εναλλάξ, καθώς η διαδοχή συλλαμβάνεται ως σχήμα πρωθύστερο.