Καλώς ήλθατε στη δημοκρατία της ποίησης

Αναφερόμαστε συχνά στην δυσκολία της ποίησης. Στο μυαλό των περισσοτέρων ανθρώπων η μεγάλη ποίηση παραμένει ένα άπαρτο κάστρο που περιβάλλεται από την τάφρο της ακατανοησίας. Είναι η ποίηση μια αιώνια Τροία που ποτέ δεν πέφτει στα χέρια των επιπόλαιων Δαναών.

Υπάρχουν ωστόσο πολλών ειδών ακατανοησίες. Υπάρχει η ακατανοησία για τη δημιουργία εντυπώσεων που συσκοτίζει σκόπιμα την παντελή έλλειψη νοήματος και ουσίας εκ μέρους του δημιουργού. Υπάρχει όμως και η ακατανοησία που θα πρέπει να την εκλάβουμε ως δώρο ελευθερίας. Είναι γνωστό ότι η ποιητική γλώσσα στο υψηλότερο επίπεδο λειτουργεί με χάσματα και σιωπές, με μια ελλειπτική διάθεση που σέβεται πρωτίστως τη νοημοσύνη του αναγνώστη της. Η υπερβολική διαύγεια των στίχων της σημερινής ποίησης κολακεύει την ανάγκη του ανθρώπου να τα καταλαβαίνει όλα άμεσα, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.

Η δοκιμασία στην οποία υποβάλλει η ποιητική τέχνη τον αναγνώστη της, τα κείμενα που του αντιστέκονται δεν αμφισβητούν την αντιληπτική του ικανότητα. Είναι μια πρόκληση και μια πρόσκληση να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνος από όσο νομίζει. Δεν είναι καλό σημάδι η τέχνη που αντιμετωπίζει τον αναγνώστη της ως ένα βλάκα ο οποίος τρέφεται αποκλειστικά με μασημένη τροφή. Υπάρχει ένας αξιοζήλευτος βαθμός ελευθερίας στα νοηματικά κενά και στη σιβυλλική διάθεση των ποιητών. Μας δίνεται, αν μη τι άλλο, η δυνατότητα να ξαναδώσουμε σημασία στις λέξεις, να αποκαταστήσουμε τα χάσματα με το δικό μας μοναδικό τρόπο, να λειτουργήσουμε ως συνδημιουργοί του κειμένου. Ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει από την ακατανοησία, απειλείται από την κοινοτοπία του στερεότυπου, από το δηλητήριο της κολακείας που χύνουν στις ποιητικές του φλέβες οι... αυτόκλητοι ποιητές.