Τα έργα τέχνης είναι τα πιο υπομονετικά πλάσματα στον κόσμο

Ποιος είπε ότι τα έργα τέχνης είναι βουβά και άψυχα δημιουργήματα που αν τα αποσυνδέσει κανείς από τον δημιουργό τους χάνουν κάθε νόημα; Τα μεγάλα έργα τέχνης έχουν τη δική τους ψυχή, τη δική τους υπόσταση, που ο χρόνος όχι μόνο δεν μπορεί να φθείρει αλλά τα ευνοεί και τα δυναμώνει.

Ας σκεφτεί κανείς τους αιώνες εγκαρτέρησης που αναλογούν στη «Μόνα Λίζα» στις «Las Meninas», στη «Νυχτερινή περίπολο», στον «Δαυίδ» του Μιχαήλ Αγγέλου, στην «Αφροδίτη της Μήλου» στη «Νίκη της Σαμοθράκης», στη «Μαϊάστρα» του Μπρανκούζι και στη «Γυναίκα κουτάλι» του Τζακομέττι. Ας σκεφτεί πως περιμένουν εκτεθειμένα να τα ανακαλύψει κάθε γενιά, να τα εκτιμήσει και να εμπνευστεί από το μεγαλείο τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνεί και με τα μεγάλα βιβλία, με την «Οδύσσεια», την «Αντιγόνη», τον «Δον Κιχώτη», την «Άννα Καρένινα» και το «Έγκλημα και τιμωρία», με το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» και τη «Δίκη»...

Τα έργα τέχνης όπως και τα βιβλία είναι τα πιο υπομονετικά δημιουργήματα στον κόσμο. Περιμένουν να τα ανακαλύψουμε...