Ο γερο-Πισαρό ζωγραφίζει

Ο Καμίλ Πισαρό είδε τα γηρατειά να έρχονται και να του δυσκολεύουν τη ζωή, την καλλιτεχνική ζωή κυρίως. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του στράφηκε στο αστικό τοπίο κι επειδή τον ενοχλούσαν τα ρεύματα του αέρα, προτιμούσε να ζωγραφίζει πίσω από τα παράθυρα διαμερισμάτων που νοίκιαζε, στο Παρίσι, στη Χάβρη ή στη Ρουέν.

Παρέμεινε ωστόσο ο ζωγράφος των εξωτερικών χώρων τους οποίους ατένιζε από υπερυψωμένες θέσεις και όχι από το επίπεδο του δρόμου. Εξασφάλιζε έτσι μια πανοραμική θέα εμβληματικών σημείων κάθε πόλης, κι έτσι έχουμε μια σειρά από πίνακες με θέμα την Κομεντί Φρανσέζ στο σταθμό Σαιν Λαζάρ, την οδό της Όπερας κ.ο.κ.

^{Η οδός Saint-Honoré το απόγευμα με βροχή, 1897, Μαδρίτη, Μουσείο Thyssen-Bornemisza}

Ο Πισαρό αναδείχθηκε δεξιοτέχνης στην αποτύπωση της στιγμής. Συχνά καραδοκούσε για να συλλάβει την ώρα που το μουσκεμένο από τη βροχή πλακόστρωτο του δρόμου στραφτάλιζε στις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Πρόκειται για μια σύλληψη που επαναλαμβάνεται στους πίνακές του, με ένα τρόπο μοναδικό, φευγαλέες στιγμές που αντιστοιχούν απόλυτα στο όρο ιμπρεσιονισμός.

^{Avenue de L'Opera : πρωινό χιόνι, 1898, Μόσχα, Μουσείο Πούσκιν}

Στην ύστερη περίοδο της ζωής του ο Πισαρό δίνει δύο τίτλους στα έργα του. Υπάρχει ο τίτλος του μέρους και ακολούθως ένας τίτλος που επισημαίνει τα εφέ και την ώρα της μέρας. Π.χ. «Πρωί-υγρό». Η τακτική αυτή του επιτρέπει να μεταπηδά από πίνακα σε πίνακα ανάλογα την ώρα και τις κλιματολογικές συνθήκες, ζωγραφίζοντας ταυτόχρονα πολλά έργα. Μέχρι το θάνατό του ο Πισαρό θα παραμείνει ένας καλλιτέχνης των παραθύρων με θέα, ένας ζωγράφος των ανοιχτών οριζόντων που θεάται την πραγματικότητα αφ υψηλού και συλλαμβάνει φευγαλέες εντυπώσεις στο όνομα ενός μοντερνισμού δικής του επινόησης.

^{Pont-Neuf, 1902, Βουδαπέστη, Μουσείο Καλών Τεχνών}