Έντβαρντ Μουνκ, για να έχει και η ζωγραφική ένα Κάφκα

Η «Κραυγή» του Έντβαρντ Μουνκ φέρει ασφαλώς μια ατμόσφαιρα Καφκικής αγωνίας, αφ ης στιγμής έχουμε αποφασίσει ότι συμβολίζει όσο κανένα άλλο έργο τέχνης το άγχος και την υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου.

Με την έννοια αυτή το εμβληματικό έργο του Μουνκ σηματοδοτεί τα εγκαίνια της νεωτερικότητας στην τέχνη. Ο Νορβηγός ζωγράφος με την μποέμικη ζωή και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, προανήγγειλε την εκφραστική βία του εξπρεσιονισμού στη ζωγραφική αλλά όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης είχε προηγουμένως διαγράψει τα όρια ενός κινήματος που έμελλε να εξελιχθεί σε κυρίαρχη τάση ερμηνεύοντας όσο κανένα άλλο κίνημα τον επερχόμενο εφιάλτη της Ιστορίας.

Ο Μουνκ αποδέχεται ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ζωγραφική, απόλυτα Καφκικό, μεταμορφώνοντας τον άνθρωπο σε ιδέα, την κίνηση σε συναίσθημα, τον κόσμο σαν εχθρικό περιβάλλον. Δεν αρκούσε προφανώς ένας Σεζάν, ένας Πικάσο ή ένας Ματίς, για να γυρίσει ο τροχός της νεωτερικότητας. Όλοι και όλα είχαν ανάγκη και έναν Μουνκ που με την «Κραυγή» του καθόρισε το υπαρξιακό αδιέξοδο του ανθρώπου αντλώντας από τα δυσοίωνα πηγάδια του Ντοστογιέφσκι, από τη σπορά του Νίτσε αλλά κυρίως από την ατμόσφαιρα που δημιούργησε με το έργο του ο Φραντς Κάφκα.