Ολυμπιακός: Να μην «πετάξει» ούτε τα αρνητικά

«Μετά από ένα παιχνίδι δεν μου αρέσει να κρατάω ό,τι με συμφέρει και να πετάω ό,τι δεν με συμφέρει. Κάθε παιχνίδι χρήζει ανάλυσης για το τι εκτελέστηκε καλά και τι όχι». Τάδε έφη… Γιώργος Μπαρτζώκας, αμέσως μετά τον αγώνα με την Εφές στο ΣΕΦ. Πρόκειται για άρτια προσέγγιση από τον «coach B» και θα τη δανειστούμε κι εμείς για το σημερινό σχόλιο, αναφέροντας τόσο τα αρνητικά όσο και τα θετικά της απίθανης νίκης στο Βελιγράδι επί της Μακάμπι. Ναι, με αυτή τη σειρά.

Ξεκινάμε με τα αρνητικά και με τη γενικώς… απούσα άμυνα. Δεν είναι δικαιολογία ότι λείπει ο Ουόκαπ, είναι κομβικός μεν σε αυτό το κομμάτι αλλά είναι ένας παίκτης. Παράλληλα οι Νιλικίνα και Λι είναι κι αυτοί δυνατοί στην άμυνα, αλλά δεν το βλέπουμε στον επιθυμητό βαθμό μέχρι στιγμής στο παρκέ.

Επίσης η ομάδα δεν φαίνεται να έχει προσαρμοστεί ακόμα με την απουσία του Φαλ, δεχόμενη πάμπολλα εύκολα καλάθια με ντράιβ και λέι απ. Όσο καλύτερος και αν είναι (που είναι) ο Μιλουτίνοφ επιθετικά και γενικότερα τεχνικά, δεν είναι το φόβητρο που ήταν τα τελευταία χρόνια ο Φαλ κάτω από τη ρακέτα για τους αντιπάλους. Η ομάδα οφείλει να βρει άμεσα αντίδοτο σε αυτήν την πληγή.

Δεύτερο ζήτημα, η αστάθεια. Στα πρώτα 36 λεπτά του ματς ο Ολυμπιακός έδινε την αίσθηση πως έκανε ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, γι' αυτό άλλωστε -με τρεις εξαιρέσεις σε αυτό το διάστημα (58-59, 60-61 και 62-63)- ήταν μονίμως πίσω στο σκορ. Με τη Μακάμπι ήταν αρκετό να παίξει για ένα σκάρτο τετράλεπτο προκειμένου να κερδίσει, με ποιοτικότερους αντιπάλους δεν θα είναι.

Τρίτον, η παροιμιώδης πλέον αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ. Έχουμε και λέμε: Μπασκόνια 15, Ρεάλ Μαδρίτης 12, Ντουμπάι 9, Εφές 12, Μακάμπι 12. Τόσα ήταν τα επιθετικά ριμπάουντ που πήρε η καθεμιά από τις αντιπάλους του Ολυμπιακού στα μέχρι στιγμής παιχνίδια της Ευρωλίγκας. Η ανάλυση εδώ περιττεύει. Η ομάδα πολύ απλά πρέπει να βρει λύση στον συγκεκριμένο τομέα, ιδίως όταν ο Μιλουτίνοφ είναι στον πάγκο.

Τέλος, η περιορισμένη αξιοποίηση του ρόστερ και η ανάγκη εμπιστοσύνης σε περισσότερους παίκτες. Παρά τις πάμπολλες και σημαντικές απουσίες, ο Μπαρτζώκας επιμένει σε κλειστό ρόστερ, κάτι που κοστίζει πολύ σε ενέργεια και φρεσκάδα. Οκ, η χρησιμοποίηση του Λι στον «άσο» είναι μεν αναγκαίο... κακό.

Όμως -ιδίως όταν ο αντίπαλος έχει πληθώρα στα γκαρντ όπως οι Εφές, Μακάμπι- παίκτες όπως οι Λαρεντζάκης και Νετζήπογλου θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν περισσότερα λεπτά, ώστε το λιγότερο να βάλουν πίεση στην μπάλα (την οποία ζητούσε απεγνωσμένα ο κόουτς κόντρα στη Μακάμπι, αλλά το είδε μόνο στο τέλος) και παράλληλα να δώσουν ανάσες σε Νιλικίνα και Ντόρσεϊ, που παίζουν σε πολλά σημεία των αγώνων... απνευστί.

Περνάμε στα θετικά, αρχίζοντας με την ιδιαίτερα παραγωγική επίθεση της ομάδας. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το παιχνίδι με την Εφές, όπου η ομάδα εύλογα… ξεφούσκωσε στα τελευταία λεπτά προερχόμενη από την υπερπροσπάθεια κόντρα στον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός σκοράρει με συνέπεια πολλούς πόντους σε κάθε ματς. Παρά τις ελλείψεις της, η ομάδα δείχνει να ρολάρει και να έχει ήδη βρει τη χημεία της στο επιθετικό κομμάτι, γεγονός αναμφίβολα ενθαρρυντικό για τη συνέχεια.

Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι η μεγαλύτερη ευελιξία στον τρόπο άμυνας. Δεδομένου ότι διανύει πλέον την έβδομη σερί σεζόν του στον πάγκο του Ολυμπιακού (μετά την επιστροφή του στο λιμάνι), όλοι όσοι παρακολουθούν την ομάδα γνωρίζουν πλέον την... αγάπη του Μπαρτζώκα στην άμυνα με αλλαγές.

Τις προηγούμενες σεζόν αυτή η τακτική εφαρμοζόταν κατά κόρον σε βαθμό... εμμονικό, όμως κάτι η απουσία του (εξαιρετικού στο μαρκάρισμα κοντών στην περιφέρεια παρά το μέγεθός του) Φαλ, κάτι ότι οι αντίπαλοι προσαρμόζονται και το μπάσκετ εξελίσσεται, έχουν οδηγήσει τον τεχνικό των Πειραιωτών σε εναλλακτικές λύσεις σε αυτό το κομμάτι.

Όπως στα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια με ΠΑΟ και Εφές έτσι και με τη Μακάμπι, είδαμε σε αρκετά διαστήματα τον Ολυμπιακό να αμύνεται στα αντίπαλα σκριν με «drop» του ψηλού και «σκιά» του γκαρντ. Η συγκεκριμένη τακτική σίγουρα δεν είναι πανάκεια, όμως αποτελεί μια θεμιτή εναλλακτική λύση άμυνας όταν δεν βγαίνει το σύστημα με τις αλλαγές.

Κλείνουμε τα θετικά με την τριπλέτα των Ντόρσεϊ, Ουόρντ και Νιλικίνα. Ο πρώτος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στους περσινούς τελικούς της GBL (όπου ήταν κομβικός για την κατάκτηση του τίτλου) αλλά και στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ, όντας καλύτερος ακόμα και από τον Ντόρσεϊ της πρώτης θητείας του στο λιμάνι. Ο Ελληνοαμερικανός έχει αλλάξει εμφανώς… τσιπάκι, πανηγυρίζοντας πλέον και τις ασίστ που δίνει στα ματς!

Για τον Ουόρντ θα πούμε απλά ότι πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη μεταγραφική «κλοπή» του καλοκαιριού, αφού πέρα από τις δεδομένες ικανότητές του, δείχνει να προσαρμόζεται και πολύ γρήγορα στο «ερυθρόλευκο» σύστημα παιχνιδιού. Ο δε Νιλικίνα έχει εύλογα σκαμπανεβάσματα και στις δύο πλευρές του παρκέ, ωστόσο με αυτόν στο γήπεδο ο Ολυμπιακός έχει έστω έναν… κανονικό πλέι μέικερ. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Γάλλος ήρθε… προχθές στο λιμάνι και ρίχτηκε αμέσως στα βαθιά, καλούμενος να διευθύνει το παιχνίδι μιας ομάδας με την οποία δεν έκανε καν προετοιμασία…