Οι από μηχανής γείτονες!
Αληθινή ιστορία, σε "δύο πράξεις":
Κυψέλη, 1968: από το μπαλκόνι της στον τρίτο όροφο, μια μικρή που έχει όλη τη ζωή μπροστά της και όλον το χρόνο στα χέρια της (διότι δεν πηγαίνει ακόμα στο σχολείο), παρακολουθεί, από μέρα σε μέρα, το γκρέμισμα ενός νεοκλασικού σπιτιού, απέναντι. Το ξερίζωμα της μαρμάρινης πλάκας του μπαλκονιού, ο μάστορας που χειριζόταν το λοστό σαν οδοντίατρος την τανάλια, και ο πάταγος της πτώσης του μπαλκονιού: τρεις εικόνες που δεν ξέχασε ποτέ. Αντίθετα, η πυρετώδης ανέγερση της πολυκατοικίας που πήρε τη θέση του σπιτιού, δε γράφτηκε ποτέ στη μνήμη της. Μάλλον, η μικρή αποτραβήχτηκε στο πίσω μπαλκόνι.
Παγκράτι, 2018: Σε άλλη γειτονιά πια, πάλι ένα νεοκλασικό σπίτι απέναντί της. Ακόμα πιο κοντά αυτήν τη φορά, ο δρόμος είναι πιο στενός και ο όροφος δεύτερος, αντικριστά με το μαρμάρινο μπαλκόνι του σπιτιού. Ακατοίκητο εδώ και χρόνια, με λουκέτο στη δίφυλλη πόρτα, το ωραίο σπίτι ζει τη φθορά του. Η ίδια γυναίκα -μια ζωή μετά- παρακολουθεί με την ίδια αγωνία. Προσεχώς: Η επανάληψη της πτώσης του μπαλκονιού - επεισόδιο σε επανάληψη.
Όμως, τα νέα είναι σπουδαία! Νέοι, "από μηχανής", γείτονες σώζουν το σπίτι! Οι σκαλωσιές στήθηκαν, αυτό το μπαλκόνι Δεν θα πέσει!
Θυμάμαι τη σουλφαμιδόσκονη. Ήταν αυτή η πούδρα που χρησιμοποιούσαν παλιά, για να επουλωθεί ένα τραύμα. Τη σκόνη των οικοδομικών της αναπαλαίωσης, θα την ονομάζω "σουλφαμιδόσκονη".
