Γρίλιες, γρύλοι και ζαριές

Κυριακή μεσημέρι. Καλοκαίρι στην πόλη. Με μισόκλειστες τις γρίλιες, μεσημέρι, τραγουδούσε ο Σαββόπουλος. Οι γρίλιες πάνε μαζί με τη σιέστα και όλα αυτά πάνε μαζί με τη ζέστη. Ο Ύμνος στη Ραστώνη.

Ζεστό μεσημέρι Κυριακής. Με τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά, η κλούβα είναι ευάερη. Σταθμευμένη πάνω στο δρόμο, με «γρίλιες σιδεριά πτι καρό» και με τις πόρτες ορθάνοιχτες, σαν λεωφορείο σε αμαξοστάσιο.

Κυριακάτικη ησυχία. Τζιτζίκια και, πού και πού, τακουνάκια δεσποινίδων σφυροκοπούν τις πλάκες του πεζοδρομίου. Τακ... τακ τακ... τακ-τακ… τακ... ακούγεται μέσα από την κλούβα. Γρίλιες, γρύλοι, σιέστα, μεσημεριάτικη ζέστη, όλα αυτά πάνε μαζί με το τάβλι.

Ύμνος στη Ραστώνη, «η συνέχεια». Μέσα στην κλούβα, παίζουν τάβλι. Τακ τακ... ζάρια και πούλια. Δυο παλικάρια σκυμμένα πάνω από το τάβλι, επανδρώνουν την κλούβα. Κι ένα τρίτο περιμένει να λήξει η παρτίδα και να πάρει σειρά.

Η ελληνική ανεμελιά ζει. Δεν μπαίνει σε κλούβα. Αν η ανεμελιά πιάσει και το τραγούδι - ή μάλλον τα «εφτά τραγούδια» του Μάνου Χατζιδάκι - και βγουν από του δρόμου τη γωνιά οι κοπέλες με τ' άσπρα, ίσως τα παλικάρια παρατήσουν τα ζάρια. Και την κλούβα. Δεν είναι κακή ιδέα.

Καλοκαίρι...

Με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει

Τη βανίλια με το δίσκο του στο χέρι... (Διονύσης Σαββόπουλος, «Καλοκαίρι»)