«Η Αυτοκρατορία του Φωτός» με την Ολίβια Κόλμαν
«Η Αυτοκρατορία του Φωτός»: Ο Σαμ Μέντες σκηνοθετεί την Ολίβια Κόλμαν σε μία ταινία ωδή στη Μουσική και στο Σινεμά
Ο βραβευµένος µε Όσκαρ, Σαμ Μέντες (American Beauty, 1917) εµπνέεται από την εκρηκτική ατµόσφαιρα του τέλους της δεκαετίας του '70 και των αρχών της δεκαετίας του '80. Πρόκειται για μία περίοδος µε πολιτικές αναταραχές, αλλά και δηµιουργικής άνθισης της βρετανικής µουσικής και κουλτούρας. Ο Βρετανός σκηνοθέτης, επιστρέφει στο κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό Σινεμά με μία ταινία Υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας, η οποία κυκλοφορεί στους Κινηματογράφους από την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου.
Με φόντο μία παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας στις αρχές των '80ς,η Χίλαρι (Ολίβια Κόλμαν), που εργάζεται σε έναν παλιό κινηματογράφο και ταλαιπωρείται με θέματα ψυχικής υγείας, συναντά τον νεαρό Στίβεν (Μάικλ Γουόρντ), ο οποίος έχει μόλις πιάσει δουλειά στο Σινεμά. Οι δυο τους μοιράζονται την ίδια ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και μέσα από την παράξενη και τρυφερή τους σχέση θα βιώσουν τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής, του κινηματογράφου και της κοινότητας.
Η «Αυτοκρατορία του Φωτός» είναι µια συγκινητική και προσωπική ταινία και συγχρόνως µια ωδή στο Σινεµά. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έκανε την επιλογή των τραγουδιών που ακούγονται στην ταινία, όπως το «Too Much Too Young» των The Specials και το «Mirror in the Bathroom» των The Beat, ή το «Love Will Tear Us Apart» των Joy Division και το «Spellbound» των Siouxsie and the Banshees.
Στην ταινία, που πραγµατεύεται την ανάγκη των ανθρώπων για σύνδεση, πρωταγωνιστεί η βραβευµένη µε Όσκαρ, Ολίβια Κόλμαν (H Ευνοούµενη) δίπλα στον Μάικλ Γουόρντ (Top Boy) και τους Tom Brooke (Preacher), Tanya Moodie (Motherland), Hannah Onslow (Ridley Road), Crystal Clarke (Star Wars: Οι τελευταίοι Τζεντάι), Τόμπι Τζόουνς (Κι ο κλήρος έπεσε στον Σµάιλι) και τον Κόλιν Φερθ (Ο λόγος του βασιλιά).
«Οι περισσότεροι άνθρωποι διαµορφώνονται στην εφηβεία. Για µένα, αυτό συνέβη στο τέλος των ’70ς και στις αρχές των ’80ς: η µουσική, οι ταινίες, η ποπ κουλτούρα εκείνης της περιόδου γενικά µε διαµόρφωσε. Ήταν µια περίοδος µεγάλης πολιτικής αναταραχής στη Μεγάλη Βρετανία, µε εµπρηστικά φυλετικά θέµατα, αλλά και ταυτόχρονα µια περίοδος µε εκπληκτική µουσική, πολύ δηµιουργική, πολύ πολιτικοποιηµένη, γεµάτη ενέργεια. Η «Αυτοκρατορία του Φωτός» είναι, από την άλλη, µια ταινία που γεννήθηκε µέσα στην πανδηµία. Το λοκντάουν ήταν µια περίοδος προσωπικών αναζητήσεων και περισυλλογής για όλους µας. Και για εµένα σήµαινε την επαφή µε αυτές τις αναµνήσεις που µε ταλαιπωρούν από παιδί. Έτσι πυροδοτήθηκε η γραφή, η εξερεύνηση αυτών των αναµνήσεων και το ξεκλείδωµά τους» λέει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
