Καμύ και κορονοϊός: Η «πανούκλα» του 21ου αιώνα;
Όταν ο Καμύ δήλωνε σε συνέντευξή του το 1958 ότι η προφητεία γίνεται κάποτε επικαιρότητα, ήξερε τι έλεγε. Όπως και όταν έγραφε την «Πανούκλα», τη μυθιστορηματική αλληγορία που αποτέλεσε ένα από τους πυλώνες του έργου του.
«Ακούγοντας τα επιφωνήματα χαράς που υψώνονταν πάνω από την πόλη, ο Ριέ δεν ξεχνούσε πως αυτή η χαρά ήταν επισφαλής. Γνώριζε βεβαίως ότι το εύθυμο πλήθος αγνοούσε, κι αυτό μπορούσε κανείς να το διαβάσει στα βιβλία, ότι ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει και δεν αφανίζεται ποτέ, παρά κοιμάται για δεκαετίες μέσα στα έπιπλα και στ’ ασπρόρουχα, περιμένοντας υπομονετικά μέσα στις κάμαρες, τα υπόγεια, τα σεντούκια, τα μαντίλια, τα χαρτιά, και θα 'ρχόταν ίσως μια μέρα που η πανούκλα, για να τυραννήσει ή για να σωφρονίσει τους ανθρώπους, θα αφύπνιζε και πάλι τα ποντίκια της στέλνοντάς τα να ψοφήσουν μέσα σε μια ευτυχισμένη πολιτεία».
Μόνο που στην περίπτωση της «Πανούκλας» μπορούσαμε εύκολα να εικάσουμε πως πρόκειται για ευφυή αλληγορία προκειμένου ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας να μιλήσει για την επάρατη νόσο του ναζισμού. Σήμερα που η ίδια η πραγματικότητα θυμίζει, ή αν θέλετε, μιμείται το μυθιστόρημα, στέκουμε αμήχανοι και άβουλοι μπροστά στον αδιανόητο συμβολισμό.
Ολυμπιακός: Δεν είναι μόνο τα τρία πέναλτι για τον Τζολάκη
Η επικαιρότητα σήμερα, ακόμα κι αν πρόκειται για προφητεία του χτες, δύσκολα αποκωδικοποιείται ίσως γιατί δεν υπάρχει εκείνο το μυθιστόρημα και κατ’ επέκταση η τέχνη που θα την σχολιάσει και θα την ερμηνεύσει εύστοχα. Παραμένουμε έτσι αιχμάλωτοι στις διαδικτυακές αποικίες μιας υπερδύναμης τώρα που η μακαριότητά μας απειλείται από τα τρομακτικά «ποντίκια» μιας αχαλίνωτης φαντασίας.
