Αυτοί οι Βρετανοί…

Ξαφνικά η πλατεία μου γέμισε χθες Άγγλους. Αναπάντεχα, οι οπαδοί της Burnley FC πλημμύρισαν την Πλατεία Προσκόπων χαρά, ιαχές και ανεφοδιαστές μπύρας. Κάθε τόσο, το Παγκράτι αντηχούσε τον ύμνο της ομάδας από το Lancashire. “We love you Burnley, we do, we love you Burnley, we do…” Η γαλάζια-μπορντό εμφάνιση της Burnley παντού, χθες δεν υπήρχαν οι μπεζ στολές προσκόπων στην πλατεία. Στο μίνι μάρκετ, μπροστά μου τρία αγγλόπουλα, ψώνιζαν ο ένας πίσω από τον άλλο. Είχαν πιει τις μπυρίτσες τους, μουρμούριζαν τον ύμνο, ωστόσο η ουρά που σχημάτιζαν, ήταν άψογη και αλφαδιασμένη.

Συνειρμός: “How to be an Alien”. Από τα αγαπημένα μου, πνευματώδη -μεθυστικά πνευματώδη- βιβλία. Είναι η ακτινογραφία της βρετανικής ψυχής. Το έχει γράψει Ούγγρος. Ο George Mikes - που τον λες και Άγγλο.

Στο Κεφάλαιο 14 “Favourite Things In England”, η αγαπημένη ασχολία των Άγγλων είναι η τάξη στην «ουρά», ως μία από τις καλές τέχνες και μάλιστα ως η πλέον ψυχαγωγική.

Σε μετάφραση, λέει: «Ο Άγγλος δεν ενθουσιάζεται συχνά. Δεν απολαμβάνει πολλά πράγματα, λατρεύει ωστόσο να στέκει στην ουρά. Στην Ευρώπη, όταν οι άνθρωποι στέκουν στην ουρά, δείχνουν βαριεστημένοι και μισοκοιμισμένοι. Όταν φθάνει το λεωφορείο, γίνεται μάχη για το ποιος θα μπει πρώτος. Οι περισσότεροι φεύγουν με το λεωφορείο και κάποιοι, πιο τυχεροί, παίρνουν το ασθενοφόρο. Ο Άγγλος περιμένει στη στάση του λεωφορείου και, ακόμη και όταν είναι μόνος, ξεκινά να σχηματίζει μια ουρά.» … «Τα Σαββατοκύριακα, ο Άγγλος στέκει στην ουρά του λεωφορείου, ταξιδεύει ως το Richmond, στέκει στην ουρά για να πάρει το πλοιαράκι, εν συνεχεία στέκει στην ουρά για το τσάι, κατόπιν στην ουρά για το παγωτό, στέκει και λίγο στην ουρά, έτσι, γιατί έχει πλάκα, για να σταθεί τέλος στην ουρά του λεωφορείου που θα τον πάει στο σπίτι του. Τα περνάει εξαιρετικά. Πολλές οικογένειες Άγγλων περνούν ευχάριστα απογεύματα στο σπίτι σχηματίζοντας ουρές για ώρες. Οι γονείς είναι περίλυποι όταν τα παιδιά φεύγουν, σχηματίζοντας την ουρά για να πέσουν στα κρεβάτια τους.»

Αχ αυτοί οι Βρετανοί… Χαίρομαι πολύ όταν τους βλέπω, με τις ιαχές και τις ουρές τους. Μετά τον τελικό του Champions League το 2007, είχα την τύχη να ζήσω μαζί με τους οπαδούς της Λίβερπουλ μια ολόκληρη βραδιά ήττας, μπύρας και βρετανικής ουράς στο αεροδρόμιο πριν την επιβίβαση για το αεροδρόμιο John Lennon. Και χθες… Europa League και βρετανική γιορτή στην Πλατεία Προσκόπων.

Εδώ που τα λέμε, για την αγγλική αφήγηση, τα αγγλικά διαβάσματα, το βρετανικό θέατρο ή για μια λέσχη ανάγνωσης στην Αγγλία, θα στεκόμουν με βρετανική πειθαρχία στην ουρά, για όσο θα χρειαζόταν. Νομίζω πως αυτό που απολαμβάνω πιο πολύ στις λίγες αθλητικές στιγμές μου με τους Άγγλους, αλλά πολύ περισσότερο στη «βουτιά» στην αγγλική γλώσσα και τη λογοτεχνία, είναι αυτό το «δεν παίρνω τα πράγματα και τόσο σοβαρά». Μπορεί να φαίνεται πως… αλλά δεν είναι.