Σπέσιαλ ανάλυση για τις τέσσερις φιναλίστ του Final Four

Ζαλγκίρις, όποιος την υποτιμήσει την πάτησε

H Ζαλγκίρις είναι η ομάδα που είμαι σίγουρος ότι στην αρχή της χρονιάς κανείς δεν πίστευε ότι θα βρισκότανε στο Βελιγράδι.Και όμως η Ζαλγκίρις βρίσκεται εκεί κάνοντας μια εξαιρετική regular season και πλέι οφ ακόμα πιο πειστικά απέναντι στον Ολυμπιακό παίρνοντας δικαιότατα το εισιτήριο για το final four του Βελιγραδίου.

Η Ζαλγκίρις σίγουρα αποτελεί σαν όνομα το αουτσάιντερ της διοργάνωσης, όμως δεν νομίζω ότι βάσει της αγωνιστικής της εικόνας οι πιθανότητες της είναι τόσο μικρές, όσο ίσως νομίζουν οι περισσότεροι.

Αγωνιστικά η Ζαλγκίρις είναι μια εξαιρετικά δουλεμένη ομάδα από τον κόουτς Γιασικεβίτσιους , μια ομάδα με εξαιρετικό ομαδικό πνεύμα σε επίθεση και άμυνα.

Αμυντικά η Ζαλγκίρις αρέσκεται να αμύνεται πολύ επιθετικά χρησιμοποιώντας αρκετά τα hedge out στην αντιμετώπιση των αντίπαλων pick n’ roll και γενικά είναι πολύ πιεστική πάνω στη μπάλα και δίνει πολλές βοήθειες στις αντίπαλες διεισδύσεις ενώ πολλές φορές επιλέγει και την παγίδα στο χαμηλό ποστ όπως έκανε κατά κόρο πάνω στον Πρίντεζη στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό και πέρσι και φέτος.

Κάπως έτσι καλύπτει τη σχετική έλλειψη πολλών ψηλών παικτών, αφού πίσω από τον πραγματικά ποιοτικό Ντέιβις είναι ο μάλλον μέτριος για το επίπεδο αυτό Καβαλιάουσκας και ο κατά συνθήκη σέντερ Γιανκούνας που δεν είναι ιδιαίτερα αθλητικός.

Πάνω από όλα επειδή η άμυνα είναι πάνω από όλα επιθυμία και πάθος το μεγάλο αμυντικό πλεονέκτημα της Ζαλγκίρις είναι η μεγάλη επιθυμία που βγάζει στην άμυνα και η ενέργεια.

Εδώ να διευκρινίσουμε ότι ο τρόπος που αμύνεται η Ζαλγκίρις συνήθως έχει ρίσκο απέναντι σε μια ομάδα που έχει καλή επιθετική λειτουργία και κυρίως απέναντι σε ομάδα που θα βάλει περιφερειακά σουτ.

Επιθετικά η Ζαλγκίρις έχει εξαιρετική λειτουργία και πλουραλισμό καθοδηγούμενη από έναν εξαιρετικό δημιουργό όπως είναι ο Πάνγκος που δίνει κατά μέσο όρο 13 πόντους στο παιχνίδι, με ποσοστό 47% από το τρίποντο αλλά και 6 ασίστ στο παιχνίδι. Ένα ακόμη νούμερο που δείχνει τον τρόπο που σκέφτεται αυτή η ομάδα είναι οι 20 ασίστ που δίνει σε κάθε παιχνίδι, νούμερο εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ζαλγκίρις έχει έναν εξαιρετικό επιθετικό πλουραλισμό αφού έχει εξαιρετικό παιχνίδι pick n’ roll, είτε κεντρικό είτε πλάγιο, όπου παίρνει πολλά από το εξαιρετικό σουτ του Γιανκούνας από τα 4-5 μέτρα, έχει πολύ παιχνίδι στο χαμηλό ποστ και από τον Ντέιβις και τον Γιανκούνας αλλά κυρίως από τους ημίψηλους παίκτες της όπως είναι οι Ουλανόβας και Γουάιτ που έχουν την ικανότητα και να τελειώσουν φάσεις αλλά και να πασάρουν εξαιρετικά σε περίπτωση που η αντίπαλη ομάδα στείλει δεύτερο παίκτη επάνω τους.

Εκεί όμως που η Ζαλγκίρις πραγματικά ξεχωρίζει από όλες τις άλλες ομάδες είναι τα εξαιρετικά plays που έχει με σκριν μακριά από τη μπάλα, είτε στη δυνατή πλευρά, είτε στην αδύνατη πλευρά. Πραγματικά εκεί οι αυτοματισμοί της είναι εξαιρετικοί και αξίζει κάθε προπονητής να μελετήσει αυτό το κομμάτι της επίθεσης της.

Μέσα από αυτό το κομμάτι της επίθεσης της η Ζαλγκίρις παίρνει πολλούς πόντους από ανοιχτά σουτ και κυρίως από τον εξαιρετικό σουτέρ που λέγεται Μιλάκνις και είναι κλασσικός τρίποντος σουτέρ.

Στο ρόστερ της Ζαλγκίρις υπάρχουν ακόμη 2 εξαιρετικοί ρολίστες, ο πολύ αθλητικός Τουπάν και ο Μίσιτς, που αναλαμβάνουν συνήθως τους επικίνδυνους αμυντικούς ρόλους αλλά δεν είναι αμελητέα ποσότητα και στην επίθεση και βέβαια υπάρχει και πολύ έμπειρος και ποιοτικός Ούντριχ, που βέβαια δεν είναι αυτός που ήταν αλλά δίνει ένα δεκάλεπτο ανάσας στον Πάνγκος.

Αυτά είναι τα προτερήματα της Ζαλγκίρις που σίγουρα έχει και μειονεκτήματα. Πρώτο μειονέκτημά της η απειρία των παικτών της από τέτοιου είδους παιχνίδια και η έλλειψη παικτών με μεγάλη προσωπικότητα που συνήθως καθορίζουν την τύχη τέτοιων παιχνιδιών.

Δεύτερο μειονέκτημα η έλλειψη πολλών ψηλών παικτών που θα την δυσκολέψει με ομάδες που θα βάλουν τη μπάλα μέσα στο καλάθι αλλά και ταυτόχρονα θα έχει καλούς σουτέρ ούτως ώστε να ξεπεράσει τις πολλές βοήθειες που δίνει η Ζαλγκίρις στην άμυνα της.

Ένα ακόμα πρόβλημα είναι ότι αν μπλοκαριστεί ο Πάνγκος βραχυκυκλώνει σε σημαντικό βαθμό το επιθετικό της παιχνίδι αφου κανείς άλλος από τους περιφερειακούς της παίκτες , πλην του Ούντριχ, δεν έχει χαρακτηριστικά δημιουργού.

Αυτή είναι η Ζαλγκίρις με τα πλεονεκτήματά της και τα μειονεκτήματα της μα πάνω από όλα με τον ενθουσιασμό της , την φιλοδοξία της και την άγνοια κινδύνου που έχει αλλά πάνω από όλα το ότι είναι ΟΜΑΔΑ με όλη της σημασία της λέξης.

Μπορεί η Φενέρμπαχτσε να κάνει το repeat;

Η περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ θα προσπαθήσει να επαναλάβει την επιτυχία της. Η Φενέρ, σε σχέση με την περσινή διοργάνωση έχει δύο μειονεκτήματα και αυτά είναι αφενός ότι φέτος το final four δεν γίνεται στην έδρα της και δεύτερο είναι ότι σε σχέση με τη περσινή ομάδα θα υπάρχουν δύο βασικές απώλειες, ο Μπογκντάνοβιτς και ο Ούντο.

Οι απώλειες των δύο παικτών σίγουρα αποδυναμώνουν την ομάδα αλλά όχι τόσο δραματικά ώστε να μην θεωρείται η Φενέρ ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης, κατά τη γνώμη μου το δεύτερο φαβορί μετά την ΤΣΣΚΑ.

Τα μεγάλα όπλα της Φενέρ είναι από τη μία η σκληρή της άμυνα, καλύτερη στην φετινή Ευρωλίγκα, και δεύτερον η ικανότητα της να ελέγχει τον ρυθμό του αγώνα, να ρίχνει πολύ τον αριθμό των επιθέσεων και έτσι να αντιμετωπίζει με επιτυχία ομάδες που κατά τεκμήριο στηρίζονται στο επιθετικό τους transition όπως είναι κατά βάση η Ρεάλ και σε μεγάλο βαθμό και η ΤΣΣΚΑ.

Ταυτόχρονα η Φενέρ παρότι είναι μια ομάδα που δεν πάει σε κατάχρηση προσπαθειών από το τρίποντο όμως έχει τρομερά ποσοστά ευστοχίας από το τρίποντο με 7 παίκτες να έχουν ποσοστό πάνω και γύρω από το 40% και συνολικά ποσοστό 42,2% , καλύτερο ποσοστό ομάδας στη φετινή Euroleague. Ας δούμε μερικά νούμερα κάποιων παικτών της Φενέρ για να καταλάβουμε την ικανότητα τους: Ντατόμε 44%, Γκούντουριτς 46%, Γκιουλέρ 60%, Μέλι 42%, Ντίξον 46%, Νάνναλι 56% και Σλούκας 39%. Ο μόνος που έχει μέτριο και όχι κακό ποσοστό από τους βασικούς παίκτες της Φενέρ είναι ο Γουεναμέικερ που σουτάρει με 33%.

Σε αυτό το περιφερειακό παιχνίδι θα στηριχθεί κατά βάση η Φενέρ χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα ακουμπήσει τη μπάλα και κοντά στο καλάθι και αυτό κατά βάση θα γίνει με τον Βέσελι ενώ ο Τόμπσον χωρίς να είναι κακός παίκτης σίγουρα δεν είναι Ούντοχ και αυτό έχει φέτος κάνει το παιχνίδι της Φενέρ κάπως μονοδιάστατο με πολύ περιφερειακό παιχνίδι.

Όσον αφορά τον ημιτελικό εναντίον της Ζαλγκίρις πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητα της Φενέρ στη δημιουργία αφού έχει κατά μέσο όρο 20 ασίστ και αν η Ζαλγκίρις αμυνθεί με τον τρόπο που συνηθίζει, δηλαδή με hedge out , αυτός ο τρόπος έχει μεγάλο ρίσκο απέναντι σε ομάδες με καλούς δημιουργούς και έτσι θα δώσει στη Φενέρ ένα σημαντικό αβαντάζ.

Ένα ακόμα αβαντάζ, ειδικά στον ημιτελικό, θα είναι η εμπειρία που έχει και η Φενέρ πλέον σε τέτοια παιχνίδια και κυρίως ο κόουτς Ομπράντοβιτς που έχει φάει αυτά τα παιχνίδια με το κουτάλι σε αντίθεση με την άπειρη αντίπαλο της που εμφανίζεται σε final four μετά από πάρα πολλά χρόνια.

Στα πλεονεκτήματα της Φενέρ είναι η προσωπικότητα των παικτών της που όμως είναι απόλυτα κάτω από την ομάδα, η ικανότητα του Ντατόμε να παίζει μέσα και έξω από το καλάθι με την ίδια επιτυχία, η οργανωτική ικανότητα του Κώστα Σλούκα, το εξαιρετικό παιχνίδι του Βέσελι , σε άμυνα και επίθεση, πάνω από το στεφάνι που τον καθιστούν τον καλύτερο ψηλό της διοργάνωσης και τέλος η προσήλωση του Κάλινιτς σε αμυντικούς ρόλους.

Ένα μειονέκτημα της Φενέρ είναι η έλλειψη αθλητικότητας σε σχέση και με τη Ζαλγκίρις αλλά και με την ΤΣΣΚΑ όπως και η πολύ ρηχή front line αφου στη θέση 5 υπάρχει ο εξαιρετικός Βέσελι, ο μέτριος μέχρι στιγμής Τόμπσον και ο εντελώς άπειρος Ντουβερίογλου ενώ στη θέση 4 τυπικά υπάρχει μόνο ο Μέλι, που δεν κάνει χρόνια όμοια με εκείνη που έκανε πέρσι με την Μπάμπεργκ και από εκεί και πέρα ο Ομπράντοβιτς πάει σε πιο ευέλικτα σχήματα με τον Ντατόμε στο 4 η και τον σπουδαίο εργάτη Κάλινιτς να καλύπτει αυτή τη θέση, σχήματα που κάνουν την ομάδα πολύ πιο ευέλικτη στην επίθεση και πολύ πιο πιεστική στην άμυνα, ειδικά όταν παίζει ο Κάλινιτς αλλά σίγουρα χάνει σε ύψος και σε δύναμη κοντά στο καλάθι σε επίθεση και σε άμυνα.

Αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η παρουσίαση της Φενέρ που την περιμένει ένας πολύ δύσκολος ημιτελικός απέναντι στην Ζαλγκίρις, ένας ημιτελικός στον οποίο λόγω ποιότητας και εμπειρίας είναι μεν φαβορί αλλά αν δεν μπει αποφασισμένη να παλέψει ίσως αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα.

Ρεάλ, η πληγωμένη «Βασίλισσα»

Η Ρεάλ είναι η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους στη διοργάνωση, με όλες τις μορφές που είχε αυτή, αλλά ταυτόχρονα είναι και η ομάδα που έφτασε πιο δύσκολα από όλες στο final four κυρίως εξαιτίας των πολλών τραυματισμών που την έπληξαν και που άφησαν εκτός δράσης για πολλούς αγώνες πολλούς βασικούς παίκτες. Ο Γιούλ έχασε όλη τη κανονική περίοδο όπως και ο Κούζμιτς ενώ ο Αγιόν έχασε 18 παιχνίδια, ο Ράντολφ 15, ενώ και οι Ρούντι, Ταβάρες και Τόμπκινς χάσανε και αυτοί αρκετά παιχνίδια και τέλος ο Καμπάτσο , που όσο έλειπε ο Γιούλ ήταν πολύ σημαντικός για την ομάδα, έχασε και αυτός τα πλέι οφ από τραυματισμό.

Όλοι αυτοί βέβαια θα είναι παρόντες στο Βελιγράδι και αυτό σημαίνει από τη μια πλευρά ότι, ειδικά αυτοί που προέρχονται από σοβαρούς τραυματισμούς , δύσκολα θα έχουν αγωνιστικό ρυθμό από την άλλη όμως δεν θα είναι καταπονημένοι από πολλά παιχνίδια.

Η Ρεάλ είναι μια ομάδα αίνιγμα ως προς το πώς θα εμφανιστεί γιατί θα εμφανιστεί πλήρης για πρώτη φορά φέτος αλλά και γιατί το στυλ του παιχνιδιού της είναι τέτοιο που δεν μπορείς να προβλέψεις εύκολα την εικόνα της.

Μεγάλο όπλο για την Ρεάλ το παιχνίδι της στο ανοιχτό γήπεδο όπου αν πάει το παιχνίδι σε παιχνίδι πολλών επιθέσεων είναι κίνδυνος θάνατος για κάθε ομάδα. Για εμένα είναι η ομάδα με το καλύτερο επιθετικό transition στη διοργάνωση.

Σε επιθέσεις σετ παιχνιδιού η Ρεάλ περισσότερο παίζει με παιχνίδια ατομικής πρωτοβουλίας παρά με κάποια οργανωμένα plays.

Η Ρεάλ ίσως είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο βάθος πάγκου από όλες τις ομάδες που συνεπάγεται ότι είναι η ομάδα που μπορεί να κάνει ευρύ rotation μέσα στο παιχνίδι χωρίς να πέσει το επίπεδο της εκάστοτε πεντάδας της που θα βρίσκεται μέσα στο παρκέ.

Ο Ντόντσιτς ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της κανονικής περιόδου , ήταν ο παίκτης που στα 18 του χρόνια περνούσανε όλα από τα χέρια του και όχι μόνο δεν λύγισε αλλά ανταποκρίθηκε εξαιρετικά.

Τώρα πλέον θα έχει δίπλα του και τον Γιούλ και αυτό θα συνθέτει ένα δίδυμο εκρηκτικό και θεωρητικά αλληλοσυμπληρούμενο αφού στο εξαιρετικό ένας εναντίον ενός παιχνίδι του Ντόντσιτς θα προστεθεί το δολοφονικό σουτ του Γιούλ και αυτό είναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί από οποιαδήποτε άμυνα. Εδώ βέβαια υπάρχει και ένα αλλά και αυτό είναι ότι και οι δύο αυτοί παίκτες θέλουν πολύ τη μπάλα στα χέρια τους και αυτό κρύβει έναν κίνδυνο χημείας μεταξύ τους, κίνδυνο που αυξάνει η μικρή έστω συνύπαρξη τους στα πλέι οφ όπου η παρουσία του Ντόντσιτς ήταν τουλάχιστον ένα επίπεδο κάτω σχετικά με την εικόνα του στη κανονική περίοδο.

Στη περιφέρεια υπάρχουν ακόμη ο καλύτερος σουτέρ , είτε spot είτε βγαίνοντας από off screen, του Ευρωπαικού μπάσκετ Κάρολ, ο Ρούντι που δεν παύει να είναι μια επιθετική αιχμή έστω σε πτωτική πορεία, ο Καμπάτσο , ένας παίκτης ειδικός να αλλάζει τον ρυθμό ενός αγώνα όταν αυτός δεν πάει καλά για την ομάδα του, ο Κοζέρ, ένας εξαιρετικά σοβαρός παίκτης που δίνει ισορροπία ανάμεσα στον εγωισμό των υπόλοιπων προσωπικοτήτων της περιφέρειας.

Οι Τέιλορ και Τόμπκινς είναι δυό χρήσιμοι φόργουορντ ενώ στη γραμμή των ψηλών οι Ταβάρες και Αγιόν δίνουν μεγάλο ύψος και όγκο κοντά στο καλάθι , ο Ράντολφ προσπαθεί να βρει τον καλό εαυτό του μετά τον τραυματισμό του και αν τα καταφέρει μπορεί να είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για την πορεία της Ρεάλ. Τέλος υπάρχει και ο Ρέγιες έτοιμος να δώσει τις μάχες κοντά στο καλάθι, να πάρει τα ρημπάουντ, να πάρει τα φάουλ με τον τρόπο που μόνο αυτός μπορεί και γενικά να δώσει ψυχή και προσωπικότητα όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν λυγίσει. Αν αναλογιστεί κανείς το δεύτερο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ εναντίον του Παναθηναικού θα καταλάβει τι εννοώ.

Τελειώνοντας τη παρουσίαση της Ρεάλ θα έλεγα ότι το επιθετικό της παιχνίδι μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε ομάδα. Το αμυντικό της κομμάτι εμένα δεν μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη όπως και η ικανότητα της να αλλάξει τον ρου ενός παιχνιδιού αν κάτι δεν της πάει καλά. Στο παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ είναι κατά τη γνώμη αουτσάιντερ , ισχυρό όμως αουτσάιντερ και να μην ξεχνάει κανείς ότι στα final fourδεν κερδίζουν πάντα τα φαβορί.

Το φαβορί η ΤΣΣΚΑ, αλλά…

Η ΤΣΣΚΑ παρουσίασε τη σταθερότερη ομάδα της χρονιάς, ειδικά στη κανονική περίοδο. Στα πλέι οφ έχοντας τους τραυματισμούς των Ντε Κολό και Χάινς είχε μια πολύ δύσκολη σειρά απέναντι στη Χίμκι που το 3-1 υπέρ της, ήταν μάλλον άδικο για την αντίπαλο της.

Τώρα όμως και οι δύο θα είναι πίσω και αυτό αποκαθιστά τη δυναμική της ομάδας.

Μεγάλο όπλο της ΤΣΣΚΑ η πανίσχυρη περιφερειακή της γραμμή που εκτός όλων των άλλων σουτάρει σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης με 42% από το τρίποντο, ποσοστό εξαιρετικό. Πρωταγωνιστές σε αυτή την περιφέρεια οι Ντε Κολό και Ροντρίγκες που είναι εξαιρετικοί σκόρερ με ποικιλία τρόπων εκτέλεσης και κυρίως είναι εκπληκτικοί σουτέρ αφού ο Ντε Κολό έχει 52% από το τρίποντο ενώ ο Σέρχι 45%....

Ταυτόχρονα ο Κλάιμπερν και ο Χίγκινς δίνουν στην περιφέρεια μεγάλη αθλητικότητα αλλά και πλουραλισμό επιλογών αφού ειδικά ο Κλάιμπερν έχει εξαιρετικό παιχνίδι και μακριά αλλά και κοντά στο καλάθι.

Οι Αντόνοφ και Κουρμπάνοφ είναι δύο all around παίκτες που και αυτοί έχουν πολύ καλό παιχνίδι κοντά στο καλάθι απέναντι σε χαμηλότερους αντιπάλους ενώ ταυτόχρονα είναι δύο πολύ μεγάλα κορμιά που δυσκολεύουν πολύ το επιθετικό παιχνίδι των αντιπάλων, ειδικά μέσα στο ζωγραφιστό και αναπληρώνουν σε μεγάλο βαθμό την έλλειψη πολύ ψηλών παικτών στη γραμμή των ψηλών.

Η γραμμή των ψηλών της ΤΣΣΚΑ δεν έχει ίσως το βάθος της περιφέρειας της αφου τις θέσεις των δύο ψηλών καλύπτουν κατά βάση 3 παίκτες, οι δυο undersized ψηλοί της, ο Χάινς και ο Χάντερ που όμως καλύπτουν την έλλειψη ύψους με την τεράστια αθλητικότητα τους και την ενέργεια που βγάζουν στο παιχνίδι και ο Βοροντσέβιτς που είναι ένα ψηλό παιδί μεν αλλά που στην επίθεση κυρίως παίζει από το high post και έξω και που στην άμυνα έχει προβληματάκια και κοντά και μακριά από το καλάθι.

Σε επίπεδο ομάδας η ΤΣΣΚΑ έχει εξαιρετικό αμυντικό και επιθετικό transition, στην επίθεση στηρίζεται κυρίως στην ικανότητα των περιφερειακών της παικτών στο παιχνίδι ένας εναντίον ενός και σε παιχνίδια pick n ‘ roll ενώ στο χαμηλό ποστ δεν έχει ιδιαίτερο παιχνίδι με τους ψηλούς της, αφού Χάινς και Χάντερ δεν έχουν ιδιαίτερες κινήσεις και περισσότερο είναι ψηλοί που είναι εξαιρετικοί σε παιχνίδια pick n’ roll.

Μεγάλη δύναμη της Ρώσικης ομάδας είναι και τα επιθετικά ριμπάουντ αφού πιάνουν σχεδόν 15 επιθετικά ριμπάουντ κατά μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι.

Μια αδυναμία που μπορούμε να επισημάνουμε είναι ότι όταν η ΤΣΣΚΑ αντιμετωπίζει ομάδα με καλούς περιφερειακούς παίκτες άνω του ενός αναγκάζεται να θυσιάσει χρόνο συμμετοχής ενός εκ των Ντε Κολό, Σέρχι γιατί και οι δύο είναι μέτριοι αμυντικοί παίκτες.

Στην άμυνα των pick n’ roll γενικά επιλέγει άμυνα με αλλαγές αλλά και επιθετική άμυνα με hedge out αφού τα γρήγορα πόδια του Χάινς και του Χάντερ τους δίνουν αυτή τη δυνατότητα.

Αυτά όσον αφορά την ΤΣΣΚΑ που επαναλαμβάνω ότι κατά τη γνώμη μου είναι το φαβορί της διοργάνωσης με μια προϋπόθεση όμως. Να μην παρουσιάσει τα προβλήματα προσωπικότητας και χαρακτήρα που παρουσιάζει συχνά σε παιχνίδια του final four.

Τα άρθρα του Κώστα Σορώτου μπορείτε να τα διαβάσετε ένα-ένα εδώ.

Παρουσίαση Final-4: Το φαβορί η ΤΣΣΚΑ, αλλά…

Παρουσίαση Final-4: Ρεάλ, η πληγωμένη «Βασίλισσα»

Παρουσίαση Final-4: Μπορεί η Φενέρμπαχτσε να κάνει το repeat;

Παρουσίαση Final-4: Ζαλγκίρις, όποιος την υποτιμήσει την πάτησε